Επέστρεψαν, θυμήθηκαν, πάλεψαν. Όλοι ένα Loosers Club ξανά.
Το δεύτερο κεφάλαιο του “Το Αυτό”, που μοιάζει περισσότερο με το δεύτερο μισό μιας μεγάλης ιστορίας, παρά ένα συνηθισμένο sequel (εξού και ο τίτλος με τη λέξη Chapter/Κεφάλαιο), έρχεται με τον Andy Muschietti και πάλι στο τιμόνι κι ένα cast τόσο ταιριαστό μεταξύ του και στους ρόλους του, που σε κάνει να σκέφτεσαι πως αν επανέφερε η Ακαδημία το Όσκαρ διανομής, σίγουρα θα ήθελες το “It: Chapter 2” να είναι ο μεγάλος νικητής.
Το Αυτό λοιπόν, και ο Pennywise που το εκδηλώνει, επιστρέφει στο Ντέρι ξανά, μετά από 27 χρόνια, για να παίξει, να χειραγωγήσει, να κυνηγήσει και να στοιχειώσει. Το κλαμπ των Χαμένων δεν το είχε σκοτώσει και τώρα πρέπει να επιστρέψει για να του δώσει ένα τέλος μια και καλή, και για να το καταφέρει αυτό, πρέπει να θυμηθεί, να βουτήξει στις σκοτεινές του αναμνήσεις και να αντιμετωπίσει τους φόβους του.
Ο σεναριογράφος Gary Dauberman και ο σκηνοθέτης Andy Muschietti είχαν μια αρκετά δύσκολη αποστολή· να μεταφέρουν ένα τεράστιο βιβλίο του Stephen King (πάνω από 1.100 σελίδες) και να δώσουν μια συνέχεια, ανάλογη της καλής φήμης και της προσαρμογής του ’90, αλλά και της πρώτης remake ταινίας του 2017. Και φυσικά, εξαρχής ήξεραν, πως όσο καλύτερα τα πήγαινε το πρώτο, τόσο πιο δύσκολη θα ήταν η αποδοχή του δεύτερου.
Ωστόσο, αυτή η πίεση δεν είναι τόσο εμφανής, όσο είναι η ανάγκη τους να υπερεξηγήσουν κι ίσως εκεί είναι που χάνει το δεύτερο αυτό κεφάλαιο. Όταν μαθαίνεις πως θα έχεις μια ταινία τρόμου διάρκειας σχεδόν τρεις ώρες, τότε σίγουρα ξέρεις εξαρχής πως η ταινία δεν έχει να κάνει με τον τρόμο, έχει να κάνει με τους πρωταγωνιστές της και το δικό τους ξεχωριστό ταξίδι, κι εδώ δεν είχαμε έναν-δυό ήρωες, είχαμε ολόκληρο κλαμπ. Από τη μία λοιπόν, είναι πολύ ενθαρρυντικό και ικανοποιητικό που εν έτει 2019 δύο δημιουργοί πήραν ένα τέτοιο ρίσκο, να βασίσουν μια πασίγνωστη ιστορία τρόμου στο προσωπικό ταξίδι των ηρώων του και να επιχειρήσουν να φέρουν ένα “πρωτόγνωρο” βάθος σε ένα τέτοιο είδος, από το να επικεντρωθούν στον αντίπαλο και στην εξόντωσή του. Από την άλλη όμως, ενώ έχουν πάρει αυτήν τη θαρραλέα απόφαση, φαίνεται κάποιες φορές να παραπατούν από την ορμή του θάρρους τους και να κάνουν λίγο πίσω και ξαφνικά, να υπερεξηγούν και να τραβάνε, χωρίς κάποιον εμφανή λόγο, πέρα από το “μοιάζει ωραίο” ή “είναι καλή σκηνή, την κρατάμε και άρα τη στρετσάρουμε”. Όσο για τον περιβόητο κλόουν, ο Pennywise του ’90 μας τρομάζει, του 2017 μας στοιχειώνει και το 2019 τον νικάμε. Όπως και να ‘χει, ο Bill Skarsgård δίνει και πάλι έναν ανατριχιαστικό κλόουν, χωρίς να πέφτει στην παγίδα του καρτούν.
Μπορεί λοιπόν ο ρυθμός μερικές φορές να χάνεται, αλλά τα νέα μας Χαμένα παιδιά, Jaeden Lieberher, Jeremy Ray Taylor, Sophia Lillis, Finn Wolfhard, Wyatt Oleff, Chosen Jacobs και Jack Dylan Grazer, και οι πλέον Χαμένοι μας ενήλικες James McAvoy, Jessica Chastain, Bill Hader, Jay Ryan, Isaiah Mustafa, Andy Bean και James Ransone, βρίσκουν αβίαστα τα βήματά τους, και πέρα από την λαχταριστή τους χημεία, έχουν και μια ισορροπία που συνήθως μας λείπει. Κανείς δεν κλέβει τα φώτα από κάποιον άλλον και κανείς δεν μένει χωρίς το δικό του υπόβαθρο. Εδώ οι ήρωές μας, δεν έχουν το αβαντάζ της παιδικής ηλικίας, την οποία μάλιστα καλούνται να θυμηθούν. Μία από τις βασικές αρχές του κινηματογραφικού It είναι πως αν ξεχάσεις τα παιδικά σου χρόνια και τα τραύματά σου, τις σκοτεινές σου αναμνήσεις και τις ανέμελες, τότε ξεχνάς ποιος είσαι, γιατί καλώς ή κακώς, μας διαμορφώνουν και πολλές φορές μας καθοδηγούν, και τα όμορφα και τα άσχημα.
Οι διαφορές ανάμεσα στις προσαρμογές του It είναι πολύ ξεκάθαρες. Η εκδοχή του ’90 είναι σίγουρα η πιο τρομαχτική, γιατί αυτό ήταν και στο επίκεντρο. Η ταινία του 2017 είναι πιο ανατριχιαστική γιατί πάντα όταν έχεις παιδιά, είναι πιο εύκολο και πιο έντονο να συνδυάσεις εφιάλτες και την αίσθηση του τρόμου, ακόμα κι αν δεν την έχεις πάντα μέσα στη μούρη σου. Το δεύτερο κεφάλαιο του 2019 είναι -παραδόξως- και το πιο συναισθηματικό.
IGN Greece
Πηγή: IGN Greece