Η Χρυσούλα Αντωνιάδου είναι 21 χρονών, φοιτήτρια του Τμήματος Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και πρωταθλήτρια στο αγώνισμα της κολύμβησης.
Από το 2009 είναι μέλος της εθνικής ομάδας και για δεύτερη φορά στην αθλητική της καριέρα, θα είναι παρούσα σε Παραολυμπιακούς Αγώνες. Η Αντωνιάδου μίλησε στο blog.tedxuniversityofmacedonia του Πανεπιστημίου Μακεδονίας για τη συμμετοχή της στη διοργάνωση του Ρίο αλλά και στην πορεία της στον χώρο του αθλητισμού των ΑμεΑ.
Η συνέντευξη:
Πώς και πότε αποφάσισες να ξεκινήσεις τον αθλητισμό και ειδικότερα την κολύμβηση;
Ξεκίνησα την κολύμβηση από 3 χρονών καθαρά για θεραπευτικούς λόγους, αλλά στην πορεία φάνηκε πως είχα μεγάλο ταλέντο. Έτσι, ασχολήθηκα περισσότερο με το άθλημα και με παρότρυναν να πάρω μέρος σε αγώνες. Η πρώτη μου συμμετοχή σε Πανελλήνιο Πρωτάθλημα ήταν το 2007, σε ηλικία 12 χρονών.
Ποια άτομα σε στήριξαν και συνεχίζουν να σε στηρίζουν;
Η οικογένειά μου αλλά και οι φίλοι μου, ο κοινωνικός μου περίγυρος. Ιδιαίτερα, η οικογένειά μου είναι αυτή που με στηρίζει κατά κύριο λόγο και την ευχαριστώ πολύ γι?αυτό.
Ποιο είναι το συναίσθημα όταν βγαίνεις στον αγωνιστικό χώρο;
Χαρά, ευγνωμοσύνη, τιμή, γιατί το να εκπροσωπείς τη χώρα σου, να φοράς το εθνόσημο στην μπλούζα, στο σκουφάκι, γενικά είναι ιδιαίτερη τιμή. Αλλά σου βγαίνει και λίγο άγχος, η αλήθεια είναι, γιατί θες να πας καλά, να διακριθεί η χώρα σου.
Πόσες ώρες αφιερώνεις καθημερινά στην προπόνηση σου;
Το πρόγραμμά μου είναι σταθερό: 7.30 με 8 το πρωί ξυπνάω και στις 9 είμαι στο κολυμβητήριο, 9 12 κάνω προπόνηση, περίπου 3 ώρες κάθε μέρα, εκτός σαββατοκύριακου. Βέβαια, όταν πρέπει να συμμετάσχω σε επίσημες διοργανώσεις, παγκόσμια ή ευρωπαϊκά, προπονούμαι και τα Σάββατα.
Ποιες άλλες σπουδαίες αθλητικές συμμετοχές θα ήθελες να αναφέρεις;
Το 2009 συμμετείχα για πρώτη φορά σε Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στην Ισλανδία, ενώ ήμουν 15 χρονών. Εκεί, ένιωθα σαν το ψάρι, καθώς έβλεπα τις άλλες συναθλήτριές μου να είναι μεγαλύτερες ηλικιακά από εμένα, πεπειραμένες, να μην αγχώνονται και αναρωτιόμουν Τι πάω να κάνω εκεί;.
Το 2012, συμμετείχα στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Λονδίνο ήταν η πρώτη μου συμμετοχή όπου κατέκτησα την 6η θέση. Από αυτή δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που ανέβηκα στο βατήρα, γιατί εκεί δεν ένιωσα ούτε τον κόσμο, ούτε τίποτα. Ένιωσα μόνο την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά και έλεγα ότι αποκλείεται να το ξαναζούσα αυτό το συναίσθημα. Τελικά θα το ξαναζήσω.
Πώς αισθάνεσαι που συμμετέχεις, λοιπόν, δεύτερη φορά σε αυτή τη διοργάνωση;
Είναι μοναδική και ωραία εμπειρία, πολύ μεγάλη τιμή. Το μεγαλύτερο όνειρο του κάθε αθλητή είναι να συμμετέχει στην Παραολυμπιάδα, το μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός. Απ? τη στιγμή που εγώ το έχω κάνει είμαι πολύ ικανοποιημένη.
Τι σχέδια έχεις για το μέλλον;
Να σου πω την αλήθεια δεν κάνω σχέδια μακρινά γιατί όπως λέει και η παροιμία Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει!. Ας, πούμε και για την Παραολυμπιάδα του 2016 έλεγα θα δούμε. Δηλαδή, εγώ είμαι του στυλ ότι κάτσε κάτι να έρθει κοντά και μετά θα πω ότι θα πάω, κάτσε να δούμε να αποτελέσματα, να είμαι σίγουρη.
Ποιο μήνυμα θα ήθελες να στείλεις σε άτομα που ξεκινάνε τώρα την πορεία τους ως αθλητές και στοχεύουν να συμμετάσχουν στους Παραολυμπιακούς Αγώνες;
Θα τους έλεγα ότι ο αθλητισμός και ιδιαίτερα ο πρωταθλητισμός δεν είναι καθόλου εύκολος. Θα υπάρξουν στιγμές που πραγματικά θα φτάσουν σε σημείο να απογοητευθούν, γιατί πάντα ο πρωταθλητισμός έχει και αποτυχίες και αυτό είναι μέσα στο πρόγραμμα. Εκεί, φαίνεται ο πρωταθλητής όταν δεν τα παρατάει. Οπότε αν θέλουν να φτάσουν σε τέτοιο σημείο, πρέπει να έχουν πολλή υπομονή και επιμονή. Στο τέλος όμως, θα ανταμειφθούν.