Η συγγραφέας Ειρήνη Δερμιτζάκη αφηγείται τη δημιουργική εμπειρία της συγγραφής -από την ιδέα μέχρι το τυπογραφείο- του τελευταίου βιβλίου της Γεννημένος λούζερ που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Εύμαρος:
Χρειάστηκαν δέκα χρόνια για να ολοκληρωθεί το πρώτο μου μυθιστόρημα Γεννημένος λούζερ. Αυτό δε σημαίνει ότι έγραφα ακατάπαυστα. Υπήρξαν περίοδοι παύσης λόγω των υποχρεώσεων της καθημερινότητας. Το πιο δύσκολο όμως ήταν, όταν βρέθηκα στα μισά της ιστορίας, είχαν ήδη περάσει αρκετά χρόνια, είχα και εγώ αλλάξει κι αναρωτιόμουν τι με συνδέει πια με αυτή την ιστορία. Τι θέλω να πω; Μια ερώτηση που κάθε δημιουργός πρέπει να κάνει στον εαυτό του.
Η ιδέα μου ήρθε μέσα σε μια εκκλησία, στο μνημόσυνο της μητέρας μου. Είδα ένα μικρό παιδί το οποίο έδειχνε μαγκωμένο κι αναρωτήθηκα τι έχει κάνει αυτό το αγόρι να μοιάζει με έναν γερασμένο άνθρωπο σε σώμα παιδικό; Αυτή η ερώτηση γέννησε τον ήρωα μου, τον Μανούσο.
Ξυπνούσα τα πρωινά και έγραφα, με καθαρό μυαλό, πριν πάω στη δουλειά. Λίγες λέξεις κάθε μέρα. Το να γράφω κάθε μέρα με κάνει να νιώθω πιο υγιής. Βοηθάει όμως και την ιστορία που γράφω. Είναι σαν να φροντίζω καθημερινά τους ήρωες. Ειδάλλως πέφτουν σε λήθαργο και είναι πιθανό να μείνουν οι ιστορίες τους ημιτελείς. Το γράψιμο θέλει αφοσίωση και επιμέλεια.
Έγραψα το μεγαλύτερο μέρος της ιστορία στο Λονδίνο. Ήθελα να μιλήσω για την Κρήτη, για τη ζωή στο χωριό, για τη σκληρότητα αλλά και την τρυφερότητα των Κρητικών. Να ανοίγει κάποιος το βιβλίο και να ζει στην Κρήτη. Ίσως ήταν κι ένας τρόπος να επικοινωνήσω με την Ελλάδα. Να κρατήσω μέσα μου ζωντανό το ελληνικό μου κομμάτι.
