Στις 27 Ιανουαρίου 2008 ο Νόβακ Τζόκοβιτς επικράτησε του Τζο-Βίλφριντ Τσόνγκα, σε έναν εντυπωσιακό τελικό του Αυστραλιανού Όπεν στη Μελβούρνη, κατέκτησε το πρώτο Grand Slam της καριέρας του και έγινε ο πρώτος Σέρβος που πετυχαίνει κάτι τέτοιο.
Ο «Νόλε» πήρε τη μεγάλη νίκη κόντρα στον Γάλλο τενίστα με 3-1 σετ (4-6, 6-4, 6-3, 7-6) και συστήθηκε για τα καλά στην παγκόσμια σκηνή του τένις.
Πριν τον τελικό, ο Τζόκοβιτς δεν είχε χάσει ούτε ένα σετ στο τουρνουά και είχε βγάλει εκτός συνέχειας, μεταξύ άλλων, το νούμερο ένα της κατάταξης του Όπεν, Ρότζερ Φέντερερ, παίρνοντας μια άτυπη εκδίκηση για την ήττα στον τελικό του US Open της περασμένης χρονιάς, και το νούμερο 5, Νταβίντ Φερέρ.
Ο αντίπαλός του στο μεγάλο φινάλε του τουρνουά, Τζο-Βίλφριντ Τσόνγκα, είχε αποκλείσει με σπουδαίες εμφανίσεις τους Άντι Μάρει (Νο.9), Ρισάρντ Γκασκιέ (Νο.8) και Ράφα Ναδάλ (Νο.2).
Αυτή ήταν η αρχή των δέκα κατακτήσεων Αυστραλιανού Όπεν και των συνολικά 24 Grand Slam της μέχρι τώρα καριέρας του σπουδαίου Νόβακ Τζόκοβιτς.
Ο ίδιος αμέσως μετά τη λήξη του τελικού δήλωσε πως ένα όνειρο του έγινε πραγματικότητα και τόνισε ότι πάντα είχε πίστη πως μια μέρα θα καταφέρει κάτι τόσο… μεγάλο.
Αναλυτικά όσα είχε πει:
«Το ονειρευόμουν πολλές φορές. Έβλεπα πολλούς θρύλους του αθλήματος να σηκώνουν τρόπαια Grand Slam, οπότε ήθελα να βρεθώ και εγώ σε αυτήν τη θέση μια μέρα. Είναι σαν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα.
Πάντα πίστευα, ξέρεις, πάντα πίστευα!
Δεν ήθελα να σκέφτομαι με αρνητικό τρόπο. Είχα πάντα μεγάλη υποστήριξη, ειδικά από τους γονείς μου, τον πατέρα μου, νομίζω ότι πάντα πίστευε περισσότερο σε μένα από ό,τι εγώ στον εαυτό μου.
Με τον τρόπο που έπαιζα σε όλα τα νεανικά μου χρόνια, νομίζω ότι κέρδισα αρκετή αυτοπεποίθηση και κίνητρο για να γίνω επαγγελματίας τενίστας και να γίνω πρωταθλητής Grand Slam. Λοιπόν, ξέρετε, για κάποιον δεν θα ήταν ρεαλιστικό — για κάποιον, ναι! Και ήταν δύσκολο να κρίνουμε εκείνη την εποχή γιατί η Σερβία δεν έχει τόσο μεγάλη παράδοση στο τένις.
Λαμβάνοντας υπόψη όλες αυτές τις άσχημες στιγμές που περάσαμε, ξέρετε, την εποχή που μεγάλωσα και έκανα εξάσκηση εκεί. Οπότε ήταν βασικά αδύνατο αν κοιτάξεις με αυτόν τον τρόπο.
Αλλά εγώ πάντα πίστευα! »
