“Ομπίντα” στα ρωσικά σημαίνει πίκρα. Και έτσι τιτλοφορείται και το έργο του Γιώργου Κοτανίδη που κέρδισε τους θεατές και προκάλεσε έντονες συζητήσεις για την τύχη του αρχηγού του ΚΚΕ, Νίκο Ζαχαριάδη.
Πρόκειται για έναν μονόλογο του ιστορικού ηγέτη, ο οποίος προτού αυτοκτονήσει εξορισμένος από τους ίδιους τους συντρόφους του στη Σιβηρία, θυμάται τη ζωή του, πάνω στη θεατρική σκηνή του Μιχάλης Κακογιάννης. Ο συγγραφέας και ηθοποιός Γιώργος Κοτανίδης με αφορμή την παράσταση μιλάει στο Tvxs.gr για μια από τις πιο αμφιλεγόμενες πολιτικές προσωπικότητες της Ελλάδας, το θέατρο και την Αριστερά.
Γιατί διαλέξατε να γράψετε ένα έργο για τον Νίκο Ζαχαριάδη;
Είμαι λίγο πνεύμα αντιλογίας. Μεγάλωσα ακούγοντας όλη την συντηρητική παράταξη να βρίζει του κομμουνιστές και τον Ζαχαριάδη, στην συνέχεια όμως στράφηκαν εναντίον του και οι ίδιοι οι αριστεροί. Έβγαινε δηλαδή μια εικόνα ότι όλα τα δεινά της χώρας έχουν προκύψει εξαιτίας του. Μελετώντας και ψάχνοντας διαπίστωσα ότι είναι λάθος να τα φορτώνουν όλα σε αυτόν. Το ’73 που ήμουν στη φυλακή έμαθα ότι πέθανε ο Ζαχαριάδης από καρδιά, αλλά το 1991 ο γιος του πήρε άδεια από τον Γκορμπατσόφ και είδε κάποια αρχεία της Κα Γκε Μπε για τον πατέρα του και ανακάλυψε ότι έχει αυτοκτονήσει. Αυτό για μένα ήταν συγκλονιστικό για μια τέτοια προσωπικότητα. Αυτοκτόνησε ο επί 25 χρόνια ηγέτης του ΚΚΕ, ο οποίος ήταν εξόριστος 17 χρόνια στη Σιβηρία. Πολλοί άνθρωποι τον κατηγόρησαν ότι ήταν σκληρός και άμεμπτος και πράγματι ήταν, αλλά έτσι ήταν το κομμουνιστικό κίνημα τότε.
Όταν άρχισα λοιπόν να λέω σε παλιούς φίλους και συντρόφους ότι θα κάνω μια παράσταση για τον Ζαχαριάδη, μόνο μπούλινγκ δεν μου έκαναν, γιατί γνώριζαν πολύ καλά ότι θα μου την πέσουν. Και μου πρότειναν να κάνω κάτι για τον Μπελογιάννη ή τον Βελουχιώτη. Αυτοί πραγματικά μαρτύρησαν και σκοτώθηκαν άδικα, αλλά είναι ηθικά δικαιωμένοι. Εμένα με ενδιαφέρει ο Ζαχαριάδης επειδή ήταν ο «καταραμένος».
Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr