Ο Liu Yanchang εγκατέλειψε τη δουλειά του σε ένα εργοστάσιο στην επαρχία Hebei και ξεκίνησε το ταξίδι για το Πεκίνο, όπου είχε βρει μια θέση εργασίας ως κούριερ. Στις 4 ώρες που διήρκεσε το ταξίδι -που ήταν και το μεγαλύτερο που είχε κάνει ποτέ στα 18 χρόνια ζωής του- σκεφτόταν ότι η νέα του δουλειά, όντας μέρος της αναπτυσσόμενης βιομηχανίας του ηλεκτρονικού εμπορίου, θα του πρόσφερε περισσότερα χρήματα από ό, τι είχε ποτέ πριν, ότι θα μάθαινε αγγλικά κι ότι μια μέρα θα μπορούσε να ταξιδέψει και στο εξωτερικό. Ήταν ευτυχισμένος!
Μόλις λίγους μήνες αργότερα όμως, η αισιοδοξία του θα ήταν ένα μακρινό παρελθόν. «Δεν ανήκω στο Πεκίνο, απλά εργάζομαι εδώ», λέει στο The Atlantic. Οι εξαντλητικές 10 ώρες κατά τις οποίες καθημερινά μεταφέρει πακέτα σε ολόκληρη την πόλη επηρέασαν την απόδοσή του, με αποτέλεσμα πολλά να χαθούν. Κάπως έτσι όχι μόνο χρεώθηκε πρόστιμο για το λάθος του, αλλά κατέληξε να δίνει κι εξηγήσεις στο εξαγριωμένο αφεντικό του. Μέχρι και σήμερα εξακολουθεί να θεωρεί τη γιγαντιαία πόλη έναν λαβύρινθο στον οποίο είναι δύσκολο κανείς να πλοηγηθεί και είχε πολύ λιγότερες ευκαιρίες να την εξερευνήσει από ό,τι περίμενε. Απομονωμένος στο μικρό δωμάτιο που νοικιάζει, ο Liu λέει ότι ο αρχικός του ενθουσιασμός για την περιπέτεια που πίστευε ότι θα ζήσει, μοιάζει με μακρινή ανάμνηση και δηλώνει δυστυχισμένος.
Η Κίνα απελευθέρωσε πάνω από 850 εκατομμύρια ανθρώπους από την απόλυτη φτώχεια τις τελευταίες δεκαετίες, μια περίοδο κατά την οποία το κυβερνών «Κομουνιστικό Κόμμα» έδωσε μια υπόσχεση στον λαό της χώρας: Αποφύγετε την πολιτική ενασχόλιση και η ευημερία θα είναι δική σας. Η «συμφωνία» αυτή λειτούργησε για τη μεσαία τάξη της Κίνας, η οποία αυξήθηκε από τα 29 εκατομμύρια στη δεκαετία του 1990 σε περίπου 531 εκατομμύρια το 2013. Το 2019, ωστόσο, τα πράγματα έγιναν πιο περίπλοκα και η ιστορία του Liu είναι μία χαρακτηριστική από αυτές των 228 εκατομμυρίων εσωτερικών μεταναστών που εργάζονται στις μεγάλες πόλεις της Κίνας σήμερα. Αυτοί οι εργαζόμενοι, γνωστοί ως «nongmingong», είδαν την αύξηση του πλούτου τους, αλλά η θέση τους στην κινεζική κοινωνία είναι σε μεγάλο βαθμό ασαφής. Οι μεγάλες πόλεις της Κίνας γίνονται ολοένα και πιο εχθρικές απέναντι στους ανθρώπους που έχουν βάλει πλάτη στην ευημερία της και οι nongmingong δεν αισθάνονται τα οφέλη από την υπόσχεση που τήρησαν.
Το οικονομικό θαύμα της Κίνας είναι πράγματι ένα «θαύμα», αλλά αυτό είναι μόνο η μία πλευρά της ιστορίας. Η κυβέρνηση της Κίνας γνωρίζει πολύ καλά ότι η ικανοποίηση από την καθημερινή ζωή πρέπει να γίνει μέρος της εξίσωσης τη οικονομικής ευημερίας. Ο Πρόεδρος Xi Jinping έχει προειδοποιήσει ότι το έθνος και οι ηγέτες του θα πρέπει να ανησυχούν για κάτι περισσότερο από την οικονομική ανάπτυξη. Οι βασικές ανάγκες εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων έχουν επιτευχθεί, αλλά οι ηγέτες της Κίνας πρέπει τώρα να στρέψουν την προσοχή τους στη δυστυχία που αισθάνεται ο Liu και άλλοι σαν αυτόν. Πού βρίσκονται άνθρωποι όπως ο Liu, που εγκατέλειψαν την αγροτική βιομηχανία για να στηρίξουν τον οικονομικό μετασχηματισμό της Κίνας, στο σχέδιο της κυβέρνησης για το μέλλον;
Η έκθεση των Ηνωμένων Εθνών για την Παγκόσμια Ευτυχία διαπίστωσε ότι οι εσωτερικοί μετανάστες στις κινεζικές πόλεις είναι λιγότερο ευτυχισμένοι από τους ανθρώπους που παρέμειναν στην ύπαιθρο, αλλά η πεποίθηση ότι η μετανάστευση φέρνει την επιτυχία εξακολουθεί να είναι ισχυρή. Η πόλη εμπνέει ελπίδα, ενώ η αγροτική Κίνα θεωρείται ως ένα λείψανο του παρελθόντος που συνεπάγεται την πείνα και την φτώχεια.
