Στόχος είναι τα λεφτά.Εϊ, εσείς εκεί στην InImages. Αποφασίζετε να φτιάξετε ένα simulation. Με...

Στόχος είναι τα λεφτά.

Εϊ, εσείς εκεί στην InImages. Αποφασίζετε να φτιάξετε ένα simulation. Με γεια σας και χαρά σας και πολύ καλά κάνατε. Θα σας βγουν που θα σας βγουν τα μάτια μπροστά σ’ έναν υπολογιστή, δε θα κρίνω το μπάτζετ σας, αλλά βάλτε λίγο μεράκι που να πάρει. Δεν είναι χαζός ο κόσμος, ξέρει πως μπορεί να βρει κάτι αντίστοιχο *τζάμπα* στο internet(νόμιμα εννοώ)… Anyway, πάμε παρακάτω.

Ιστορία δεν έχουμε ουσιαστικά, ως εισαγωγή βλέπουμε μόνο μία μηχανικό που βαρέθηκε να δουλεύει για το τεμπέλικο αφεντικό της και αποφασίζει να ανοίξει το δικό της συνεργείο. Αυτό. Από εκεί και έπειτα έχουμε ένα tutorial, στο οποίο τρώμε μεγάλο μέρος του κεφαλαίου μας για να σετάρουμε το μαγαζί και στη συνέχεια πιάνουμε δουλειά. Διαλέγουμε πελάτη, του φτιάχνουμε ό,τι θέλει (λάστιχα, σασί, μηχανή, πλύσιμο κ.τ.λ.) και γεια σας. Παράλληλα μπορούμε να αγοράζουμε χρέπια και να τα φτιάχνουμε για να τα πουλήσουμε. Ανάλογα τα λεφτά που διαθέτουμε, κάνουμε και τις ανάλογες αναβαθμίσεις σε παροχές, εγκαταστάσεις, αλλά και ταχύτητα εξυπηρέτησης.

Το πρόβλημα είναι πως από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, είναι το ίδιο πράγμα. Στόχος δεν υπάρχει, αλλά ούτε και κίνητρο για το κάτι παραπάνω. Προσωπικά μου θύμισε ένα παλιότερο “παιχνίδι” στο κινητό όπου, ακούστε συναρπαστικό gameplay, έφτιαχνες σάντουιτς σε πελάτες… Πιστέψτε με, τον ίδιο υπέρμετρο ενθουσιασμό μου έβγαλε και το CarMechanicManager. Μα δεν έχει κανένα νόημα, ούτε να προσπαθήσεις να εξυπηρετήσεις πολλούς πελάτες ταυτόχρονα, ούτε να σε βάλει σε διαδικασία σκέψης- το μόνο κριτήριο είναι τα “φράγκα”.

Τα γραφικά είναι πολύ απλά και επιπέδου mobilegaming. Το μενού από την άλλη είναι αχρείαστα στρυφνό. Από μουσική μην περιμένετε πολλά, ένα tuneσε λούπα όλη την ώρα. Ο χειρισμός από την άλλη είναι, αν όχι απαράδεκτος, κάκιστος. Στην αρχή νόμιζα πως είναι προβληματικός! Μετά ότι φταίει το joy–con! Αλλά όχι, για κάποιο περίεργο λόγο, κάπου χρειάζεται μόνο ο αναλογικός και κάπου μόνο το D–pad… Επιπλέον, δεδομένης της φύσης του τίτλου, ακατανόητη φαντάζει η επιλογή των δημιουργών να μην αξιοποιηθεί το touchscreen. Να σημειωθεί επίσης, πως μερικές φορές πάγωναν κάποιες popupοθόνες, με αποτέλεσμα να πρέπει να βγαίνουμε στο κυρίως μενού και να ξαναμπαίνουμε.

To review βασίστηκε στην ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού για Nintendo Switch, η οποία μας παραχωρήθηκε από την Ultimate Games.

IGN Greece

Πηγή: IGN Greece

TAGS
Games