Tarantino, ο μεγάλος ρομαντικός.
Ο τηλεοπτικός αστέρας Rick Dalton, μαζί με τον χρόνιο συνεργάτη-κασκαντέρ του, Cliff Booth, κινούνται σε μια βιομηχανία θεάματος, όπου με δυσκολία αναγνωρίζουν. Προσπαθούν να χτίσουν όνομα για τον εαυτό τους στο τέλος της χρυσής εποχής του Hollywood ενώ παράλληλα διαδραματίζεται το χρονικό των δολοφονιών της συμμορίας του Manson.
Μεγάλη στιγμή για τον Quentin Tarantino, αυτό εδώ το νέο φιλμ. Πολύ μεγάλη στιγμή που βάζει σε σκέψεις ακόμα και μη οπαδούς του δημοφιλούς-ευφυούς αυτού δημιουργού, που αρχικά με το Reservoir Dogs και εν συνεχεία με τα “Pulp Fiction” και “Jackie Brown”, αποδείχτηκε ένας απ’τους πιο ιδιαίτερους, μα και αμφιλεγόμενους αμερικανούς σκηνοθέτες απ’τα 90s, μέχρι σήμερα.
Μπορεί κάποια εκ των “Inglorious Bastards”, “Django”, “Kill Bill” ή και το προηγούμενο “Hateful Eight”, να θεωρήθηκαν από πολλούς, φαντασμαγορικός και στυλιζαρισμένος χαβαλές χωρίς περαιτέρω βάθος, ωστόσο με το ‘Once Upon a time in Hollywood”, ο Tarantino επιστρέφει σε μεγάλη φόρμα, παρουσιάζοντας κάτι πολύ διαφορετικό απ’τα συνήθη, δείχνοντας μεγάλη ωριμότητα και ουσία. Χρησιμοποιεί εντέχνως το πρωταγωνιστικό του δίδυμο των Di Caprio και Brad Pitt, ως παρατηρητές του χρονικού της χρυσής εποχής του Hollywood στο τελείωμά της, ενώ στο background κρατά παρασκήνια της εποχής, συνήθειες των κινηματογραφικών 60’s με εξαιρετική αναπαράσταση, καθώς και την Margot Robbie, στο ρόλο της αδικοχαμένης Sharon Tate, σε μια ερμηνεία αποκάλυψη.
Ο ρομαντισμός είναι διάχυτος σε όλη την ταινία του Tarantino, εγκλωβίζει τις αισθήσεις με κάθε πλάνο και καρέ, ένας φόρος τιμής του δημιουργού σε μια εποχή που πέρασε, με τα καλά της και με τα κακά της, ενώ ο άλλοτε χαβαλές Quentin, εδώ σοβαρεύει απότομα, βάζει στο μικροσκόπιο τα παρασκήνια του Hollywood της περιόδου και παρατηρεί τα πάντα με έναν έντονο αέρα νοσταλγίας, που απλώνει παντού. Μια πολύ δυνατή συναισθηματική φόρτιση κρύβεται πίσω από κάθε σχεδόν σκηνή, με κάποιες εύστοχες-καυστικές χιουμοριστικές εξάρσεις, μέσα όμως από ένα φίλτρο προσωπικό, που φέρει σίγουρα τη σφραγίδα του δημιουργού, αλλά αυτή τη φορά αφήνει το συναίσθημα έκδηλο μεταξύ των ηθοποιών και της διάδρασης με το θεατή.
Ο Tarantino, έχει αποκτήσει πλέον την απόλυτα προσωπική του σφραγίδα, στον τομέα της αισθητικής, αλλά και της διεύθυνσης ηθοποιών, κάτι που εδώ πετυχαίνει στην εντέλεια, με τους Brad Pitt και Di Caprio να έχουν πιάσει πλήρως το νόημα ενός Tarantinικού ήρωα, που εδώ ξεφεύγει απ’τα συνήθη πλαίσια καρικατούρας και διαθέτει βάθος και εύρος, όμοιο με στιγμές μεγάλης δραματουργίας. Με κάποια ελαττώματα που του στερούν τον τίτλο του αριστουργήματος, όπως κάποιες τραβηγμένες σε διάρκεια σκηνές που κουράζουν, ή πολύ στάσιμη πλοκή σε σημεία που δεν χρειάζεται, το “Once upon a time in Hollywood”, είναι σίγουρα η καλύτερη στιγμή του Tarantino μετά το “Jackie Brown” και μια εξαιρετική ταινία γενικότερα, ειδικά με τη σκηνοθετική ωριμότητα, που εδώ επιδεικνύει ο δημιουργός.
Μιλάμε για ένα φιλμ με πολλές κινηματογραφικές αναφορές, με τα γεγονότα που καυτηριάζονται να δείχνουν επίκαιρα, με το χιούμορ του και τον ουμανισμό του, το διάχυτο ρομαντισμό του, τις αναμνήσεις του, τη συναισθηματική του φόρτιση, το άκρως επιτυχημένο cast του και τον Tarantino να κλείνει πονηρά το μάτι, απευθυνόμενος κυρίως, σε ποιητές …
Η δράση παίζει σε πολλαπλά επίπεδα, ακολουθώντας κυρίως τους δύο κεντρικούς ήρωες, παράλληλα με κάποιες άλλες υποιστορίες, που λειτουργούν εξαιρετικά στο σύνολο, όπως η παρουσία της Sharon Tate, δολοφονημένης συζύγου του Roman Polanski, με την Margot Robbie να δίνει μια ιδιαίτερα ισχυρή, στιβαρή και συγκινητική ερμηνεία, φόρο τιμής στην αδικοχαμένη Sharon και με τρόπο άκρως συμβολικό, στο πως χρησιμοποιείται σεναριακά.
Διάσπαρτα στο φιλμ, έχουμε και κάποιες φευγαλέες παρουσίες γνωστών σταρ της εποχής, όπως ο Steve McQueen, ο Roman Polanski, ο Bruce Lee, σε μια σκηνή ανθολογίας, που θα μείνει στην ιστορία, για όλους τους ξεκαρδιστικούς λάθος λόγους, όλα μέσα απ’την πολύ συγκεκριμένη αισθητική του φιλμ και τα ιδιαίτερα κιτρινωπά χρώματα του φακού του Robert Richardson, που εδώ κάνει παπάδες στην διεύθυνση φωτογραφίας.
Το ίδιο συμβαίνει και με την εντυπωσιακή, αλλά και δωρική ταυτόχρονα σκηνογραφία, που μας ταξιδεύει πίσω, στην εποχή αυτή με έναν τρόπο μαγευτικό, που υπογραμμίζει με τον τρόπο της τη δράση και τα τεκταινόμενα. Ωδή σε κάτι που πέρασε, πρόσωπα και γεγονότα του παρελθόντος, μέσα από μια ανάμνηση, ή μάλλον μια ανάμνηση είναι όλο το concept του φιλμ, με κάποιες παρεκτροπές και παραλλαγές που ο Tarantino καννιβαλίζει όσο δεν πάει, χαμογελώντας σαρδόνια, γνωρίζοντας ότι σαν φτασμένος δημιουργός που είναι, τον παίρνει να κάνει τις παρεμβάσεις του, βάζοντας δικές του πινελιές και επαναπροσδιαρίζοντας καταστάσεις. Με εξαιρετικό μοντάζ και φροντίδα ίσως το εν λόγω φιλμ είναι το πιο προσωπικό ίσως του σκηνοθέτη του.
IGN Greece
Με νέο trailer το “Once Upon a Time in Hollywood” του Quentin Tarantino (Υποτιτλισμένο)- Αέρα παλιού γουέστερν φέρει η νέα αφίσα του “Once Upon a Time in Hollywood”
- Κάποτε στο Χόλιγουντ/Once Upon a Time in Holywood – Teaser trailer (Υποτιτλισμένο)
Πηγή: IGN Greece