Από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές ο Ναπολέων Λαπαθιώτης συζητιέται ίσως περισσότερο για τη ζωή του και λιγότερο για το λογοτεχνικό, ποιητικό του έργο. Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους ποιητές της νεοσυμβολιστικής και νεορομαντικής σχολής ενώ ταυτόχρονα χαρακτηρίστηκε ένας από τους «καταραμένους» και «ιδανικούς αυτόχειρες» της λογοτεχνίας μας.
Ορίζοντας την αντισυμβατικότητα ο Λαπαθιώτης προκάλεσε με τις ιδέες και τη ζωή του τη συντηρητική κοινωνία της εποχής, μια υποκριτική Αθηναϊκή κοινωνία του μεσοπολέμου. Ως επίλογο κατέθεσε την αυτοκτονία του, στις 8 Ιανουαρίου 1944 και κηδεύτηκε με έρανο τέσσερις μέρες αργότερα.
Η ζωή του
Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης γεννήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 1888, στην πλατεία Αγίων Θεοδώρων στην Αθήνα και ήταν παιδί του Λεωνίδα Λαπαθιώτη, μαθηματικού και στρατιωτικού, που διετέλεσε βουλευτής το 1903-1905 και έγινε υπουργός στρατιωτικών το 1909. Η μητέρα του, Βασιλική Παπαδοπούλου, ήταν ανιψιά του Χαρίλαου Τρικούπη. Τον βάφτισαν και του δώσανε το «βαρύ» ιστορικό όνομα Ναπολέων. Άρχισε να γράφει ποιήματα από παιδί. Στα γράμματα εμφανίστηκε επίσημα το 1905, στο περιοδικό Νουμάς. Το 1907 μαζί με άλλους εννιά νεαρούς λογοτέχνες ίδρυσαν το περιοδικό Ηγησώ. Ο Λαπαθιώτης σπούδασε νομικά αν και δεν άσκησε ποτέ τη δικηγορία. Υποστηρικτής του Βενιζέλου στην αρχή, κατατάχτηκε στον στρατό ως ανθυπολοχαγός-διερμηνέας, θέση που διατήρησε ως το 1921. Στη δεκαετία του ’20 φυσά ο αέρας της Οκτωβριανής Επανάστασης. Επηρεάζει τους ποιητές του καιρού του, μαζί και τον Λαπαθιώτη που ενστερνίστηκε τον κομμουνισμό. Το 1932 και μετά αρθρογραφούσε στο αριστερό περιοδικό «Πρωτοπόροι» το πεζό τραγούδι «Τραγούδι για το ξύπνημα του προλεταριάτου».
