Το Παγκόσμιο πρωτάθλημα επέστρεψε στη Λατινική Αμερική και μάλιστα φιλοξενήθηκε σε 5η διαφορετική χώρα. Αυτή τη φορά τους αγώνες του 9ου Μουντομπάσκετ ανέλαβε η Κολομβία που μάλιστα αποφάσισε η τελική φάση να γίνει στο κοσμοπολίτικο και τουριστικό Κάλι αντί της πρωτεύουσας Μπογκοτά.
Οι Κολομβιανοί δεν είχαν μπασκετική παράδοση, αλλά εγγυήθηκαν μια πολύ πλούσια διοργάνωση ανάλογη με το παγκόσμιο πρωτάθλημα γυναικών που είχαν διοργανώσει επτά χρόνια νωρίτερα.
Η διοργάνωση όντως στέφθηκε με επιτυχία, ήταν η πρώτη στα χρονικά που είχε τηλεοπτική κάλυψη με απευθείας μετάδοση αγώνων από πολλές χώρες αλλά και αρκετά παράπονα για το εξαιρετικά χαμηλό επίπεδο της διαιτησίας.
Μετά από αρκετά χρόνια οι Αμερικάνοι παρουσίασαν μια ομάδα πολύ ισχυρή την οποία απάρτιζαν όχι… τυχάρπαστοι αλλά οι καλύτεροι παίκτες του κολεγιακού πρωταθλήματος. Μεταξύ αυτών ο Αντουάν Καρ, ο Μίτσελ Γουίγκινς (που πέρασε και από τα μέρη μας πολύ αργότερα παίζοντας σε Σπόρτιγκ, Παπάγου και Πανιώνιο), ο νυν κόουτς των Κλίπερς Ντοκ Ρίβερς.
Μίτσελ Γουίγκινς.
Ντοκ Ρίβερς.
Χωρίς όμως προετοιμασία η ομάδα τους χρειάστηκε αρκετά μεγάλο διάστημα για να βρει ρυθμό και αυτό μάλιστα της κόστισε και την ήττα στην πρώτη φάση των αγώνων από την πολύ δυνατή Ισπανία με 109-99.
Οι Ισπανοί παρουσίασαν στο Κάλι τη μεγάλη ομάδα της δεκαετίας του ’80 με επικεφαλής τους Κορμπαλάν, Σαν Επιφάνιο, Ρομάι και τους Μαρτίν, Σιμπίλιο που δεν βρίσκονται πλέον εν ζωή.
Στους άλλους δύο ομίλους όπως ήταν αναμενόμενο Σοβιετική Ένωση και Γιουγκοσλαβία έκαναν… πλάκα και προκρίθηκαν χωρίς προβλήματα. Τις άλλες δύο θέσεις στον τελικό γύρο πήρε η Αυστραλία που πέταξε έξω τους Βραζιλιάνους και ο Καναδάς που έκανε την έκπληξη αποκλείοντας την Τσεχοσλοβακία που για Τρίτη στη σειρά διοργάνωση απέτυχε να περάσει στον τελικό γύρο.
Μάλιστα, οι Τσεχοσλοβάκοι κατηγορήθηκαν από τον τύπο της χώρας ότι ενδιαφέρθηκαν περισσότερο για τη νυχτερινή ζωή της Κολομβίας παρά για το μπάσκετ και απογοητευμένοι από τον αποκλεισμό τερμάτισαν μόλις 10οι!
Οι αγώνες των ομίλων έγιναν σε τρεις διαφορετικές πόλεις μεταξύ των οποίων και η πρωτεύουσα Μπογκοτά. Ο τελικός γύρος φιλοξενήθηκε στο Κάλι, όπως προαναφέραμε και σε ένα πολύ εντυπωσιακό γήπεδο το Κολισέο Ελ Πουέμπλο, χωρητικότητας 18.000 θέσεων.
Η παραφωνία του τελικού γύρου ήταν η διοργανώτρια Κολομβία. Η ομάδα με βάση τον κανονισμό της ΦΙΜΠΑ είχε πάρει απευθείας πρόκριση για την τελική επτάδα, ως διοργανώτρια και μετατράπηκε σε σάκο του μποξ χάνοντας μεταξύ άλλων με 137-84 από την Ισπανία, με 143-76 από τη Σοβιετική Ένωση και με 107-79 από τον Καναδά! Μάλιστα, οι φτωχές εμφανίσεις της Κολομβίας δημιούργησαν την αντίδραση πολλών ομάδων που ζήτησαν από τη ΦΙΜΠΑ να καταργήσει τον κανονισμό της απευθείας πρόκρισης της διοργανώτριας χώρας, κάτι που τελικά θα γινόταν πραγματικότητα τέσσερα χρόνια αργότερα.
Ο τελικός γύρος παρουσίασε μεγάλο ενδιαφέρον παρότι η Ισπανία δεν μπόρεσε να εξαργυρώσει τη νίκη επί των ΗΠΑ στην πρώτη φάση, αφού τις ομάδες ακολουθούσαν τα αποτελέσματα τους και στην τελική φάση.
Σοβιετική Ένωση και Γιουγκοσλαβία κέρδισαν τους Ισπανούς και τους πέταξαν έξω από τον τελικό. Η Σοβιετική Ένωση νίκησε και τη Γιουγκοσλαβία με 99-94 και εξασφάλισε την παρουσία της στον τελικό.
Οι γερασμένοι πλέον ‘’πλάβι’’ δεν είχαν την ίδια λάμψη της ομάδας της δεκαετίας του ΄70 και έμπαιναν ουσιαστικά σε στάδιο ανανέωσης που θα κρατούσε μερικά χρόνια πριν παρουσιάσουν την ακόμη καλύτερη επόμενη μεγάλη γενιά.
Το μοναδικό ερωτηματικό ήταν με ποια ομάδα θα έπαιζαν οι Σοβιετικοί στον τελικό. Ο Αλεξάντρ Γκομέλσκι έγινε ο πρώτος προπονητής που επίσημα διάλεξε αντίπαλο σε μια διεθνή διοργάνωση!
Την τελευταία αγωνιστική η ομάδα του έπαιζε με τις ΗΠΑ που ήθελαν νίκη για να προκριθούν στον τελικό, ενώ σε αντίθετη περίπτωση προκρίνονταν οι Γιουγκοσλάβοι. Σύμφωνα με τον τύπο της εποχής ο Σοβιετικός προπονητής ήθελε αντίπαλο τις ΗΠΑ και όχι τους Γιουγκοσλάβους και με το αιτιολογικό της ξεκούρασης των βασικών, άφησε πολλούς από αυτούς στον πάγκο στον αγώνα με τις ΗΠΑ. Το αποτέλεσμα ήταν οι Αμερικάνοι να νικήσουν με 99-93 και να κλείσουν εισιτήριο για τον τελικό.
Εκεί όμως παραλίγο ο Γκομέλσκι και η Σοβιετική Ένωση να πληρώσουν ακριβά την επιλογή αντιπάλου! Ο τελικός εξελίχθηκε σε πολύ σκληρή μάχη και οι Αμερικάνοι ‘’έπεσαν’’ στο καναβάτσο μόνο όταν το τελευταίο σουτ του καλύτερου παίκτη τους Ντοκ Ρίβερς στην εκπνοή αστόχησε!
Οι Σοβιετικοί νίκησαν με 95-94 και πήραν το τρίτο τρόπαιο της ιστορίας τους. Στον μικρό τελικό και σε ένα παιχνίδι που εξελίχθηκε σε ρεσιτάλ επιθετικού μπάσκετ οι Γιουγκοσλάβοι νίκησαν τους Ισπανούς με 119-117 και πήραν το χάλκινο μετάλλιο ανεβαίνοντας για μια ακόμη φορά στο βάθρο των νικητών.
Οι Σοβιετικοί σύστησαν στο παγκόσμιο μπάσκετ δύο σπουδαίους παίκτες σε εκείνο το τουρνουά. Τον μόλις 17 ετών Άρβιντας Σαμπόνις που με τις επιδόσεις του στις μικρές εθνικές ομάδες είχε ήδη αποκτήσει το προσωνύμιο το θαύμα της φύσης.
Αλλά κυρίως τον φοβερό Ανατόλι Μίσκιν το πρώτο σύγχρονο τριάρι στην ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ με μπόι 2μ.07! Ο Μίσκιν μάλιστα σκόραρε 29 πόντους στον τελικό και μαζί με τον Βλαντιμίρ Τσκατσένκο (για δεύτερη στη σειρά διοργάνωση) ήταν μέλη της καλύτερης πεντάδας.
Ανατόλι Μίσκιν.
Την συμπλήρωσαν ο Ντοκ Ρίβερς (αργότερα έπαιξε στο ΝΒΑ με μεγάλη επιτυχία), ο Γιουγκοσλάβος Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς και ο Ισπανός Χουάν Αντόνιο Σαν Επιφάνιο. Το πιο… κουφό όμως ήταν το όνομα του παίκτη που αναδείχθηκε MVP. O τίτλος απονεμήθηκε στον πρώτο σκόρερ του τουρνουά Παναμέζο Ρολάντο Φρέιζερ που η ομάδα του είχε τερματίσει μόλις στην 9η θέση!!!
Κάτι ανεπανάληπτο στα χρονικά του παγκόσμιου μπάσκετ. Ο Φρέιζερ που είχε παίξει μπάσκετ στην Αργεντινή και το Πουέρτο Ρίκο και αργότερα έπαιξε και στην Ισπανία είχε γίνει ντραφτ το 1981 από την Ιντιάνα αλλά ουδέποτε δοκίμασε την τύχη του στο ΝΒΑ. Τελείωσε το τουρνουά με μέσο όρο 24,1 πόντων και πέρασε στην ιστορία σαν ο πλέον… απροσδόκητος MVP μιας μεγάλης διοργάνωσης.
