Out with the old, in with the new. Αθελά του, ο νέος Τζέιμς Μποντ είναι το preview μιας μετα-covid εποχής, χωρίς μαγεία.
Ο χρόνος είναι, φυσικά, το κλειδί για το «No Time to Die», στο σενάριο αλλά και μ’ έναν meta τρόπο. Δεν είναι η στιγμή να πεθάνεις, λέει ο τίτλος, αλλά, τότε, πότε είναι η στιγμή για να πεθάνεις, τι είναι εκείνο για το οποίο αξίζει να διακινδυνεύσεις την ίδια σου τη ζωή; Ο Τζέιμς Μποντ δεν είναι πλέον ο Πράκτορας 007, έχει αποσυρθεί, τη θέση και τον κωδικό του, μάλιστα, έχει πάρει η Νόμι, μια νεαρή μαύρη γυναίκα, κλείσιμο ματιού στον εκσυγχρονισμό των ηθών, αλλά και στον βαθύ συντηρητισμό του Ιαν Φλέμινγκ (η Λασάνα Λιντς σ’ ένα ρόλο τόσο αδιάφορα γραμμένο που καθόλου δεν χτίζει προσμονή για να την ξαναδούμε – παρά την πολυδιαφημισμένη συμμετοχή της Φίμπι Γουόλερ-Μπριτζ στο σενάριο, δεν μοιάζει να έχει δοθεί καμία μεγαλύτερη πυγμή στις γυναίκες ηρωίδες). Ο Τζέιμς, ωστόσο, με προσωπικά κίνητρα, θα δεχτεί ν’ αναλάβει μια υπόθεση που του προτείνει ο Φίλιξ, ο παλιόφιλος από τη CIA. Η υπόθεση θα τον οδηγήσει όχι μόνο σ’ ένα ταξίδι από την Ιταλία (αυτή προ της δράσης), στην Τζαμάικα, στην Κούβα, στην Αγγλία και σ’ ένα αχαρτογράφητο νησί, αλλά και στην MI6 και στην αντιφατική Μαντλέν Σουαν.
Το πρώτο μέρος της ταινίας είναι αληθινά «τζειμσμποντικό»: ο Κάρι Φουκουνάγκα προσθέτει τη δική του χροιά μεταφυσικής μελαγχολίας σε μια πορεία γεμάτη εξαιρετικές σκηνές δράσης (στα χιόνια, στα καλντερίμια, σε πριβέ κλαμπ, με τα πόδια, με μηχανές, με αυτοκίνητα, αεροπλάνα, υποβρύχια), σε γκλάμορους τοποθεσίες, μ’ ένα ελαφρύ κι ευπρόσδεκτο χιούμορ. Η σεκάνς της Κούβας, ιδιαίτερα, με συμπρωταγωνίστρια την Παλόμα της Ανα ντε Αρμας είναι γαργαλιστική. Αυτός είναι ο παλιός καλός Μποντ, στραπατσαρισμένος ελαφρώς από το χρόνο, αλλά, νάτος ξανά εύστροφος κι αήττητος.
