Ένα εντυπωσιακό εύρημα από τη μινωική εποχή ήρθε στο φως στην Κρήτη, στη Ζώμινθο του Ψηλορείτη. Μετά από συστηματική ανασκαφή, που ξεκίνησε αρχικά από τον Γιάννη Σακελλαράκη και συνεχίζεται από την Έφη Σαπουνά Σακελλαράκη, ήρθε στο φως ένα σπουδαίο αρχιτεκτονικό συγκρότημα που όπως μαρτυρούν τα ευρήματα είχε τεράστια πολιτική και οικονομική σημασία κατά την αρχαιότητα αλλά ήταν και κέντρο θρησκευτικής λατρείας.
Σύμφωνα με ανακοίνωση του Υπουργείου Πολιτισμού, οι ανασκαφές του 2015 έδωσαν νέα στοιχεία που φωτίζουν τον χαρακτήρα του συγκροτήματος. “Η αρχιτεκτονική του συγκροτήματος, το οποίο διατηρείται σε ύψος σχεδόν τριών μέτρων, έργο ενός ευφυούς αρχιτέκτονα που δεν ακολούθησε πάντα τους κανόνες των μινωικών ανακτόρων, αλλά έλαβε υπ’ όψιν του τις κλιματολογικές συνθήκες της περιοχής, είναι ένα είναι από αυτά τα στοιχεία. Πολυτελείς χώροι κατασκευασμένοι από λαμπερούς λευκούς ασβεστόλιθους, δεξαμενή καθαρμών, πολύθυρα και φωταγωγοί που αφήνουν άπλετο φως, δημόσιες αίθουσες με θρανία και εστίες, μία εκ των οποίων με περίτεχνο περιχείλωμα, κλιμακοστάσια που οδηγούν σε άνω ορόφους, μαζί με πλήθος αντικειμένων, δηλώνουν το σημαντικό χαρακτήρα του συγκροτήματος και ιδιαίτερα τον πολιτικό και οικονομικό ρόλο του”, αναφέρει η ανακοίνωση.
Το κεντρικό κτήριο θα είχε δύο και σε ορισμένα σημεία τρεις ορόφους, ενώ τα αποσπάσματα τοιχογραφιών, που ήρθαν φέτος στο φως, αποδίδουν φυτικά, ζωικά αλλά και αρχιτεκτονικά θέματα σε λεπτό κονίαμα και φανερώνουν μια ιδιαίτερη εκλέπτυνση. Η θρησκευτική χρήση του χώρου επιβεβαιώνεται από τα κινητά ευρήματα της Ζωμίνθου: φορητοί ενεπίγραφοι βωμοί, πολλοί διπλοί πελέκεις, χάλκινα και πήλινα θυμιατήρια και περίτεχνοι λύχνοι, ρυτά (τελετουργικά αγγεία, κάποια από τα οποία βρέθηκαν σε κόγχες όπως το ρυτό σε σχήμα χοίρου), τμήμα πήλινου αιγάγρου, αγγεία – ρυτά με διακόσμηση καλαμοειδών. Όσο για τον πλούτο που συγκεντρώθηκε στον χώρο αυτό, τα χάλκινα ειδώλια, από τα σημαντικότερα της Μινωικής Κρήτης, οι σφραγίδες, οι χάντρες περιδεραίων, τα δαχτυλίδια, ένα από τα οποία φέρει θρησκευτική παράσταση, είναι ασφαλή δείγματα αυτού.
“Ορισμένοι χώροι μπορούν να ερμηνευθούν ως γυναικεία διαμερίσματα, λόγω της εύρεσης υφαντικών βαρών για όρθιους αργαλειούς. Χώροι με θρανία και κίονες, των οποίων σώθηκαν όχι μόνο οι βάσεις αλλά και το κατώτερο τμήμα του ξύλινου κίονα, ερμηνεύονται ως δημόσιες αίθουσες, ενώ άλλοι ως ξεχωριστοί χώροι λατρείας με πυρές, βαθμιδωτούς βωμούς και τέλος κάποιοι ως ιδιωτικοί”, πληροφορεί το ΥΠΠΟ.
Επίσης, εκτός από τους χώρους κατοίκησης και τους δημόσιους, αποκαλύφθηκαν χώροι εργαστηρίων, όπως το κεραμικό εργαστήριο με τον τεράστιο κλίβανο, χώροι επεξεργασίας ορείας κρυστάλλου κλπ. που δηλώνουν την αυτάρκεια του χώρου, ενώ τεράστια πιθάρια σε μεγάλο αριθμό βρέθηκαν σε ακέραια ή αποσπασματική μορφή, όπως και πλήθος τριπτήρων και τριβείων που χρησίμευαν για την επεξεργασία επί τόπου του τεράστιου πλούτου του Ψηλορείτη. Όπως αναφέρει η ανακοίνωση, “σύμφωνα με την ανασκαφέα κ. Σαπουνά Σακελλαράκη, τη Μινωική Ζώμινθο διάλεξαν για να μείνουν γόνοι της δυναστείας της Κνωσού προκειμένου να ελέγχουν το Ιδαίο ‘Αντρο, αλλά και να συγκεντρώνουν τα προϊόντα του βουνού, δηλαδή τα ιαματικά βότανα και το μαλλί που, όπως γνωρίζουμε από τις πινακίδες της Κνωσού και από αιγυπτιακές πηγές, έστελναν στις αγορές της Ανατολής και της Αιγύπτου”.
Το συγκρότημα βρίσκεται σε ύψος 1200 μ. και αποτελεί το υψηλότερο κέντρο της Μινωικής Κρήτης. Ιδρύθηκε αρχικά περί το 1900 π.Χ., μαζί με τα πρώτα μεγάλα ανάκτορα και είχε μια συνεχή κατοίκηση. Εκτός από οικιστικό κέντρο πρέπει να αποτέλεσε ‘’παράρτημα” του Ιδαίου ‘Αντρου σε εποχές του χρόνου όπου το ιερό σπήλαιο δεν ήταν προσβάσιμο. Μετά την καταστροφή του μινωικού συγκροτήματος και μετά το 1450 π. Χ., τον ίδιο τόπο, τον πλούσιο σε νερά και βλάστηση, επέλεξαν οι Μυκηναίοι για να ιδρύσουν, έναν οικισμό, 100μ. βορειότερα. Οι Ρωμαίοι, που εκμεταλλεύτηκαν με σωστή οργάνωση τα αγαθά του Ψηλορείτη, έκτισαν πάνω σε τμήμα του μινωικού συγκροτήματος ένα κτήριο-στρατώνα και σύλησαν μεγάλο μέρος του.
