Βάσει αποτελεσμάτων στο Champions League, δεν υπάρχει πιο επιτυχημένη ομάδα το τελευταίο 10μηνο από την Παρί Σεν Ζερμέν: ένας τελικός τον Αύγουστο στο Final 8 της Λισσαβώνας και παρουσία στα ημιτελικά την άνοιξη του 2021. Δυστυχώς για τους πρωταθλητές Γαλλίας, και από τις δύο δοκιμασίες έφυγαν ηττημένοι. Με ευκολία θα αντάλλασσαν τη μία από τις δύο, για να έχουν αυτή τη στιγμή την τροπαιοθήκη τους το κύπελλο με τα «μεγάλα αυτιά», για το οποίο έχουν ξοδέψει από το 2011 και μετά πακτωλό χρημάτων.
Παρατηρώντας το πως διαμορφώνεται η Παρί από τον έναν κύκλο στον άλλον, υπάρχει ανισορροπία. Στον πρώτο κύκλο υπήρχε η προσπάθεια αμυντικής θωράκισης με Τιάγκο Σίλβα, Μαρκίνιος, Νταβίντ Λουίζ και παράλληλα μία από τις καλύτερες μεσαίες γραμμές στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Τότε, με ευκολία φαινόταν η ανορθογραφία: ο μεγάλος τερματοφύλακας. Στο δεύτερο κύκλο εμφανίστηκαν δύο από τα μεγαλύτερα αστέρια (Νεϊμάρ, Εμπαπέ), ένας σπουδαίος τερματοφύλακας (Νάβας), αλλά τα κενά παρουσιάστηκαν στη μεσαία γραμμή και στα άκρα. Ράβε ξήλωνε. Ίσως στην άμυνα η κατάσταση να ήταν καλύτερη στο ένα άκρο, εφόσον ο Μπερνάτ δεν είχε υποστεί ρήξη χιαστών. Η μετριότητα των Κουρζάβα, Μπάκερ, Ντιαλό ανέδειξε το πρόβλημα. Στα δεξιά, εφόσον δεν αποκτηθεί ο Φλορέντσι, η Παρί καλείται να αποκτήσει δύο μπακ, αφού οι Νταγκμπά, Κέρερ δεν προσφέρουν εγγυήσεις.
Στο κέντρο, εξαιρουμένου του Βεράτι, ο γαλλικός σύλλογος οφείλει να ενισχυθεί αναζητώντας τους αντικαταστάτες των «παλιών» Μότα, Ματουιντί, Ραμπιό. Δεν τους βρήκε. Η Παρί θα βγει στην αγορά έχοντας χρέος που θα υπερβαίνει τα 200 εκ. ευρώ (θα το ανακοινώσει στα τέλη Ιουνίου). Σε αυτό το πλαίσιο, ο τεχνικός διευθυντής Λεονάρντο, προτού αγοράσει καλείται να πουλήσει. Οι πόροι θα πρέπει να βρεθούν από παίκτες που έχουν αξία στην αγορά (Ικάρντι, Ερέρα, Παρέδες, Ντιαλό, Κουρζάβα, Κέρερ). Το πραγματικά μεγάλο πρόβλημα όμως στην Παρί είναι αλλού: το ελλιπέστατο δίκτυο scouting. Είναι απορίας άξιον πως ένας σύλλογος που έχει κάνει επενδύσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων, δεν έχει φροντίσει να ενισχύσει έναν τόσο νευραλγικό τομέα.
Άλλη σημαντική αλλαγή (θα πρέπει να) είναι στην…ψυχολογία. Δεν είναι τυχαίο πως και τους δύο αγώνες με τη Σίτι, η Παρί τους ολοκλήρωσε με 10 ποδοσφαιριστές. Η φύση της αποβολής των Γκειγ (σκληρό φάουλ) και Ντι Μαρία (χτύπημα σε αντίπαλο εκτός φάσης) είναι διαφορετική, αλλά το νερό έρχεται από την ίδια πηγή: οι Παριζιάνοι δεν ελέγχουν τις αντιδράσεις τους, όταν το παιχνίδι δεν πηγαίνει κατ’ ευχήν για εκείνους. Αποβολές και στο γαλλικό πρωτάθλημα, με Μαρσέιγ και Λιλ. Με το που πάτησε το πόδι του στο Παρίσι ο Ποτσετίνο, το επεσήμανε στους συνεργάτες του. Η πιο ήρεμη προσέγγισή του στον πάγκο συγκριτικά με τον «φωνακλά» Τούχελ βελτίωσε την κατάσταση, αλλά δεν επέφερε τη γιατρειά. Η διαχείριση των συναισθημάτων αποτελεί στοίχημα για τον Αργεντινό.
Ζήτημα για τον Λεονάρντο αποτελεί και ο επαγγελματισμός, η αφοσίωση των παικτών στην Παρί Σεν Ζερμέν. Αποτελεί κοινό μυστικό στο περιβάλλον του γαλλικού ποδοσφαίρου, πως με το που υπογράφουν στην ΠΣΖ (κυρίως οι μη Γάλλοι), νιώθουν σαν να έχουν…δέσει το γαϊδαρό τους. Και το πως το όνειρό τους να ζήσουν στο Παρίσι, την πόλη του φωτός, υπερβαίνει τη διάθεσή τους να αγωνιστούν στην Παρί. Ασφαλώς ουδείς ζητεί από τους «λεγεωνάριους» να έχουν το δέσιμο του Κιμπεμπέ, ο οποίος κάθε σαββατοκύριακο πηγαίνει στο προπονητικό κέντρο και παρακολουθεί τους αγώνες όλων των ηλικιακών βαθμίδων του συλλόγου, εντούτοις η αδιαφορία και υπαλληλική σχέση, αποτελούν δείγμα μη υγιούς οργανισμού.
