Πια, συναντάμε όλο και περισσότερες μηχανές που είναι σε θέση να μάθουν, να κάνουν λογικές σκέψεις, να προβούν σε αποφάσεις. Η τεχνητή νοημοσύνη θέτει ερωτήματα τα οποία αμφισβητούν τις υφιστάμενες υποθέσεις ημών των ανθρώπων για την ουσία και τη ηθική των ρομπότ.
Τη βασική ανθρωποκεντρική υπόθεση για τα ρομπότ έρχεται να αμφισβητήσει η Γουσί Λιου (Yuxi Liu), με τον «Ποιητή στη ακρογιαλιά»: ένα ρομπότ με τεχνητή νοημοσύνη το οποίο κόβει βόλτες στην παραλία.
«Του αρέσει να βλέπει τη θάλασσα, ακούγοντας τον ήχο των κυμάτων που σπάνε στην άμμο, τα μουρμουρητά των ανέμων, τα παιδιά να μιλούν, τον ακατάπαυστο θόρυβο που κάνουν τα θαλασσοπούλια. Την περισσότερη ώρα, βολτάρει μοναχό, για να ακούσει και να συναισθανθεί. Καμιά φορά, γράφει στίχους στην άμμο και βλέπει τα κύματα να τους σβήνουν» εξηγεί η γεννημένη στην Κίνα ερευνήτρια και σχεδιάστρια διάδρασης Γουσί Λιου.
Ο «Ποιητής» διαθέτει έναν αριθμό αισθητήρων, οι οποίοι του επιτρέπουν να συναισθανθεί τον κόσμο γύρω του: τη θάλασσα, τον άνεμο, τους ήχους… Είναι σε θέση να ανακαλύψει μοτίβα και να κάνει συνδέσεις. «Μεταφράζει» αυτές τις συνδέσεις σε «ποιήματα» και τα γράφει στην άμμο. Ο βαθμός αυτονομίας του είναι τέτοιος που δεν απαιτείται η παρέμβαση του ανθρώπου.
Ένας από τους εφήμερους στίχους του «Ποιητή» καταλήγει έτσι: «το μυαλό μου». Καλωσήλθαμε στον κόσμο των ρομπότ.

Πηγή: ΑΠΕ/ΜΠΕ

TAGS
Επικαιρότητα