Μαθήματα διαχείρισης πολιτισμικών αγαθών σε εμπόλεμες ζώνες.Οποιοσδήποτε έχει ασχοληθεί με το This...

Μαθήματα διαχείρισης πολιτισμικών αγαθών σε εμπόλεμες ζώνες.

Οποιοσδήποτε έχει ασχοληθεί με το This War of Mine γνωρίζει πολύ καλά τη βαριά θεματολογία του. Ο βασικός τίτλος είναι αρκετός για να βάλει σε προβληματισμό ακόμα και τους πιο αφελείς gamers που υπάρχουν εκεί έξω. Αυτό δεν γίνεται εξαιτίας του setting του παιχνιδιού, το οποίο είναι αρκετά συνηθισμένο στους περισσότερους από εμάς, αλλά από την ιδιαίτερη οπτική γωνιά που παρουσιάζει τα προβλήματα του πολέμου.

Η αποστείρωση προφανώς δούλεψε τέλεια, και στην εποχή του διαδικτύου έχουμε αποκτήσει την δυνατότητα να βιώσουμε μέρος της εμπειρίας του πολέμου χωρίς να μας προκαλεί ιδιαίτερη αίσθηση.

Ίσως για τον παραπάνω λόγο ο τίτλος μπορεί να ξεχωρίσει. Δεν προσπαθεί να κυνηγήσει κάποιες καινούργιες καταστάσεις σε έναν εξωραϊσμένο, κινηματογραφικό κόσμο. Όχι, είναι προσγειωμένος στην πραγματικότητα. Εδώ ας κάνουμε μια παύση: Σκεφτείτε λίγο ποσό βαθιά είναι βουτηγμένη η κοινωνία μας στον πόλεμο. Από την αρχαιότητα ο ευκολότερος τρόπος να ανελιχθεί κάποιος κοινωνικά είναι να αποδείξει την ικανότητα του να εξολοθρεύει. Λέξεις όπως τιμή, δόξα και γενναιότητα είναι συνδεδεμένες με την πιο μιαρή, οδυνηρή ανθρώπινη ενασχόληση. Όχι δεν προσπαθώ να κηρύξω κάτι που δεν έχει ξαναειπωθεί, αλλά να κάνω μια παρατήρηση που ίσως είναι απαραίτητη για να σας βάλει στο κλίμα του This War of Mine.

Ευτυχώς για εμένα (και ελπίζω και για εσάς), έχω ζήσει σε έναν κόσμο που τον πόλεμο τον έχει βιώσει σε μια αποστειρωμένη, εξωραϊσμένη μορφή. Ο κινηματογράφος, τα video games, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα πρότυπα αρρενωπότητας με τα οποία μεγάλωσα και κάποιες τυχαίες συνθήκες, με έκαναν να έχω μια ρομαντική άποψη για τον πόλεμο, κάτι που πιστεύω ότι μοιράζεται πολύς κόσμος. Κάπως έτσι έφτασα στην ηλικία των 22 και ακόμα αναρωτιέμαι αν κυνηγάω ανεμόμυλους. Η αποστείρωση προφανώς δούλεψε τέλεια, και στην εποχή του διαδικτύου έχουμε αποκτήσει -θεμιτά η μη- τη δυνατότητα να βιώσουμε μέρος της εμπειρίας του πολέμου χωρίς να μας προκαλεί ιδιαίτερη αίσθηση.

Σε ένα πρώτο επίπεδο, η σκληρή αποτύπωση του πολέμου που κάνει το This War of Mine εν γένη ταράζει, γιατί παρουσιάζει τον πόλεμο από την εσωτερική σκοπιά απλών πολιτών, που παλεύουν σε μια κατάσταση απολυτού χάους για να επιβιώσουν. Η αθλιότητα των συνθηκών, όταν για παράδειγμα ο γείτονας σου ζητάει λίγα ξύλα για να μην πεθάνει από το κρύο και εσύ απλά δεν έχεις αρκετά, με αποτέλεσμα να τον βρεις νεκρό μετά από λίγες μέρες, ενεργοποιεί τον μιθριδατικά γαλουχημένο μηδενισμό.

Αυτές οι καταστάσεις δεν συμβαδίζουν με την προ υπάρχουσα, συναισθηματικά αποστειρωμένη εικόνα που έχει κατασκευάσει ο δυτικός άσπρος άνδρας για τον πόλεμο, με αποτέλεσμα ο παίκτης να αποστασιοποιείται συναισθηματικά… και εκεί ακριβώς αντιστέκεται το Stories mode. Σε αυτά τα Stories, ο παίκτης αναγκάζεται να σκεφτεί το ψυχολογικό αντίκρισμα των επιλογών του στους χαρακτήρες (που μπορεί ακόμα και να αυτοκτονήσουν). Ο τίτλος όμως πάει ένα βήμα παραπέρα και τον αναγκάζει να διαβάσει τις εσωτερικές τους σκέψεις, βιώνοντας την οδύνη των αποφάσεων μαζί με τους χαρακτήρες.

Το γενικότερο πλαίσιο τοποθετεί τον παίκτη στην -άβολη- θέση διάφορων καταστάσεων που προκύπτουν μέσα στη βομβαρδιζόμενη πόλη του Porogen που είναι εμπνευσμένη από την πολιορκία του Sarajevo στο κοντινό 1996. Η ιστορία ακολουθεί τη ζωή ενός απλού πολίτη, ενός πατέρα, ενός διαχειριστή ραδιοφωνικού σταθμού. Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε το σενάριο The Little Ones που είναι αφιερωμένο στα παιδάκια που μεγαλώνουν σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες.

Στο Fading Embers, την τρίτη και τελευταία DLC προσθήκη του παιχνιδιού, τα διλήμματα υπερβαίνουν την ανθρώπινη ζωή και ασχολούνται με την υλική κληρονομιά και την εθνική ταυτότητα, μέσα από τα ματιά μιας νεαρής ζωγράφου, της Anje. Αυτή έχει στην κατοχή της τη μεγάλη συλλογή έργων τέχνης του παππού της και πασχίζει να τη διατηρήσει. Σύντομα όμως, καταφθάνει στην πόρτα της ένας τραυματισμένος άντρας, για τον οποίο θα πρέπει να κάνει μεγάλες θυσίες για να τον κρατήσει στη ζωή.

Η κατάσταση συνεχόμενα κλιμακώνεται σε όλη τη διάρκεια της πλοκής με αποκορύφωμα την άφιξη στο τοπικό μουσείο, το οποίο φιλοξενεί μια τεράστια συλλογή από σημαντικά για την ταυτότητα του ντόπιου πληθυσμού εκθέματα. Ο παίκτης θα επωμισθεί τελικά να διασώσει όσα περισσότερα εκθέματα μπορεί, ενώ το κτήριο βομβαρδίζεται κάθε νύχτα.

Η δυσκολία είναι ιδιαίτερα αυξημένη ακόμα και για τους πιο εξοικειωμένους με το παιχνίδι, ώστε να αναγκάσει τον παίκτη να πάρει ακραίες και πολλές φορές οδυνηρές αποφάσεις. Εκτός όμως από τα παραδοσιακά προβλήματα που παρουσιάζει το This War of Mine όπως η γενικότερη ανασφάλεια, η λήψη αποφάσεων χωρίς επαρκή πληροφόρηση και οι σκληροί μηχανισμοί επιβίωσης, στο Fading Embers έχουμε και την προσθήκη ενός ακόμα, τη διάσωση των έργων τέχνης. Αν και ο μηχανισμός είναι αρκετά απλός, η μικρή δυσκολία που προσθέτει είναι αρκετή για να προβληματίσει αρκετά για την ουσιαστική αξία του υλικού πολιτισμού.

Η σημαντικότερη όμως προσθήκη είναι η δυνατότητα επιλογής που έχουν οι χαρακτήρες, η οποία και αλλάζει δραστικά την εξέλιξη της πλοκής. Το Fading Embers εγκαταλείπει τη γραμμική παρουσίαση της ιστορίας και δίνει μεγαλύτερη ελευθέρια. Ο παίκτης θα έρθει αντιμέτωπος με μερικές ιδιαίτερα σκληρές επιλογές που ίσως να του αποκαλύψουν τη γενικότερη τοποθέτησή του στη σημασία της ταυτότητας μπροστά στην αξία της ανθρώπινης ζωής.

Οι πραγματικοί ιππότες αναπάντεχα κραδαίνουν το πινέλο ενάντια στο ξίφος.

Μέσω της παραπάνω διαδικασίας ο τίτλος θα αγγίξει και αλλά κοινωνικά προβλήματα που αφορούν θέματα ταυτότητας και ηθικής. Τελικά καταφέρνει να αποδείξει ότι ο πραγματικός ηρωισμός δεν έρχεται μόνο στη μορφή του στρατιώτη. Η τιμή, η γενναιότητα και άλλες αξίες αν και φαίνονται περιττές σε μια τόσο απελπιστική κατάσταση για έναν απλό άνθρωπο, είναι εν τέλη, σημαντικές για τη διατήρηση πραγμάτων που μερικοί θεωρούν πιο σημαντικά από την ίδια τη ζωή τους. Η υπηρεσία σε αυτούς τους σκοπούς είναι ένα θέμα ιδιαίτερα προσωπικό, που ίσως να φανεί παράδοξο σε κάποιους. Είναι όμως μία δέσμευση απαραίτητη, που μας επιτρέπει να δημιουργήσουμε μια συνέχεια που διέπει τα όρια του θανάτου, μία σύνδεση ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον. Η υποχρέωση για τη διατήρηση του πολιτισμού επιτρέπει άλλωστε την επιβίωση της συλλογικής ταυτότητας μέσα στις τρικυμίες της ιστορίας.

Ο τίτλος θα κρατήσει ουδέτερη στάση απέναντι στα περισσότερα από τα παραπάνω σημεία, αφήνοντας την κρίση του παίκτη να αποφασίσει πια είναι τα όρια του μέσα στις τραγικές καταστάσεις, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα αναγκαστεί να έρθει αντιμέτωπος με αυτά. Έτσι όλα θα επιδιώξουν να καταβάλουν τον παίκτη· το κρύο είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος, ενώ η έλλειψη τροφής ακόμα και με σωστή διαχείριση θα γίνει πιεστική. Μέσα σε όλον αυτό τον αγώνα ο παίκτης θα πρέπει να κάνει θυσίες για να προστατέψει την τεράστια συλλογή από αντικείμενα, καθώς και να αναζητήσει καινούργια ανάμεσα στα ερείπια.

Η διάρκεια της ιστορίας είναι περίπου 7-10 ώρες για κάθε playthrough που όμως εξαιτίας του μεγάλου replay value πολλαπλασιάζεται αισθητά. Αν και τα περισσότερα assets ο παίκτης ίσως να τα έχει ξαναδεί σε άλλες αποστολές, το Fading Embers προσθέτει μεγάλο αριθμό από πολιτισμικά αντικείμενα που μέσω των περιγραφών τους, προσφέρουν μια ευχάριστη εμβάθυνση στον κόσμο του παιχνιδιού. Οι χαρακτήρες όπως και στα υπόλοιπα stories, ξεχωρίζουν για την αυθεντικότητα τους, ενώ όλοι προέρχονται από τελείως διαφορετικά backgrounds. Οι ανάγκες τους, οι επιθυμίες τους και οι ικανότητες τους, καθώς και η ηθική κρίση του παίκτη θα αποδειχθούν μοιραίες για το μέλλον ενός ολοκλήρου πολιτισμού σε έναν κόσμο, όπου οι πραγματικοί ιππότες αναπάντεχα κραδαίνουν το πινέλο ενάντια στο ξίφος.

To review βασίστηκε στην ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού για PC, η οποία μας παραχωρήθηκε από την 11 bit studios.

IGN Greece

Πηγή: IGN Greece

TAGS
Games