Η απειλή έρχεται απ’ το διάστημα.
Ένα νεαρό αγόρι θα σταθεί η κατά λάθος αφορμή για την επιστροφή των Κυνηγών στην Γη. Πλάσματα αναβαθμισμένα με υβριδικό DNA από άλλα είδη απειλούν να καταστρέψουν το ανθρώπινο είδος, ενώ ομάδα πρώην στρατιωτών θα προσπαθήσουν να εμποδίσουν την απειλή.
Είμαστε πλέον ξεκάθαρα στην εποχή της κινηματογραφικής αναβίωσης, περασμένων cult δημιουργιών, νοσταλγικών ξεχασμένων franchise, άλλοτε περισσότερο ή λιγότερο κλασικών, κάτι που διόλου δεν μας ενοχλεί, καθώς αν κάτι είναι εν τέλει ποιοτικό ή διασκεδαστικό, θα είναι και μέσω μιας χαλαρής pop corn διασκέδασης και όχι μόνο με αυστηρούς σινεφίλ όρους περιορισμένου κοινού. Το franchise του Predator, απ’ την πρώτη ταινία του 1987 με πρωταγωνιστή τον Arnold Schwarzenegger, είναι ο ορισμός του fun action cinema, με τη νέα προσθήκη του franchise δια χειρός Shane Black, να γίνεται προσπάθεια για κάτι ανάλογο.
Ο σκηνοθέτης του “Iron Man 3” και ηθοποιός στο πρώτο Predator, προσπαθεί να κάνει ό,τι μπορεί, προκειμένου να διασκεδάσει το κοινό, βασισμένος στη συναισθηματική συνειρμική σύνδεση, με την cult πρώτη ταινία, απ’την οποία χρησιμοποιεί αρκετές αναφορές κατά τη διάρκεια, κάτι το οποίο λειτουργεί ομαλά εν μέρει, καθώς προσφέρει την όλη νοσταλγική διάθεση και οικειότητα στο θεατή. Ο Shane Black επίσης, μπολιάζει επίσης την ταινία με αρκετό χιούμορ, κάτι που δεν είναι πάντα επιτυχημένο, καθώς δείχνει να παρωδεί και να ελαφραίνει αρκετά το φιλμ, σε σημεία που δεν χρειάζεται. Για την ακρίβεια, υπάρχουν αρκετές στιγμές που θα γελάσεις και θα καταλάβεις την απόλυτη πρόθεση των δημιουργών να διασκεδάσουν και να διακωμωδήσουν, κάτι που σε κάποιους θ’ αρέσει, σε άλλους όχι.
Πολύ καλή είναι η παρουσία του Sterling Brown σε ρόλο villain, θα λέγαμε πως κλέβει την παράσταση όπου εμφανίζεται, όντας πολύ εκφραστικός και δουλεμένος ενώ αντιστοίχως ο βασικός του αντίπαλος Boyd Holbrook, ως ex-commando, είναι επίσης πολύ καλός, ενώ θα λέγαμε πως σε κάποια σημεία ο τίτλος ”Predator”, παραγκωνίζεται και το φιλμ θα μπορούσε να ονομαστεί Holbrook εναντίων Brown. Χαρακτήρες με χημεία, ενώ το υπόλοιπο cast, απλά παρτάρει, με νορμάλ ερμηνείες, αλά ταυτόχρονα μονοδιάστατες και ξύλινες, καθώς η μόνη φιλοδοξία εδώ, είναι το αυστηρό fun entertainment\, χωρίς κοινωνικά μηνύματα και φανφάρες, κάτι που υπηρετείται σε αρκετό βαθμό.
Οι ρυθμοί του Predator θ’ ανέβουν απ’ τη μέση και μετά, κάποιες σκηνές δράσης είναι ιδιαίτερα καλογυρισμένες, φανερώνοντας ένα ταλέντο του S.Black στις action sequences, το gore είναι σεβαστό ποσοστό, ωστόσο πολλά αναμενόμενα κλισέ, δεν λειτουργούν πάντα ομαλά και κουράζουν αρκετά, κάτι που κάνει το θέαμα να είναι silly, σε αρκετά σημεία. Ο Black, μπαίνει κατευθείαν στο θέμα του, παρουσιάζει αρχικά στους χαρακτήρες και εν συνεχεία δίνει δράση με τα μπούνια με έντονη βία, προσπαθώντας να διατηρεί σταθερό ρυθμό (κάτι που καταφέρνει), ωστόσο αν και υπάρχει προσωπική σφραγίδα, το τέλος είναι πολύ άνισο, κάτι που αδικεί όλο το φιλμ στο σύνολό του. Κρίμα, καθώς η αίσθηση που μένει είναι σχετικά αδιάφορη, ωστόσο, πρέπει να αναγνωρίσουμε, πως το νέο Predator, διασκεδάζει αρκετά το θεατή, που αν ξέρει τι πάει να δει, δεν θα νιώσει πως πέταξε τα λεφτά του, βγαίνοντας απ’ την αίθουσα.
IGN Greece
Ταξίδι στον Χρόνο: Το παρελθόν του Predator- The Predator (2018) – Τελικό Trailer
- Υψηλούς στόχους θέτει το “The Predator” για το πρώτο του σαββατοκύριακο
Πηγή: IGN Greece