Εκατό χρόνια πριν, το 1918, ο κόσμος γνώρισε την πρώτη μεγάλη πανδημία του 20ού αιώνα. Η ισπανική γρίπη είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 50 έως 100 εκατ. ανθρώπων, που αντιστοιχεί στο 25% του παγκόσμιου πληθυσμού. Μετά από αυτήν, τίποτα δεν ήταν το ίδιο, καθώς οι εκτεταμένες απώλειες πυροδότησαν τη μεγαλύτερη «επανάσταση» στον τομέα της δημόσιας υγείας.
Ο κόσμος ήταν εντελώς διαφορετικός κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Η υγειονομική περίθαλψη δεν περιελάμβανε την παραμικρή έννοια προστασίας του γενικού πληθυσμού. Στον βιομηχανικό κόσμο, οι γιατροί -τουλάχιστον, στην συντριπτική πλειοψηφία- εργάζονταν ως ιδιώτες ή χρηματοδοτούνταν από φιλανθρωπικά και θρησκευτικά ιδρύματα, συνεπώς οι πολίτες δεν είχαν πρόσβαση στις υπηρεσίες τους.
Οι πολιτικές δημόσιας υγείας -όπως αυτές που εφαρμόζονταν τότε για το μεταναστευτικό- είχαν επηρεαστεί έντονα από την ευγονική. Η ελίτ αντιμετώπιζε τα λαϊκά στρώματα ως ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας, θεωρώντας ότι, οι νόσοι και οι τυχόν δυσμορφίες τους οφείλονται στον «φυσικό εκφυλισμό».
Ουδείς εξ αυτών σκέφτηκε να αναζητήσει τις αιτίες των ασθενειών στις κακές συνθήκες διαβίωσης, στα εξαντλητικά ωράρια εργασίας, στην κακή διατροφή.
Όταν αρρώσταιναν και πέθαναν από τύφο, χολέρα και άλλες θανατηφόρες ασθένειες οι υπέρμαχοι της ευγονικής ισχυρίζονταν ότι πρόκειται για δικό τους λάθος -της εργατικής τάξης- , επειδή δεν προσπαθούσαν να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ξεσπούσε επιδημία, η δημόσια υγεία αφορούσε μέτρα που αποσκοπούσαν στην προστασία της ελίτ από τις «μολυσματικές ασθένειες του όχλου».
