Στο τρίτο μέρος της συνέντευξης του Ζιλμπέρτο Σίλβα στο Novasports Stories, ο άλλοτε αρχηγός της Άρσεναλ μιλάει για την κατάκτηση του αήττητου πρωταθλήματος με τους “Κανονιέρηδες”, τον χαμένο τελικό Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στην Μπαρτσελόνα, αλλά και τον τρόπο που ήρθε το “αντίο” στον λονδρέζικο σύλλογο μετά από έξι χρόνια επιτυχούς παρουσίας.
Για την κατάκτηση του αήττητου πρωταθλήματος με την Άρσεναλ τη σεζόν 2003-04:
“ Είναι απίθανο να φανταστείς στο ξεκίνημα της σεζόν ότι δεν πρόκειται
να χάσεις κανέναν αγώνα. Το θέλαμε όμως πάρα πολύ κι αυτό μας οδήγησε σε αυτό το επίτευγμα. Κατά την πρώτη μου σεζόν στην Αρσεναλ, το 2002-2003 ήμασταν πρώτοι μέχρι και οκτώ αγωνιστικές πριν από το τέλος. Ήμασταν 12 βαθμούς μπροστά από τη δεύτερη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Φέραμε ισοπαλία 2-2 εκτός έδρας με την Μπλάκμπερν και μετά από αυτό δεν ξαναπιάσαμε την υψηλή μας απόδοση και αρχίσαμε να χάνουμε βαθμούς. Και στο τέλος χάσαμε το πρωτάθλημα. Μας ήταν πολύ δύσκολο να το χωνέψουμε. Ήταν τεράστια απογοήτευση.
Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι συνέβαινε. Δε βρίσκαμε όμως απάντηση. Στην ομάδα μας είχαμε μεγάλους παίκτες, κορυφαίους παίκτες, παγκόσμιους πρωταθλητές. Παίκτες με πολύ υψηλό προφίλ. Δεν είχαμε απαντήσεις όμως στο γήπεδο. Δεν μπορούσαμε να αποδώσουμε. Πιστεύω ότι η απογοήτευση αυτής της σεζόν μας οδήγησε στην επιτυχία, γιατί δε θέλαμε να βιώσουμε το ίδιο συναίσθημα.
Δε φανταζόμασταν βέβαια ότι θα κατακτούσαμε το πρωτάθλημα αήττητοι. Ο Βενγκέρ όμως το είχε προβλέψει από την αρχή. Είχε πει “δε θα χάσουμε κανέναν αγώνα φέτος”. Και ο Τιερί του είπε, “τι είναι αυτά που λες;Είναι τεράστια πίεση αυτή για εμάς”. Και ο Βενγκέρ τού απάντησε, “πιστεύω σε εσάς, για αυτό. Μην ανησυχείτε”. Ηταν όμως κάτι που έγινε φυσικά. Κι όταν λέω “φυσικά” δεν εννοώ εύκολα.
Όταν αρχίσαμε να παίζουμε όμως, νιώθαμε την αυτοπεποίθηση κάθε παίκτη στην απόδοσή μας. Είχαμε φοβερή νοοτροπία στις προπονήσεις.
Παίζαμε στους αγώνες όπως στις προπονήσεις.Στις προπονήσεις μας, δίναμε μάχη, γιατί όλοι μας θέλαμε να παίζουμε. Υπήρχε μεν η βασική ενδεκάδα, αλλά στον πάγκο υπήρχαν παίκτες όπως ο Κανού, ο Εντού, ο Ρέι Πάρλουρ, ο Μάρτιν Κίον. Όλοι μεγάλοι παίκτες που θα μπορούσαν να ήταν βασικοί. Τρέφαμε όμως τεράστιο σεβασμό ο ένας για τον άλλο.
Σεβόμασταν το παιχνίδι και το στόχο μας, αυτό που θέλαμε
να πετύχουμε εκείνη τη σεζόν. Δεν είχε σημασία ποιος έπαιζε. Κάποιες φορές ο Βενγκέρ έκανε αλλαγές στην 11άδα. Πάντα το σεβόμασταν αυτό. Και ο παίκτης που έπαιζε βασικός είχε πάντα πολύ καλή απόδοση.
Δεν υπήρξε ποτέ πρόβλημα του τύπου, “δε με νοιάζει. Δε θα προπονηθώ σκληρά, γιατί ποτέ δεν παίζω”. Η νοοτροπία της ομάδας ήταν φανταστική. Όταν μπαίναμε στη φυσούνα, ήταν σαν να ξέραμε ότι θα κερδίζαμε τους αγώνες. Διασχίζαμε τη φυσούνα για να βγούμε στο γήπεδο και νιώθαμε ότι κοιτάζαμε τους αντιπάλους από ψηλά. Φυσικά με μεγάλο σεβασμό. Κι εκείνοι μας κοίταζαν σαν να έβλεπαν γίγαντα. Στους αγώνες εφαρμόζαμε ό,τι είχαμε κάνει στην προπόνηση. Είχαμε σπουδαία απόδοση και πετυχαίναμε αυτό που θέλαμε, νίκη ή ισοπαλία. Είμαι πολύ χαρούμενος και αισθάνομαι τιμή που είμαι ο αρχηγός σε μια τόσο μεγάλη ομάδα όπως η Αρσεναλ. Όταν ήρθα εδώ, ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα έφτανα σε αυτή τη θέση”.
Για το χαμένο τελικό Τσάμπιονς Λιγκ απέναντι στη Μπαρτσελόνα:
“ Κάποιες φορές τον σκέφτομαι εκείνον τον αγώνα.Ήταν πολύ σκληρό για εμάς. Ήμασταν πολύ κοντά…και μετά πολύ μακριά,για να τα καταφέρουμε. Ήταν πολύ δύσκολο, γιατί παίζαμε κόντρα στην Μπαρτσελόνα. Ο τρόπος που παίζουν τα τελευταία δέκα χρόνια, δεκαπέντε χρόνια είναι κατοχή της μπάλας, καμία βιασύνη. Σε εξαντλούν μέχρι να βρουν χώρο να σκοράρουν. Η δυσκολότερη στιγμή για εμάς ήταν όταν χάσαμε τον Γενς Λέμαν μετά από 20 λεπτά αγώνα, νομίζω. Και μετά παίζαμε με δέκα παίκτες.
Ο αγώνας έγινε αρκετά άνισος.
Παίζαμε κόντρα στην Μπαρτσελόνα, σε κορυφαίο επίπεδο, με δέκα παίκτες. Παραμείναμε δυνατοί όμως. Προσπαθήσαμε ουσιαστικά να παίξουμε καλή άμυνα και να σκοράρουμε σε κάποια αντεπίθεση. Πετύχαμε το πρώτο γκολ στο α’ ημίχρονο. Στο β’ ημίχρονο είχαμε μια πολύ καλή ευκαιρία με τον Τιερί Ανρί.
Αν είχε καταφέρει να σκοράρει, ίσως να είχαμε κερδίσει. Στα τελευταία δέκα λεπτά πέτυχαν δύο γκολ. Όταν έβαλαν το πρώτο γκολ, χάσαμε την αυτοσυγκέντρωσή μας. Κρατούσαμε με τα δόντια το αποτέλεσμα, γιατί ήμασταν πολύ κοντά στη λήξη. Όταν πέτυχαν το πρώτο γκολ, προσπαθήσαμε να ξαναβρούμε την αυτοσυγκέντρωσή μας. Έπαιζαν όμως σπουδαία. Είχαν την κατοχή της μπάλας κι εμείς ήμασταν πολύ κουρασμένοι για να παίξουμε επτά λεπτά ακόμα με δέκα παίκτες. Θα μπορούσαμε να είχαμε κερδίσει. Νιώθω περήφανος για αυτό που πετύχαμε εκείνη την ημέρα. Κάποιες φορές κερδίζεις κάποιους αγώνες και δεν είσαι ικανοποιημένος, γιατί δεν έχεις παίξει καλά.Κάποιες φορές χάνεις και είσαι ικανοποιημένος λόγω της απόδοσής σου.
Στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ βεβαίως, θέλεις απλώς να κερδίσεις.
Δεν έχει σημασία η απόδοση. Το παν είναι η νίκη και το τρόπαιο. Δεδομένων όμως των συνθηκών του αγώνα, νιώθω περήφανος για αυτά που καταφέραμε με δέκα παίκτες, κόντρα στην καλύτερη ομάδα της Ευρώπης εκείνη την εποχή. Κρατήσαμε ανέπαφη την εστία μας
επί 80 λεπτά με δέκα παίκτες.Πάντα όμως υπάρχει κάτι… Κάποιες φορές αναρωτιέσαι τι θα μπορούσες να είχες κάνει διαφορετικά. Κι όταν βλέπεις τον αγώνα, λες: “έκανα ό,τι μπορούσα”.”
Για την αποχώρηση του από την Άρσεναλ:
“ Κατά τη διάρκεια της τελευταίας μου σεζόν στην Αρσεναλ, το 2007-2008, επέστρεψα στην ομάδα καθυστερημένα μετά από το Κόπα Αμέρικα του 2007 με την εθνική Βραζιλίας και τα πράγματα ήταν διαφορετικά σε σύγκριση με τα προηγούμενα χρόνια.
Έκανα ξεχωριστή προετοιμασία με τον γυμναστή και μετά από δυο τρεις εβδομάδες ήμουν έτοιμος να παίξω. Ο Βενγκέρ αποφάσισε να μη με βάλει στη βασική ενδεκάδα και να αφήσει παίκτες όπως ο Φάμπρεγκας και ο Φλαμινί να ξεκινήσουν βασικοί. Ο Φλαμινί μπήκε, ας πούμε, στη δική μου θέση. Στους πρώτους αγώνες δε με πείραζε, γιατί όπως και να ‘χε έπρεπε να ολοκληρώσω την προετοιμασία. Πάντα επέστρεφα με καθυστέρηση στην ομάδα λόγω της εθνικής ομάδας. Μετά από τη δεύτερη αγωνιστική, η κατάσταση παρέμενε ίδια και τον ρώτησα τι συνέβαινε, κι αν θα με έβαζε στην ομάδα.
Είπε ότι ήθελε να χρησιμοποιήσει τους παίκτες που είχε στο καμπ προετοιμασίας στο Άμστερνταμ. Του είπα, “τα προηγούμενα χρόνια
δεν το έκανες αυτό. Γιατί τώρα;” Μου είπε, “γιατί αυτό θέλω”. Συνέχισα τη σκληρή δουλειά. Κάποια στιγμή άρχισε να με χρησιμοποιεί ως κεντρικό αμυντικό στην προπόνηση. Στην αρχή το αποδέχτηκα ως επαγγελματίας και πάντα είχα υπάρξει επαγγελματίας.
Μετά από δυο μήνες όμως, ήμουν αναστατωμένος με την όλη κατάσταση. Μια μέρα στην πρωινή προπόνηση, όταν με έβαλαν στη θέση του κεντρικού αμυντικού, είπα στον βοηθό του προπονητή: “εφόσον προπονούμαι ως κεντρικός αμυντικός, βάλτε με στον αγώνα. Μπορώ να παίξω σε αυτή τη θέση. Διαφορετικά μη με βάζετε σε αυτή τη θέση. Αν θέλετε να προπονούμαι ως σέντερ μπακ, βάλτε με στον αγώνα. Αν δε θέλετε να παίζω στη θέση μου, αφήστε με τουλάχιστον να προπονούμαι στη θέση μου για να μπορώ να τη διεκδικήσω”. Μίλησα λοιπόν στο βοηθό προπονητή και δεν προπονήθηκα ξανά στη θέση του κεντρικού αμυντικού.
Παρέμεινα στον πάγκο, αλλά προπονούμουν στη θέση μου. Τότε συνειδητοποίησα ότι ήταν καιρός να φύγω. Με κάλεσαν από τη διοίκηση…και μου είπαν “ότι αν έβρισκα κάποια άλλη ομάδα, δε θα με εμπόδιζαν να φύγω από την Αρσεναλ”. Περίμενα κάτι διαφορετικό και είπα στον εαυτό μου, “είναι καιρός να φύγω”. Εκείνη την ημέρα αποφάσισα να φύγω από την ομάδα.Μίλησα με τον μάνατζέρ μου. Του είπα να μου βρει κάτι άλλο. Είχα μία ακόμα χρονιά με την Αρσεναλ τότε. Για εμένα όμως είχε τελειώσει. Αρκετά.
Είχα μια προσφορά από την Αγγλία. Ένας αγγλικός σύλλογος μου έκανε προσφορά για διετές συμβόλαιο. Δεν ήθελα όμως να μείνω στην Αγγλία. Είχα μείνει έξι χρόνια στην Αρσεναλ και ήμουν πολύ δεμένος με την ομάδα. Την προηγούμενη χρονιά ήμουν ο αρχηγός της ομάδας λόγω του τραυματισμού του Ανρί. Πριν από αυτό ήμουν αναπληρωματικός αρχηγός. Υποτίθεται ότι θα ήμουν ο αρχηγός της ομάδας στην τελευταία μου σεζόν. Την προηγούμενη χρονιά ήμουν ο δεύτερος σκόρερ της ομάδας. Αν δεν κάνω λάθος, είχα πετύχει 12 γκολ. Πρώτος ήταν ο Φαν Πέρσι με 13 γκολ. Σε ατομικό επίπεδο, μπορώ να πω ότι ήταν η καλύτερή μου χρονιά. Την επόμενη σεζόν απογοητεύτηκα πάρα πολύ. Τα πάντα κατέρρευσαν και κανείς δεν κατάλαβε γιατί. Σέβομαι πάντως την απόφασή του. Την απόφαση του Βενγκέρ. Αποφάσισα λοιπόν να φύγω ”.
