«Ομοφυλόφιλος», «χρήστης ουσιών»… Ο Ζακ Κωστόπουλος είχε αρκετά χαρακτηριστικά προκειμένου να τεθεί με τον πλέον ακραίο τρόπο στο κοινωνικό περιθώριο. Δυστυχώς δεν ήταν ο πρώτος που αντιμετώπισε τον αποκλεισμό, την περιθωριοποίηση ή και τις επιθέσεις. Κι είναι ηλίου φαεινότερο ότι δε θα είναι ούτε ο τελευταίος, καθώς είναι αρκετοί ακόμη που δίπλα μας σιωπηλά, αντιμετωπίζουν έναν καθημερινό γολγοθά.
«Ομοφυλόφιλοι υπεραντιπροσωπεύονται μεταξύ αστέγων, τοξικοεξαρτημένων- Πολύ συχνές οι αυτοκτονίες»
«Είναι δεδομένο πως τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα βιώνουν ακραίες μορφές περιθωριοποίησης και μάλιστα σε πολύ πιο μικρή ηλικία σε σχέση με άλλες ευαίσθητες ομάδες» τονίζει μιλώντας στο Tvxs.gr o Πέτρος Σαπουντζάκης από το Πολύχρωμο Σχολείο. «Είναι χαρακτηριστικό ότι υπεραντιπροσωπεύονται μεταξύ άστεγων καθώς και μεταξύ των τοξικοεξαρτημένων ατόμων, ενώ παράλληλα εμφανίζουν πολύ μεγαλύτερα ποσοστά και στις αυτοκτονίες, ιδιαίτερα στην εφηβική ηλικία» σημειώνει ο κύριος Σαπουντζάκης. «Η ακραία περιθωριοποίηση οδηγεί πολλούς σε διαρκές άγχος ή χρόνια κατάθλιψη. Κι όσο συνεχίζεται κάτι τέτοιο, είναι σαφές πως μειώνονται προσδοκίες σχετικά με το μέλλον. Κάπως έτσι το περιθώριο γίνεται κανόνας, με ό,τι συνεπάγεται αυτό» επισημαίνει.
«Αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά πως όλες οι ζωές δεν έχουν την ίδια αξία», αναφέρει από τη μεριά του ο ΛΟΑΤΚΙ ακτιβιστής και συγγραφέας, Λήο Καλοβυρνάς, υπενθυμίζοντας ότι οι επιθέσεις εις βάρος ομοφυλόφιλων είναι εξαιρετικά συχνό φαινόμενο. «Από τη στιγμή που ο οποιοσδήποτε Ζακ χαρακτηρίζεται gay ή χρήστης ουσιών, αυτομάτως η αξία της ζωής του υποβιβάζεται» προσθέτει με νόημα.
«Ο χρήστης αντιμετωπίζεται σαν κάτι υποδεέστερο, ακόμη και μετά την απεξάρτηση»
«Για τους χρήστες η περιθωριοποίηση υπάρχει και πριν αλλά και μετά την απεξάρτηση» αναφέρει από τη μεριά του ο Μάριος Ατζέμης, συντονιστής μείωσης βλάβης στην ομάδα Θετική Φωνή. «Ιδιαίτερα εάν τύχει εκτός από χρήστης να είσαι κι οροθετικός, τότε είσαι μια κινούμενη βόμβα και πρέπει να εξοντωθείς» αναφέρει χαρακτηριστικά ο κύριος Ατζέμης και προσθέτει: «Ο χρήστης γενικότερα αντιμετωπίζεται σαν κάτι το υποδεέστερο, σα να μην υπάρχει. Η περιθωριοποίηση είναι πανταχού παρούσα. Ακόμη και μετά την απεξάρτηση το παρατηρεί κανείς αυτό. Είναι σα να θεωρούν κάποιοι άνθρωποι πως δεν αξίζεις να κάθεσαι στο ίδιο τραπέζι μαζί τους, ούτε καν να ξοδεύουν ένα βλέμμα πάνω σου».
