Η παράσταση «Ο κύριος και η κυρία Λοτ» της Αντιγόνης Σταυροπούλου σε σκηνοθεσία Νικόλα Ανδρουλάκη συνεχίζει την επιτυχημένη της πορεία στο Θέατρο Tempus Verum κάθε Σάββατο στις 11:11 μ.μ.
ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ: Μία λαίδη. Το πρόσωπο μοιάζει με νεκρής από καιρό γυναίκας. Μαλλιά ξασμένα. Τεντωμένα νεύρα στον λαιμό. Τα πόδια της μοιάζουν με ουρά. Ίσως φοράει νυφικό και κρατά ανθοδέσμη. Πιστεύει πως έχει γενέθλια κάθε μέρα. Ακούει στο όνομα Λοτ. Κυρία Λοτ. Την αναζητά ένας ιππότης.
ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ: Ένας ιππότης. Το πρόσωπο γαμψό. Ρυτίδες στο μέτωπο. Μπούκλες. Παλεύει συχνά με αόρατους εχθρούς. Στο στέρνο του μέσα, ένα σβηστό κερί. Ενδέχεται να φοράει μαύρα και να βαστά ένα σπαθί. Πιστεύει πως δεν έχει γενέθλια ποτέ. Ακούει στο όνομα Λοτ. Κύριος Λοτ. Τον ψάχνει μια λαίδη.
Χάθηκαν στο Κάμελοτ, πριν δεκαπέντε αιώνες. Συναντήθηκαν, κάποτε, σε ένα τρένο ιταλικό, σε ένα μικρό βαγόνι. Κάποιοι τους είδαν σε μια γέφυρα της Βενετίας. Είπαν πως μοιάζουν με Ρωμαίο και Ιουλιέτα. Άλλοι, πως είναι δυο αυτόχειρες ανώνυμοι. Ύστερα, βρέθηκαν σε έναν δρόμο της Αθήνας κι αμέσως χάθηκαν ξανά. Ακούγεται πως είναι Εύα και Αδάμ, ο Λωτ και η γυναίκα του, μια Σάρρα με δύο ρω ενωμένα. Ορφέας και Ευριδίκη. Δυο αστερισμοί, η Ανδρομέδα κι ο Περσέας. Πίνακες του Γουοτερχάουζ και φιγούρες του Πικάσο, μοιάζουν με όλους αυτούς και με άλλους τόσους και αρνούνται όλα τα ονόματα. Μονάχα ψάχνει ο ένας τον άλλον. Σε αεροδρόμια, σε λιμάνια και προβλήτες και σταθμούς. Στα Σόδομα και στα Γόμορρα. Παντού. Για πάντα. Μέχρι να κοιτάξουν δίπλα και να δουν πως παν’ μαζί. Εκεί γεννιούνται και βαφτίζονται απ’ την αρχή. Εκεί, αγκαλιά, πεθαίνουν. Εκεί, μες στην μπανιέρα του σπιτιού τους. Περιμένοντας μια γόνδολα να τους πάει κάπου μακριά. Ή ένα φέρι μποτ. Τον πελαργό. Κάτι. Μέχρι να φτάσουν στον τερματικό σταθμό. Γιουκάλι.
