Όταν νιώθεις ότι κάτι σε (εξ)αναγκάζουν να κάνεις το ένστικτό σου δημιουργεί αντίδραση. Όταν όμως συντρέχουν λόγοι υγείας τότε το καλύτερο είναι να κάνεις μια θετική αναπλαισίωση της κατάστασης. Μένουμε λοιπόν σπίτι. Ναι, αλλά με το δικαίωμα να βγούμε έξω για να καλύψουμε τις ανάγκες που έχουμε και στην καθημερινότητά μας.
Αναρωτιόμουν πόσες φορές έβγαινα από το σπίτι πριν την καραντίνα; Και συνειδητοποιώ ότι τόσες βγαίνω και τώρα και το κάνω με μεγαλύτερη χαρά. Σαφώς και θέλω να τελειώσει η πανδημία και κατ’ επέκταση η καραντίνα ώστε να αρχίσουν να κυλούν και πάλι τα κοινωνικά και οικονομικά γρανάζια του κόσμου. Το “Μένουμε Σπίτι” όμως σου δημιουργεί μια ανάγκη να το εξηγήσεις. Να το ζήσεις όσο πιο όμορφα μπορείς.
Η συνεχής επαφή με την οικογένειά μου, με έμαθε να ζω μαζί τους και να περνάω καλά. Να εξαλείφω εν τη γενέσει τους τις όποιες εντάσεις και να σκέφτομαι ήδη πως θα μου λείψει το οικογενειακό 24ωρο με τη λήξη της καραντίνας. Η ενασχόληση με το σπίτι μου, με κάνει να αγαπάω την εστία μου και να μην τη βλέπω σαν ξενοδοχεική μονάδα κάλυψης αναγκών. Μαγείρεψα, έμαθα να κάνω ελληνικό, έβαψα αυγά, έπλασα κουλουράκια, έψησα και ασχολήθηκα με λουλούδια. Κάτι σαν διά βίου μάθηση αυτή η περίοδος. Μάθαμε να είμαστε πιο συνεπείς και να προσέχουμε περισσότερο την υγιεινή μας.
Μεγαλύτερος όμως φόβος ήταν, είναι και θα είναι η κοινωνική απομόνωση. Κι αυτή όμως με τη βοήθεια της τεχνολογίας, σχεδόν εξαλείφεται. Μόνο που δε μπορείς να αγγίξεις τον άλλον. Και κοντά όμως να ήμασταν αυτή την περιόδο πάλι δε θα μπορούσαμε να τον αγγίξουμε. Το πιο σημαντικό πλήγμα από την όλη κατάσταση είναι η έλλειψη μιας αγκαλιάς με τους δικούς σου ανθρώπους, γεγονός που δυναμώνει τα συναισθήματα.
Ακούγοντας όμως τους επιστήμονες και μένοντας σπίτι, τότε ουσιαστικά προετοιμαζόμαστε για τις ωραιότερες αγκαλιές της ζωής μας όταν τελειώσει ο εφιάλτης. Μένουμε λοιπόν σπίτι για χάρη μιας σπουδαίας αγκαλιάς.