Ο Γιώργος Αφρουδάκης μίλησε στο Novasports Stories για την μεγάλη καριέρα του με την Εθνική ομάδα υδατοσφαίρισης.
Αναλυτικά:
Για την ήττα από τους Ρώσους στην Αθήνα:
«Το καλοκαίρι του 91, Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στην Αθήνα, είναι η πρώτη μεγάλη διοργάνωση που παίρνει η Αθήνα στον υγρό στίβο. Τότε μας μαζεύει ο Γιαννουρής που ήταν στον Όμιλο και μας είπε πως πρέπει να να γίνουμε εθελοντές, να πάμε να βοηθήσουμε τη διοργάνωση που γίνεται στην Αθήνα. Οπότε φεύγαμε από τη Βουλιαγμένη με πούλμαν και πηγαίναμε να βοηθήσουμε αυτή τη μεγάλη διοργάνωση που γινόταν στο ΟΑΚΑ. Τότε ήμουν ball boy το 1991, οπότε παρακαλούσα να με βάζουν στα παιχνίδια της Εθνικής ομάδας. Τα παιχνίδια είχαν πάρα πολύ κόσμο και αισθανόμουν μεγάλη υπερηφάνεια που με έβλεπε ο κόσμος να πέφτω να πιάνω τη μπάλα κι έλεγαν κοίτα το παιδάκι πέφτει να πιάσει τη μπάλα. Το ωραίο είναι το πόσο μικρός είναι ο χρόνος, αφού 3 χρόνια μετά το ball boy της Αθήνας γίνεται μέλος της Εθνικής ομάδας. Τότε, το 1994 παίζω για πρώτη φορά στην Εθνική. Ήρθε ο Γιαννουρής ο οποίος το Φεβρουάριο του 1994 καλεί πολλά νέα παιδιά να πάνε να συμμετέχουν σ’ ένα φιλικό με την Ουγγαρία. Δεν είμαι στις κλήσεις, κάτι το οποίο με στεναχωρεί γιατί παιδιά στην ηλικία μου, νομίζω ο Κοκκινάκης, ο Βλοντάκης, ο Μάζης, ο Θωμάκος, ο Χατζηθεοδώρου, ήταν σ’ αυτό το φιλικό. Τους επόμενους μήνες ο Γιαννουρής δουλεύει πολύ αυτή την ομάδα, με αρκετά κάμπ 3ήμερα με αρκετά κολυμβητικά τεστ στα οποία τότε έδινα τα πάντα και ήμουν πάρα πολύ καλός. Οπότε έρχεται και η κλήση της Εθνικής ομάδας, είμαι στην επιλογή του καλοκαιριού πριν την Ρώμη στους 21 αθλητές, αλλά ταυτόχρονα έχω και την Εθνική νέων. Πανευρωπαϊκό νέων στην Μπρατισλάβα, το 94 αγωνιζόμαστε οι γεννημένοι το 1975 δηλαδή 19ετών. Μία μέρα τους αγώνες έρχεται ο προπονητής και μου λέει ξέρεις θα φύγεις από εδώ και θα πας στην Ολλανδία που κάνει προετοιμασία η ανδρών για να μπεις στην Εθνική ομάδα. “Σε μένα μιλάς;” του είχα πει θυμάμαι, δεν κατάλαβα. Πράγματι φεύγω από τη Μπρατισλάβα με αυτοκίνητο και πάω στην Ολλανδία όπου η Εθνική ομάδα κάνει προετοιμασία και βλέπω μπροστά μου αθλητές που τους είχα ινδάλματα και τους θαύμαζα. Τον Γιώργο Μαυρωτά, τον Τάσο Παπαναστασίου, τον Καϊάφα, τον Βολτυράκη και συμμετέχω στην προετοιμασία εν όψη του Παγκοσμίου στη Ρώμη. Πίστευα πως θα είμαι εκεί μόνο στην προετοιμασία και ότι δεν θα έχω συνέχεια. Αλλά πραγματικά πάω πολύ καλά στα φιλικά και στα επόμενα τουρνουά, ο Γιαννουρής τότε βλέπει ένα μοντέλο νέου φουνταριστού, ο οποίος αρχίζει να κινείται στην επίθεση, (αφού μέχρι τότε οι φουνταριστοί ήταν οι πιο δυνατοί οι οποίοι είτε τελείωναν τις φάσεις είτε έπαιρναν αποβολή αλλά ήταν βαριοί και δεν κολυμπούσαν) οπότε ο Γιάννης στο πρόσωπό μου βλέπει τον καινούργιο φουνταριστό της νέας εποχής που κολυμπάει, κάνει κινήσεις στην επίθεση, ζητάει και τη μπάλα όχι μόνο την περιμένει. Με επιλέγει στο Παγκόσμιο της Ρώμης. Σίγουρα απρόσμενα για πολλούς, γιατί δεν είχα κλείσει τα 18, μόλις είχα τελειώσει το σχολείο. Και σε μία διοργάνωση που ήταν κομβική για το Ελληνικό πόλο, ήταν η πρώτη φορά που Εθνική ομάδα πόλο, έπαιρνε πρόκριση στις 8 καλύτερες του κόσμου. Ήταν αυτός ο στόχος της ομάδας, γι αυτό λέω κομβική, γιατί είχαμε πολύ μεγάλη πίεση να το πετύχουμε αυτό. Το πετύχαμε και το πανηγυρίσαμε σαν να πήραμε χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο. Ήταν η πρώτη φορά που μπαίναμε στους 8 και ήταν μια τεράστια εμπειρία για στα 18 μου… δεν θα ξεχάσω ότι όταν τελείωσε το παιχνίδι, κρατάω τα πράγματά μου και το μπουρνούζι μου, βλέπω μπροστά μου 15 δημοσιογράφους, ξέρεις μου φάνηκε όλο αυτό σαν όνειρο. Ήταν μεγάλη διοργάνωση, ήταν και στο κέντρο της Ευρώπης, είχε μεγάλη προβολή, οπότε ήταν σίγουρα μια από τις σημαντικές στιγμές της καριέρας μου. Πριν το Πεκίνο έκατσα και σκέφτηκα και λέω θα είναι καλό να κλείσω την καριέρα στην Εθνική το 2009 στο Παγκόσμιο της Ρώμης ώστε να κάνω αυτόν τον κύκλο από Παγκόσμιο σε Παγκόσμιο στην ίδια πόλη. Βέβαια ποτέ δε μπορείς να κάνεις σχέδια στη ζωή. Τον επόμενο μήνα, όταν σκέφτηκα αυτό, δυστυχώς απρόσμενα αποκλειστήκαμε οπότε αυτό δεν κατάφερα να το εκπληρώσω, αλλά η αλήθεια είναι ότι έτυχε και ξαναγύρισα στην Εθνική ομάδα κι έκλεισα την καριέρα μου σε αυτήν στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου.
Αυτό είναι που μου έχει αφήσει πίκρα (ήττα από τη Ρωσία). Ως αθλητής όταν έχανα από ομάδα που ήταν καλύτερη μου, την αποδεχόμουν την ήττα, μπορούσα να συμβιβαστώ. Αυτήν την ήττα δεν την χώνεψα ποτέ, αυτόν τον χαμένο μεσημεριανό τελικό της Κυριακής 29 Αυγούστου, γιατί θεώρησα και θεωρώ πώς ήμασταν πολύ καλύτερη ομάδα από τη Ρωσική ομάδα. Καλύτερα προετοιμασμένοι και παίζαμε στην έδρα μας και θέλαμε πάρα πολύ το μετάλλιο. Είναι από τα παιχνίδια που πραγματικά ήθελα να ξαναπαίξω, αν μπορούσα να διαλέξω ένα παιχνίδι θα διάλεγα αυτό. Είναι ένα χαμένο Ολυμπιακό μετάλλιο το οποίο έχει στοιχίσει πάρα πολύ σε μένα αλλά και στους συμπαίκτες μου, αλλά στη ζωή δε μπορεί να γίνονται όλα όπως τα θέλεις. Στεναχωρηθήκαμε και τον επόμενο χρόνο καταφέραμε και πήραμε ένα μετάλλιο στο Παγκόσμιο του 2005».
Για το μετάλλιο στο Μόντρεαλ:
«Ήταν ένας μικρός τελικός, πολύ ιδιαίτερος, ήταν ο 3ος συνεχόμενος μικρός τελικός, μετά τη Βαρκελώνη από τους Σέρβους το 2003 και της Αθήνας το ’04 από τους Ρώσους. Βρισκόμαστε ξανά σ’ ένα μικρό τελικό αυτή τη φορά με τους Κροάτες στο Μόντρεαλ. Η αλήθεια είναι πως ήμασταν καλύτερα προετοιμασμένοι, το να παίζεις για 3η φορά σε μικρό τελικό το παιχνίδι το προετοιμάζεις καλύτερα, το περιμένεις καλύτερα γιατί κακά τα ψέματα, για να γυρίσω τον χρόνο πίσω στην Αθήνα, χειριστήκαμε λάθος την πρόκρισή μας στην 4αδα. Μετά την πρόκριση αδειάσαμε. Μας έφυγε ένα τεράστιο άγχος, είχαμε πολύ άγχος ενώ δεν θα έπρεπε, κάπου χάσαμε το μυαλό μας, δεν εντοπίσαμε πως στόχος μας ήταν να παίξουμε στην Ολυμπιάδα για να πάρουμε το μετάλλιο. Μπήκαμε στους 4 και αδειάσαμε, χειριστήκαμε λάθος τον μικρό τελικό και τον ημιτελικό. Είχαμε και ατυχίες με τον τραυματισμό του Βλοντάκη, ενός σημαντικού παίκτη και όλο το βάρος έπεσε επάνω μου. Δεν ήταν κάποιος από την περιφέρεια που κάπως μπορείς να το καλύψεις, ήμασταν δύο κι έμεινε ένας. Οπότε στο Μόντρεαλ ήμασταν έτοιμοι σε όλα. Έτοιμοι να πάρουμε το παιχνίδι, ένα παιχνίδι βέβαια που έδειχνε να στραβώνει αφού 30” πριν το τέλος της κανονικής διάρκειας οι Κροάτες ήταν ένα γκολ μπροστά. Αρχίσαμε την επίθεσή μας, πήραμε αποβολή, η μπάλα γύρισε μόλις δύο φορές στην περιφέρεια και ξαφνικά ο Χρήστος (Αφρουδάκης) αποφάσισε ότι πρέπει να σουτάρει εκτός συστήματος, γιατί μόλις είχε γυρίσει η μπάλα. Συνήθως οι ομάδες στον παίκτη παραπάνω γυρίζουν τη μπάλα ώστε να χαλάσουν την ισορροπία της αντίπαλης άμυνας, αλλά ο Χρήστος είδε μάλλον ανοιχτή τη γωνία του Πάβιτς, εκτέλεσε κι έστειλε το παιχνίδι στην παράταση. Όπου εκεί στην παράταση οι δύο ομάδες πέτυχαν από ένα γκολ, πρώτα οι Κροάτες και μετά εμείς. Οι Κροάτες έκαναν μετά επίθεση, την έχασαν και πήραμε τάιμ άουτ. Εκεί ο Σάντρο Καμπάνια βάζει εμένα φουνταριστό, ο Αντώνης Βλοντάκης είχε γυρίσει σε θέση αμυντικού αφού είχαμε και τον Χατζηθεοδώρου και τον Μάζη εκτός με 3 αποβολές. Οπότε παίζω εγώ φουνταριστός, ο Αντώνης παίζει έξω… και αυτό είναι που πάντα μου προκαλούσε εντύπωση και δεν ξέρω ακόμα και τώρα πως έγινε…Όταν έχεις τελευταία επίθεση αυτό που προσπαθείς να κάνεις είναι να πάρεις αποβολή ώστε να έχεις έναν παίκτη παραπάνω και να εκτελέσεις με παίκτη παραπάνω στο τέλος του παιχνιδιού. Γυρίσαμε 7-8 δευτερόλεπτα τη μπάλα και ο Χρήστος πέρασε τη μπάλα σε μένα, που κι αυτός θα περίμενε να πάω να κερδίσω αποβολή. Αυτό είναι το σωστό και αυτό μαθαίνουμε όλοι όσοι ασχολούμαστε με το πόλο. Εγώ τότε, δεν ξέρω πώς τα έφερε…βρήκα τη μπάλα μπροστά μου, έκανα μια κίνηση προς τα δεξιά κι έτσι όπως την έφερε προς τα δεξιά μετά την έφερα προς τα αριστερά κι έκανα ένα γυριστό το οποίο ανέλπιστα, γιατί πραγματικά ήταν ένα γυριστό το οποίο βέβαια το δούλευα ώρες στην προπόνηση, πήγε τέλεια, ακριβώς στο “Γ’ του Πάβιτς κι έτσι γράφτηκε ιστορία. Πρώτη φορά ένα μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση και πραγματοποιήθηκε ένα παιδικό μου όνειρο. Όπως είπαμε και πριν όταν σχεδίαζα στο σπίτι μου μόνος μου μπάσκετ και ποδόσφαιρο πάντα έβαζα εγώ το μπάζερ μπίτερ. Οπότε το ήθελα αυτό το γκολ σε όλη μου τη ζωή και το πέτυχα σε ένα τόσο μεγάλο παιχνίδι που με έκανε διπλά χαρούμενο».