Ο Πρόεδρος Ερντογάν έχει κερδίσει κάθε εκλογική αναμέτρηση και κάθε δημοψήφισμα που διεξήχθη από το 2002 στην Τουρκία, με εξαίρεση τις βουλευτικές εκλογές της 7ης Ιουνίου του 2015, όπου έχασε την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο. Οδήγησε την χώρα ξανά στις κάλπες τον Νοέμβριο του ίδιου έτους κατόπιν μιας μεγάλης στρατιωτικο-αστυνομικής εκστρατείας κατά των Κούρδων και κατάφερε να διασφαλίσει την εξουσία του.
H εθνική βούληση ήταν και είναι ακόμη το πιο δυνατό του χαρτί. Όμως πάντα ερμηνεύει αυτή την βούληση με έναν τρόπο αντιδημοκρατικό: «Εκπροσωπώ το έθνος, επομένως μπορώ να κάνω όλα όσα θέλω, ακόμη και εάν είναι άδικα, παράνομα και παράτυπα. Τίποτα δεν είναι υπεράνω της εθνικής βούλησης», είπε.
Ο Ερντογάν κινδυνεύει να χάσει στις αυτοδιοικητικές εκλογές της 31ης Μαρτίου. Πρόεδρος πανίσχυρος, ήδη από την εκλογή του τον Ιούνιο του 2018, ο Ερντογάν βλέπει ότι οι πρώην ψηφοφόροι του κυβερνώντος κόμματος είναι όλο και περισσότερο δυσαρεστημένοι από την πολιτική του: Η οικονομική κρίση, η διπλωματική κρίση και η πολιτική κρίση είναι αντίπαλοι του Σουλτάνου. Επομένως, παίρνει τις προφυλάξεις του:
Η αξιωματική αντιπολίτευση, οι κεμαλιστές του CHP, αποτελούν τους βασικούς υποστηρικτές του Ερντογάν. Αυτό γιατί το CHP δεν αντιδρά καθόλου εμπρός στους ελιγμούς της εξουσίας. Ο υποψήφιός τους έχει ελάχιστες πιθανότητες να κερδίσει στην Κωνσταντινούπολη αλλά λένε ότι ο Πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης δεν παραιτείται γιατί «το CHP θα νικήσει στην Κωνσταντινούπολη»!
Το CHP προτιμά πάντα να ορίζει υποψηφίους που πρόσκεινται στην ισλαμική δεξιά προκειμένου να αποσπάσει ψήφους από δυσαρεστημένους ψηφοφόρους του ΑΚΡ. Αρνείται επίσης να συνεργαστεί με το κουρδικό κόμμα και ενισχύει τους δεσμούς του με τους ολιγάριθμους διαφωνούντες από την ακροδεξιάς.
Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr