Έχοντας αναλύσει όλα τα παιχνίδια της Εθνικής μας τόσο στο παγκόσμιο όσο και στα επίσημα -και μη- φιλικά προετοιμασίας, θα περίμενε κανείς να κάνω μια τακτική ανάλυση ως προς το τι “έφταιξε” και η πορεία της Εθνικής μας δεν ήταν αυτή που ΟΛΟΙ περιμέναμε.
Ξεκινώντας λοιπόν να γράφω την αναμενόμενη τακτική ανάλυση του αγώνα βάσει της εικόνας και των στατιστικών λίγες ώρες μετά, έτυχε να ακούσω την συνέντευξη τύπου της Τσεχίας.
Θα ακουστεί παράλογο όμως μέσα από τις δηλώσεις του προπονητή των Τσέχων, Ρόνεν Γκίνζμπουργκ, νομίζω ότι βρήκα πολλές περισσότερες απαντήσεις από όσες θα μπορούσαν να μου δώσουν τα στατιστικά γραφήματα ή οι τακτικές επιθετικές/αμυντικές αναλύσεις.
Ο ομοσπονδιακός τεχνικός αναφερόμενος στην Ελληνική ομάδα τόνισε ότι “Παίξαμε απέναντι σε μια από τις ΚΑΛYΤΕΡΕΣ ΟΜΑΔΕΣ στον κόσμο” μια δήλωση που με έκανε να διαγράψω ό, τι είχα γράψει σχετικά με το παιχνίδι και να προσεγγίσω το “τι έφταιξε” μέσα από μια άλλη οπτική γωνία δυστυχώς, εκτός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου.
Βλέπετε η “αιτία” που όλοι προσπαθούμε να βρούμε και να αναλύσουμε, άλλοι επώνυμα μέσα από τακτικές αναλύσεις, πολλοί περισσότεροι ακόμα “ανώνυμα” πίσω από την οθόνη τους και ασκώντας δριμύτατη κριτική σε παίκτες και προπονητές, βρίσκεται στην νοοτροπία μας και στην εικόνα που όλοι ΕΜΕΙΣ δημιουργήσαμε για αυτή την ομάδα.
Κάνοντας μια βόλτα στα σαιτ, στις εφημερίδες και στις διαφημιστικές καμπάνιες γύρω από την Εθνική μας τους περασμένους δύο μήνες, θα παρατηρήσετε ότι χτίστηκε ένα μεγάλο πρότζεκτ γύρω από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο όπως και ήταν αναμενόμενο μέσα από τα επιτεύγματα του και την πορεία του έως τώρα.
Είναι απολύτως φυσιολογικό λοιπόν, λόγω του μεγέθους του ονόματος του Γιάννη -παγκοσμίως- τα φώτα να γίνουν πιο “δυνατά” και οι απαιτήσεις περισσότερες, το ερώτημα όμως είναι αν έγιναν για τον Γιάννη ή για την ομάδα?
Και ακριβώς εκεί είναι το σημείο που ΔΕΝ διαχειριστήκαμε όλοι μας όπως θα έπρεπε.
Μείναμε στο να διαφημίζουμε ότι έχουμε “τον καλύτερο παίκτη στον κόσμο” και δεν προωθήσαμε όσο και όπως θα έπρεπε αυτό που πιστεύουν όλοι οι αντίπαλοι μας, ότι έχουμε δηλαδή μια από τις καλύτερες ομάδες στον κόσμο.
Αναλύσαμε ξανά και ξανά την “προβληματική” επιθετική προσέγγιση του Σκουρτόπουλου με σημείο αναφοράς τον Γιάννη , τα ποστ των Αμερικανών δημοσιογράφων για τη “λάθος” χρησιμοποίηση του Γιάννη, την άμυνα των Βραζιλιάνων και των Αμερικάνων που ήταν προσαρμοσμένη πάνω στον Γιάννη και φάνηκε να ξεχνάμε ότι μιλάμε για ομαδικό άθλημα που μεγάλο μέρος αυτού βασίζεται στην ψυχολογία.
Βλέπετε τα πάντα στην ζωή μας επηρεάζονται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τον τρόπο σκέψης μας έτσι είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι , οι σκέψεις και οι αντιλήψεις μας διαμορφώνουν την πραγματικότητα μας και τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα πάντα.
Έτσι ακριβώς συμβαίνει και στο μπάσκετ. Η εικόνα που όλοι δημιουργήσαμε για αυτή την ομάδα ήταν και η “αίτια” που όλοι ψάχνουμε στις αναλύσεις μας.
Ο δισταγμός στις ατομικές φάσεις από παίκτες που είναι πάνω από δεκαετία στο υψηλό επίπεδο, οι λάθος πάσες όταν ο Γιάννης είχε ακόμα και 3 άτομα επάνω του ακόμα και από έμπειρους γκαρντ όπως ο Καλάθης ή ο Σλούκας, οι κακές επιλογές σουτ λόγω κακού συγχρονισμού στο γύρισμα της μπάλας και φυσικά οι προσωπικότητες που ΥΠΑΡΧΟΥΝ αφού τις βλέπουμε όλη τη χρονιά τόσο στο Ελληνικό Πρωτάθλημα όσο και στην Euroleague αλλά δεν βγήκαν μπροστά, φανερώνουν ότι αυτό το… κάτι που φταίει δεν βρίσκεται στην ικανότητα αλλά στην αρνητική ψυχολογία που δημιουργήσαμε όλοι μας σε αυτούς του παίκτες.
Από την μία οι προσδοκίες μας “βάρυναν” τους ώμους του Γιάννη και από την άλλη, όσο σκληρό και αν ακουστεί, έδειχναν να ευνουχίζουν τους υπόλοιπους παίκτες που προσπαθούσαν να υπηρετήσουν αυτή την λανθασμένη αντίληψη.
Αδιαμφισβήτητα έχουμε τον καλύτερο παίκτη στον κόσμο όμως με το να κάνουμε τα πάντα για να το αποδείξουμε ξεχάσαμε ότι αυτό που κάνει πάντα την διαφορά, όπως και το 2006, είναι να πιστεύουμε ότι έχουμε την ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΟΜΑΔΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.