Ένα επικό τέλος για το Infinity Saga.
Χωρίς spoilers
Έντεκα χρόνια μετά την έναρξη του MCU με το “Iron Man” κι ένα κινηματογραφικό σύμπαν που δεν μπορούσαμε τότε να φανταστούμε πόσο τεράστιο θα γίνει, καταλήγουμε τώρα στο τέλος του μεγαλύτερου saga που έχουμε δει στον κινηματογράφο. Το “Endgame” είναι το φινάλε σε μια ιστορία 22 ταινιών και μας προετοιμάζει για το νέο MCU και την Phase 4 της Marvel.
To “Avengers: Endgame” συνεχίζει την ιστορία των Avengers μετά την ήττα τους από τον Thanos στο “Infinity War”. Με την καταστροφή του μισού σύμπαντος, έρχονται τώρα αντιμέτωποι με τον αντίκτυπο της αποτυχίας τους, ενώ προσπαθούν να συνεχίσουν και να βρουν έναν τρόπο να διορθώσουν όσα έγιναν. Σε μια τελευταία προσπάθεια, θα δώσουν ό,τι έχουν, θα δοκιμαστούν όπως ποτέ άλλοτε και θυσιάσουν τα πάντα ώστε να επαναφέρουν τον κόσμο και να σταματήσουν τον Thanos μια για πάντα.
Ταχύτατα, χωρίς εισαγωγές και πολλές φανφάρες (οπότε καλό θα ήταν να έχετε κάνει την επανάληψή σας), το “Endgame” βάζει στο επίκεντρο τους έξι original Avengers – Iron Man, Captain America, Thor, Hulk, Black Widow, Hawkeye – και την απεγνωσμένη τους προσπάθεια να διορθώσουν τη μεγαλύτερη και σημαντικότερη αποτυχία τους. Οι Russo δεν χάνουν χρόνο, δεν χρησιμοποιούν – ούτε χρειάζονται – σάλτσες, οδηγώντας τον θεατή σε ένα καταιγιστικό, ακατάπαυστο ταξίδι που συγκινεί, «τρομοκρατεί», ενθουσιάζει και πάνω απ’ όλα ικανοποιεί. Ένα από τα δυσκολότερα κομμάτια σε σειρές ταινιών είναι να δοθεί ένα σωστό, ολοκληρωμένο τέλος. Το “Endgame” καταφέρνει όχι μόνο να ολοκληρώσει με επιτυχία αυτό το τεράστιο saga, κρατώντας το επίπεδο του Infinity War, αλλά δίνει και παραπάνω. Βρίσκει ακριβώς αυτά που θέλουν οι fans, τα καλύπτει και συμπληρώνει με πράγματα που δεν ξέραμε ότι είχαμε ανάγκη να δούμε. Είναι ό,τι έχουμε φανταστεί, αλλά και κάτι περισσότερο. Τα αδέρφια Russo δεν είναι απλά σκηνοθέτες της ταινίας, είναι fans των ηρώων και αυτό φαίνεται από κάθε μικρή αντίδραση, ατάκα ή γεγονός, όπως μόνο ένας πραγματικός fan θα μπορούσε συνθέσει. Γνωρίζουν και καταλαβαίνουν το υλικό τους μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια και γι’ αυτό μπορούν να χτίσουν κάτι τόσο πολύπλοκο και δυνατό.
Διατηρείται επίσης η κατάλληλη ισορροπία στους χρόνους των χαρακτήρων, ώστε να τους απολαύσει ο θεατής, να εξελιχθούν και να κλείσουν ή ανοίξουν τα επόμενα κεφάλαιά τους. Ακόμα και στις μάχες, μας δίνεται η ευκαιρία να χαρούμε τον καθένα ξεχωριστά. Πάνω απ’ όλους είναι οι original six καταναλώνοντας και το περισσότερο screen time, όπως τους αρμόζει. Κρατάνε το τιμόνι της ιστορίας και στήνουν τις βάσεις, ξανά, για ό,τι επακολουθήσει, φέρνοντας κοντά το ρόστερ του σύμπαντος και μετατοπίζοντάς το όσο χρειάζεται ώστε να λάβουμε κάτι φρέσκο στο μέλλον. Παρ όλα αυτά, όλοι έχουν την τιμητική τους. Χαρακτήρες με λιγότερο χρόνο παλιότερα – όπως οι Nebula και ο War Machine – βρίσκουν την ευκαιρία να λάμψουν λίγο παραπάνω, ενώ νέοι ήρωες, όπως η Captain Marvel, βάζουν το λιθαράκι τους σεβόμενοι τη συνολική εικόνα της ταινίας και χωρίς να καταπατάνε το παρελθόν.
Οι τρεις ώρες του Endgame, του δίνουν τον χρόνο που χρειάζεται να κλείσει ό,τι ανοιχτά ερωτήματα υπήρχαν ή προκύπτουν. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα κουράσει, δεν θα καταλάβει καν κάποιος πότε πέρασαν, αλλά υπάρχουν στιγμές που χάνεται η ροή της ιστορίας στην ταχύτητα που γίνονται όλα. Κάποια κομμάτια πάνε αισθητά πιο γρήγορα, κάποια αρκετά πιο αργά, οπότε υπάρχει συγχρόνως άνιση κατανομή στα συμβάντα, που ναι μεν δεν επηρεάζει τον θεατή, αλλά μπορεί να παρατηρηθεί και ίσως να νιώσει ότι κάτι, κάπου λείπει.
Όλα δένουν αρμονικά για ακόμη μια φορά από τα εξαιρετικά οπτικά και ειδικά εφέ, παρομοίως με το Infinity War, ενώ δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στην ύπαρξη (ή απουσία) παλιού και νέου soundtrack, που στήνει και προωθεί το συναισθηματικό υπόβαθρο κάθε σκηνής.
Τίποτα δεν θα λειτουργούμε όμως, αν το cast δεν ήταν αυτό που είναι. Πάντα θαυμάζαμε την επιτυχημένη επιλογή των ηθοποιών που έχει γίνει, αλλά στο “Endgame” φαίνεται επίσης το πώς οι ίδιοι έχουν εμβαθύνει, κατανοήσει και γίνει ένα με τους ήρωες που υποδύονται. Είναι τόσο βαθιά συνδεδεμένοι, που δεν διαχωρίζονται – ούτε καν σου περνάει από το μυαλό εν ώρα ταινίας ότι δεν μιλάμε για τους ήρωες, αλλά κάποιους που τους υποδύονται. Το φιλμ είναι για τους ίδιους εξίσου βαρύ και σημαντικό, όσο για τους χαρακτήρες τους, και φαίνεται σε κάθε λεπτό, είτε επειδή περνάνε καλά είτε επειδή κάτι τελειώνει.
IGN Greece
Πηγή: IGN Greece