Το Ισραήλ έχει εμπλακεί σε έναν μυστικό πόλεμο εναντίον του Ιράν στη Συρία. Διεξάγει τον πόλεμο αυτό κυρίως με τη χρήση αεροπορικής δύναμης αλλά – μιλάμε για το Ισραήλ – και μέσω μυστικών υπηρεσιών. Αυτό το δεύτερο στοιχείο είναι απαραίτητο για την παροχή πληροφοριών στους πιλότους αναφορικά με τους στόχους που πρέπει να χτυπήσουν. Υπάρχουν επίσης στοιχεία ότι το Ισραήλ χρησιμοποιεί την τακτική των στοχευμένων δολοφονιών στη Συρία.
Ο στόχος του Ισραήλ δεν είναι άλλος, όπως εξάλλου δήλωσαν σαφέστατα ο Νετανιάχου και ο Λίμπερμαν, από την πλήρη αποχώρηση των ιρανικών δυνάμεων και των μισθοφόρων του από την Συρία. Σύμφωνα με το Foreign Policy, με δεδομένη την στρατηγική της κυβέρνησης ο στόχος αυτός είναι απίθανο να επιτευχθεί. Υπάρχει όμως ένας μικρότερος στόχος για το Ισραήλ που είναι εφικτός. Θέλει να διαταράξει τις προσπάθειες της Τεχεράνης να εδραιωθεί στη Συρία.
Το Ισραήλ πραγματοποιούσε περιοδικά χτυπήματα ενάντια στο καθεστώς της Συρίας και στόχων της Χεζμπολάχ κατά τη διάρκεια ολόκληρου του πολέμου στη χώρα. Από την αρχή του τρέχοντος έτους, ωστόσο, σημειώθηκε απότομη αύξηση της συχνότητας των επιθέσεων αυτών. Επιπλέον τα χτυπήματα έγιναν άμεσα και στοχευμένα εναντίον των ιρανικών εγκαταστάσεων και δυνάμεων. Η επερχόμενη κατάρρευση των δυνάμεων των ανταρτών ήταν αυτή που έφερε την αλλαγή στη στάση του Ισραήλ.
Όσο οι δυνάμεις των ανταρτών παρέμεναν ζωντανές, το Ισραήλ ήταν ευχαριστημένο απλώς με τη θέση του παρατηρητή. Η ισραηλινή κυβέρνηση διατηρούσε πολύ περιορισμένες σχέσεις με τους αντάρτες στην περιοχή Κουνέιτρα για να εξασφαλίσει ότι ο πόλεμος δεν θα έφτανε στα σύνορα με το Γκολάν, ενώ παρενέβαινε σποραδικά για να διαταράξει την προμήθεια των όπλων προς τη Χεζμπολάχ στο Λίβανο. Πέρα από αυτό, η χώρα ήταν ικανοποιημένη με το να βλέπει το καθεστώς του Άσαντ, το Ιράν και κυρίως τους σουνίτες ισλαμιστές να υποβάλλουν ο ένας τον άλλο σε μια διαδικασία αμοιβαίας φθοράς.
Φέτος, όμως, κατέστη σαφές ότι χάρη στην ρωσική και ιρανική παρέμβαση οι αντάρτες θα ηττηθούν. Το Ισραήλ δεν μπορούσε να παραμείνει στην πολυτέλεια της αδράνειας καθώς αυτό θα επέτρεπε την εδραίωση μιας στρατιωτικής υποδομής και πολιτικής εξουσίας του Ιράν στο έδαφος της Συρίας. Κάτι ανάλογο με τις υπάρχουσες βάσεις του Ιράν στο Λίβανο και το Ιράκ.
