Η αγάπη του Δημοσθένη Ταμπάκου για το διάβασμα είναι παρόμοια με την αγάπη του για την γυμναστική.

Η αγάπη του Δημοσθένη Ταμπάκου για το διάβασμα είναι παρόμοια με την αγάπη του για την γυμναστική. 

Διαβάστε μια ανέκδοτη ιστορία που εξιστορεί ο προπονητής του στο NovasportsStoriesHD, από μια διάλεξη του Ταμπάκου σε Πανεπιστήμιο της Κύπρου.

Δ.Τ.: «Εκείνη η περίοδος είναι η περίοδος που αυξάνονται οι απαιτήσεις της προπόνησης τόσο σε ένταση όσο και σε διάρκεια αλλά αυξάνονται και οι απαιτήσεις του σχολείου ως προς τα μαθήματα. Μετά το γυμνάσιο ακολουθεί το λύκειο. Αυτό που ασυνείδητα το μαθαίνεις μέσα από τον αθλητισμό είναι αυτό αίσθημα της ευθύνης. 

Γενικά το είχαμε όλοι οι συναθλητές μου. Θέλαμε να είμαστε το κατά δύναμη καλοί μαθητές. Να ανταποκρινόμαστε και στα μαθήματα. Κι έτσι ενώ υπήρχαν δύο προπονήσεις την ημέρα και ενδιαμέσως ήταν το σχολείο ή όταν ήμασταν πρωινοί οι ώρες προπόνησης ήταν πολύ περισσότερες, τις υπόλοιπες ώρες προσπαθούσαμε να τις αφιερώσουμε στο διάβασμα για να ανταποκριθούμε στα μαθήματα όσο καλύτερα γινόταν. 

Από εκεί κι έπειτα με τη μουσική και το διάβασμα ήταν οι όποιες άλλες ανσχολήσεις είχα καθώς ο χρόνος ήταν πολύ περιορισμένος. Επίσης ήταν και η περίοδος όπου είχαν αρχίσει και σε μια μεγαλύτερη συνέχεια οι διεθνείς αγώνες όπου καλούμασταν να συμμετάσχουμε κάτι το οποίο μας έβαζε σε έναν τελείως διαφορετικό τρόπο σκέψης, αντίληψης και στόχων.»

Α.Ι.: «Όποτε πηγαίναμε για αγώνες εκείνος είχε πάντα δύο βαλίτσες. Εγώ είχα μία μικρή  κι εκείνος πάντα δύο η μία εκ των οποίων ήταν ασήκωτη, δε μπορούσες να τη σηκώσεις. Τον ρώτησα λοιπόν τι κουβαλά μαζί του και μου απάντησε «βιβλία». Διάβαζε πάρα πολύ, δεν έβγαινε πουθενά.  Αγαπάει να διαβάζει την ιστορία της Ελλάδας, την ιστορία του αθλητισμού.

Θυμάμαι που είχαμε πάει στην Κύπρο όπου μας είχαν καλέσει από ένα Πανεπιστήμιο μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ. Ο Δήμος ρώτησε τι έπρεπε να πει και του είπα «συγγνώμη, εσύ κουβαλάς οχτώ χρόνια μια βαλίτσα με βιβλία, εμένα ρωτάς τι θα πεις; Ό,τι σκέφτεσαι να τους πεις.» Μίλαγε 45 λεπτά. Μια καθηγήτρια από εκείνο το Πανεπιστήμιο ρώτησε τον Ταμπάκο αν μπορεί να χρησιμοποιήσει την διάλεξή του στο Πανεπιστήμιο.»