Η ποίηση είναι η παγκόσμια γλώσσα των συναισθημάτων. Ελάχιστα απασχολεί το ποιητικό κοινό η καταγωγή της, γιατί τελικά η τέχνη δεν γνωρίζει ούτε εθνικούς ούτε γεωγραφικούς περιορισμούς. Αν ρίξουμε μία βαθύτερη ματιά στη γαλλική ποίηση, μέσα στη δική της μεταρομαντική εξέλιξη και πρωτοπορία, θα δούμε πόσο κοντά στην ελληνική στέκεται. Βαθιά υπαρξιακή και βαθύτερα αγωνιώδεις για τον Άνθρωπο, βρίσκεται σε ένα παράλληλο δρόμο με την ελληνική σαν να μην υπάρχουν γλωσσικά σύνορα.
Αυτό έρχεται να μας καταδείξει και η τρίτη ποιητική συλλογή του Μικαέλ Οσάν (Mikaël Hautchamp) «σχηματίζοντας σειρά χωρίς ίχνος» (μτφρ. Ειρήνη Παπακυριακού, εισ. Χρήστος Νίκου, βακχικόν, 2018).
Μέσα στην αφηγηματική ροή ο δημιουργός στοχάζεται για τη ζωή και τον χρόνο. Η πρόζα υποστηρίζει το στοχαστικό περιεχόμενο ορίζοντας τον δικό της ρυθμό. Η δε διάσπαση των συνθέσεων σε πεζά στροφικά συμπλέγματα (οιονεί παραγράφων) ακολουθεί τον ρυθμό της πεζής στιχουργίας και τη συναισθηματική κλιμάκωση. Το φυσικό στοιχείο και η δημιουργία συμπλέκονται με τον εσωτερικό μονόλογο. Η ελλειπτικότητα συνδυάζεται με τη διαύγεια των εικόνων, μέσα στην αποσπασματική τους έκθεση στις συνθέσεις της συλλογής.
Ο “νευρικός” στίχος, που ορίζουν οι συχνές τελείες, και η ελλειπτική γραφή διαμορφώνουν ένα λόγο πυκνό και υπαινικτικό χωρίς όμως -κατά το μεταμοντέρνο πρότυπο- να γίνεται κρυπτικός. Η απουσία ρήματος διαμορφώνει μία συνθήκη “ρευστότητας” που σαν χείμαρρος αποζητά “πατήματα” στα σημεία στίξης (τελείες) της κόφτης έκφρασης.
Εύληπτες μεταφορές και μία ατμόσφαιρα γεμάτη συνυποδηλώσεις μέσα στον μακρό πεζό λόγο ορίζουν μία στιχουργική μεταστροφή του ποιητή∙ τούτη ακολουθεί μεν την πεζοποίηση του παρελθόντος, μα την εμπλουτίζει με την πυκνότητα και τις εικαστικές συνυποδηλώσεις ενισχύοντας το στοχαστικό μήνυμα.
Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr