Σχεδόν 20 μέρες τώρα κατέβαινε στο λιμάνι κι από μακριά ήλεγχε ένα ένα τα χιλιάδες πρόσωπα που αποβιβάζονταν από τα πλοία του Λιμενικού και της Frontex. Πονεμένα πρόσωπα, ένα προς ένα, όλα πονεμένα. Κι αυτή πιο πονεμένη απ’ όλους. Πότε θα έρθουν και αν θα έρθουν τα πέντε της παιδιά…
Μέχρι χθες. Που στο λιμάνι της Μυτιλήνης ο από μηχανής θεός της αρχαίας Ελληνικής τραγωδίας εμφανίστηκε κι έδωσε τη λύση… Σαν σκηνή από τις αναζητήσεις του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού στη δεκαετία του ’60 που είχαν αποτέλεσμα. Σαν σε ταινία… Η Ντόνια, πρόσφυγας από τη Συρία, ξαναβρήκε τα παιδιά της. Και χάθηκε στην αγκαλιά τους…
Η Ντόνια είχε χάσει τα πέντε της παιδιά στο δρόμο από τη Μικρασία στη Λέσβο.
Όπως είπε στις λιμενικές αρχές και τις ανθρωπιστικές οργανώσεις η γυναίκα αυτή που περισυνελέχθηκε από βουλγαρικό σκάφος της Frontex και μεταφέρθηκε στο λιμάνι της Μυτιλήνης το πρωί της 18ης Φεβρουαρίου, ενώ βρισκόταν μέσα στα τουρκικά χορικά ύδατα σκάφος της τουρκικής ακτοφυλακής της πήρε πέντε από τα έξη της παιδιά.
«Το σκάφος της Τουρκικής ακτοφυλακής πήρε τα παιδιά και άλλους επιβαίνοντες στη βάρκα. Κάποιοι από τη βάρκα αντιστάθηκαν. Δε θέλαμε να γυρίσουμε στην Τουρκία. Τότε οι Τούρκοι λιμενικοί προσπάθησαν να καταστρέψουν τη βάρκα για να υποχρεώσουν τους επιβαίνοντες να ανεβούν στην ακταιωρό. Ο οδηγός της βάρκας άνοιξε τη μηχανή και απομακρυνθήκαμε. Η ακταιωρός δε μας κυνήγησε και καταφέραμε να ξεφύγουμε. Σε λίγη ώρα μας έσωσε το ελληνικό σκάφος και μας μετέφερε στη Μυτιλήνη» είχε πει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ το έκτο παιδί της Ντόνιας, ενήλικας αυτός που είχε σωθεί.
Χθες η Ντόνια που όλο αυτό το διάστημα περιθάλπονταν με το μεγάλο της γιο από μια μη Κυβερνητική Οργάνωση, ξανακατέβηκε στο λιμάνι. Ένα ένα πρόσωπο από τα εκατοντάδες που βγήκαν στην ακτή το κοίταξε θαρρείς στα μάτια.
Ψάχνοντας το βλέμμα των παιδιών της.
Ώσπου αργά το μεσημέρι στην ακτή αποβιβάστηκαν τα πέντε της παιδιά… Μια μεγάλη αγκαλιά, επτά ψυχές σε μια, το θαύμα έγινε… Τρέχαν τα μάτια, ανείπωτη χαρά δίνει ακόμα κι ο πόνος. Η Ντόνια με τα πέντε της παιδιά από επτά ως 16 ετών. Με το μεγάλο της το γιό, ξανά όλοι μαζί φαμίλια, στο δρόμο πια για τη Γερμανία όπου ζει ο άντρας της, ο πατέρας τους και τους περιμένει. Είπαμε… Ο από μηχανής θεός των αρχαίων Ελλήνων είναι υπαρκτός Θεός. Κι έχει μπόλικη δουλειά στη γειτονιά μας.
Ντόνια δε ξέρεις πόσο χάρηκα που δε θα σε ξαναδώ να πονάς εκεί στο λιμάνι, στην άκρη της αποβάθρας. Καλό ταξίδι…