Ο Έλενος Χαβάτζας (1981) γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Φοίτησε στη Σχολή Καλών Τεχνών Ιωαννίνων και στο μεταπτυχιακό Δημιουργικής Γραφής στη Φλώρινα. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Ηλιοτρόπια με τις πλάτες στον τοίχο (εκδόσεις Ομήγυρις 2013) και Στάχτη με φόντο κάποιον τροπικό (εκδόσεις Βακχικόν 2018). Ποιήματα και γραπτά του έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς σε περιοδικά. Έχει επίσης πειραματιστεί στο παρελθόν με το λόγο και τη διάδρασή του με άλλες τέχνες σε πειραματικές παραστάσεις και περφόρμανς. Τα τελευταία χρόνια ζει στο Λονδίνο.
Η οικονομική κρίση και η συγγραφή
Η οικονομική κρίση, πρώτα επηρέασε τη ζωή σε όλες τις εκφάνσεις της, μετά και κατ’ επέκταση την κάθε συγγραφική απόπειρα κατάθεσης. Αναπόφευκτα, αφού η γραφή αντλεί από τη ζωή και τον εσωτερικό αντίκτυπο που έχει αυτή σε μας και τους γύρω μας. Πιο συγκεκριμένα, όλη αυτή η ανάδευση και η αποδόμηση των πραγμάτων που ακολούθησε σε πολλούς τομείς, έφερε στην επιφάνεια πλούσιο υλικό για τη γραφή αλλά και για κάθε είδους μορφή τέχνης και έκφρασης. Αυτό που προηγουμένως, θα φαινόταν σκοτεινό και τραβηγμένο αν το ψάρευε κανείς από τα βαθιά και το αποτύπωνε, τώρα από μόνο του ανέβηκε στην επιφάνεια και έγινε μέρος της καθημερινότητας. Έτσι, ενώ για τη ζωή το κύριο επακόλουθο ήταν κάθε είδους δυσάρεστες συνθήκες και μειωμένες προοπτικές, για την τέχνη κάθε κρίση είναι τελικά μια μορφή ευκαιρίας, ως προς τη δημιουργία τουλάχιστον. Θυμάμαι αυτό που είχε πει ένας δάσκαλός μου, η τέχνη γεννιέται στα όρια. Και νομίζω ότι ζούμε οριακά εδώ και καιρό, αν και υπάρχουν πάντα και χειρότερα. Για να πούμε και κάτι θετικό, κάθε οριακή κατάσταση φέρνει εξίσου στην επιφάνεια και κρυμμένα τάλαντα και λανθάνουσες αρετές. Κι αυτά μέρος του παιχνιδιού είναι.
Η σχέση με τις παραστατικές τέχνες
Η σύντομή μου εμπειρία και συμμετοχή σε πειραματικές παραστάσεις και περφόρμανς είχε το ενδιαφέρον ότι με έφερε σε επαφή με τη ζωντανή πλευρά του λόγου και την επιτελεστική του διάσταση. Στην ουσία πρόκειται για μια επιστροφή στις ρίζες της ποίησης – αφήγησης αφού αυτή ξεκίνησε ως προφορική και πολύ μετά πέρασε σε γραπτό λόγο. Οτιδήποτε λες μπροστά σε κοινό, δοκιμάζεται επί τόπου και είναι πιο εύκολο να διακρίνεις τα φάλτσα του και τα τρωτά του σημεία. Αν και για μένα, το πιο σημαντικό παραμένει ένα λογοτεχνικό έργο να υπάρχει γραμμένο και να μπορεί κανείς να το προσεγγίσει κατά βούληση στο χρόνο του, η δοκιμασία στην οποία υπόκειται ο λόγος μέσα από την επιτέλεση ανανέωσε και εμπλούτισε τους προβληματισμούς μου πάνω και στο ίδιο το γράψιμο. Στην ουσία και η παραμικρή απαγγελία ή ανάγνωση ενός ποιήματος ή κειμένου είναι μια τύπου μικρή περφόρμανς. Το ως που θέλει να το φτάσει κανείς σε σχέση με την παρουσίαση του λόγου παραμένει ανοιχτό.
