Μεγάλη συνέντευξη του προέδρου του διοικητικού συμβουλίου της Ε.Φ.Ο.Επ.Α. Μανώλη Κολυμπάδη δημοσίευσε σήμερα η ιστοσελίδα Sportsland.gr. Ο επικεφαλής της ομοσπονδίας αναφέρθηκε σε θέματα επικαιρότητας, όπως και σε άλλα, που απασχολούν εδώ και πολύ καιρό τον κόσμο της ελληνικής επιτραπέζιας αντισφαίρισης. Μιλώντας μετά το τέλος του ομαδικού αγωνίσματος στο πρόσφατο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα νέων της Ιταλίας κάνει σοβαρή παρατήρηση για τους νεαρούς διεθνείς. Στέκεται στην εθνική ομάδα ανδρών, τους αθλητές που έρχονται από πίσω για να τη στελεχώσουν τα επόμενα χρόνια και τις υψηλές φιλοδοξίες στο προσεχές Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Εκφράζει την ικανοποίησή του από τη συνεργασία με τον ομοσπονδιακό τεχνικό Κώστα Βατσακλή, τοποθετείται σε σοβαρά εσωτερικά προβλήματα, όπως της διαιτησίας και της επιμόρφωσης προπονητών και παίρνει θέση για την πιθανότητα διεξαγωγής διεθνούς τουρνουά νεαρών ηλικιών στην Ελλάδα. Τέλος, αποκαλύπτει κρυφό του πόθο, που είναι η κατάκτηση ολυμπιακού μεταλλίου και προσθέτει ότι θέλει πολύ να γίνει πραγματικότητα το 2016, στο Ρίο, για να κλείσει την καριέρα του!
Η συνέντευξη δόθηκε την περασμένη εβδομάδα κι επειδή έγινε αναφορά στο ζήτημα της Σχολής προπονητών πρέπει να σημειώσουμε από την πλευρά μας ότι η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού ανακοίνωσε στο μεταξύ με δελτίο Τύπου την έγκριση πραγματοποίησης Σχολής προπονητών Γ΄κατηγορίας και η Ε.Φ.Ο.Επ.Α. θα κάνει σύντομα σχετικές ανακοινώσεις.
Αναλυτικά η συνέντευξη του Μανώλη Κολυμπάδη στον συνάδελφο Νίκο Λάκατα:
Πρόεδρε να ξεκινήσουμε την συνέντευξή μας από τα σημαντικά θέματα. Γίνατε παππούς! Ένα κοριτσάκι υγιέστατο 3.400 κιλά. Να σας ζήσει και να είναι πάντα ευτυχισμένη. Δεν μας έχετε πει, όμως, σε ποιον μοιάζει και πώς θα την ονομάσετε.
«Ούτε το ένα ξέρω, ούτε το άλλο. Αυτό που μπορώ να σας διαβεβαιώσω, χωρίς να θέλω να τρομοκρατήσω, μία νέα υποψήφια πρωταθλήτρια Ελλάδος έχει γεννηθεί. Επομένως και ο κουμπάρος μου, αδερφός μου και καλός μου φίλος Καλλίνικος Κρεάνγκα θα πρέπει να τρέμει, διότι η βαφτισιμιά μου βρήκε σοβαρό αντίπαλο και άλλοι μπαμπάδες και παππούδες θα πρέπει να έχουν ανησυχίες. Όπως αντιλαμβάνεστε τις τύχες της μικρής αθλήτριας θα τις πάρω στα χέρια μου και θα γίνει σίγουρα πρωταθλήτρια Ελλάδος! Και για να σοβαρευτούμε εκείνο που εγώ εύχομαι και θέλω να είναι καλότυχο, υγιέστατο και να ασχοληθεί με όποιο άθλημα θέλει και της αρέσει. Εύχομαι να διαλέξει την επιτραπέζια αντισφαίριση, αλλά δεν θα προσπαθήσω να επηρεάσω κανένα παιδί να ασχοληθεί με άθλημα που δεν το εκφράζει. Κατά τα άλλα είμαι ιδιαίτερα ευτυχής, καθώς ένας ακόμα σταθμός της ζωής μου, συνέβη με καλό τρόπο. Τα συναισθήματα είναι έντονα και μας δείχνει ότι προχωράμε κι αυτό είναι το σημαντικό».
Από το εγγονάκι να πάμε στα παιδιά του πινγκ πονγκ. Στην Ιταλία διεξάγεται (σ.σ. η συνέντευξη πάρθηκε μόλις είχαν τελειώσει τα ομαδικά) το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα μικρών ηλικιακών κατηγοριών. Καμία ομάδα μας δεν ανέβηκε. Σε συνεντεύξεις που κάναμε με τους προπονητές, πέραν του κ. Λάμη που δεν ήθελε να μας μιλήσει, είπαν πως δεν είναι ευχαριστημένοι. Ποια είναι η άποψή σας για την πορεία των παιδιών;
«Η άποψή μου είναι ότι τα παιδιά έκαναν αυτό που μπορούσαν. Αν θα δείτε τα αποτελέσματα κάθε χρόνο είναι πάνω κάτω τα ίδια. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, συγκυριακές, που υπάρχει μέσα στην ομάδα ένα καλό ταλέντο που οδηγεί την ομάδα στην πρώτη κατηγορία Δεν ήλπιζα σε κάτι παραπάνω. Εκείνο, όμως, που θέλω να πω και το έχω διαπιστώσει, είναι πως τα δικά μας τα παιδιά δεν υστερούν ούτε σε ταλέντο, ούτε σε φυσικές δυνατότητες και δεξιότητες. Εκεί που υστερούν είναι στην νοοτροπία. Νομίζουν μερικά παιδιά πως χωρίς πόνο, δάκρυα και αίμα, μπορεί να έρθουν αποτελέσματα όπως εκείνα της Εθνικής ανδρών στην Αυστρία και την Ιαπωνία. Δεν είναι έτσι. Πρέπει να καταλάβουν τα παιδιά κι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο στην αίθουσα των σωματείων κι όχι στην εθνική ομάδα, πως ο πρωταθλητισμός χρειάζεται προσήλωση, κόπο, μόχθο, ποσότητα και ποιότητα σκληρής προπόνησης. Διαπίστωσα, όμως, ότι τα παιδιά βάζουν άλλες προτεραιότητες, πάνω από την επιτραπέζια αντισφαίριση. Καταλαβαίνω βέβαια ότι αυτή η ηλικία είναι δύσκολη, λόγω εφηβείας. Δυστυχώς, όμως, όλη η δουλειά και όλη η υποδομή στηρίζεται σ’ αυτή την ηλικία. Αν δεν αποφασίσουν ότι προτεραιότητα είναι η επιτραπέζια αντισφαίριση τότε δεν πάμε πουθενά. Έχω την αίσθηση, πως αν δεν το καταλάβουν αυτά τα παιδιά θα είναι ανάμεσα στα εκατομμύρια των αθλητών, που παίζουν αυτής της ποιότητας την επιτραπέζια αντισφαίριση. Αυτή τη στιγμή στον κόσμο για να μην πω στον Ευρώπη, υπάρχουν εκατομμύρια αθλητές αυτού του επιπέδου. Για να ξεχωρίσεις και να κάνεις την διαφορά χρειάζεσαι το κάτι παραπάνω κι αυτό έρχεται με πολύ κόπο, μόχθο και «επαγγελματική» προσήλωση στην προπόνηση. Δεν φτάνει να έχω μία οικογένεια να με ενθαρρύνει και να με στέλνει στα όπεν του εξωτερικού. Από μόνο του δεν λέει τίποτα. Είναι κάτι το σπουδαίο, αλλά θα πρέπει να συνδυαστεί και με πολλές ώρες προπόνησης, αλλά και με καλής ποιότητας προπόνηση. Αυτό πρέπει να το βάλουμε καλά στο μυαλό μας κι έχω την αίσθηση ότι εκεί ακόμα υστερούμε! Όταν το πετύχουμε θα έχουμε ομάδες που θα διεκδικούν τη διάκριση στα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, γιατί από ταλέντο τα παιδιά μας δεν υστερούν. Νομίζω ότι κάποια στιγμή θα το πετύχουμε. Αλλά αυτή τη στιγμή δεν το έχουμε καταφέρει γι’ αυτό ήρθαν και τα αποτελέσματα αυτά».
Επομένως, για να κλείσουμε το κεφάλαιο των Νέων, για σας ήταν αναμενόμενα αυτά τα αποτελέσματα ή σας άφησε μία πικρία ή στεναχώρια;
«Όχι δεν μου άφησε πικρία ή στεναχώρια. Γι’ αυτό άλλωστε το πρωτάθλημα αυτό, με βάση τις αξιολογήσεις, που κάνει το τεχνικό τιμ, δεν ήταν μέσα στις προτεραιότητες και τον σχεδιασμό μας. Αυτή τη στιγμή για να πάρεις μέρος σ’ αυτό το πρωτάθλημα, το κόστος του οποίου είναι τόσο ψηλό σαν να είναι παγκόσμιο ανδρών, χωρίς να έχεις την αναμενόμενη προσδοκία ότι θα έχεις ένα καλό αποτέλεσμα, αντάξιο της δαπάνης, δεν λέει τίποτα. Γι’ αυτό δεν το είχαμε στο σχεδιασμό. Γιατί ξέραμε ότι δεν μπορούσαμε να έχουμε στόχους υψηλούς. Τώρα τα παιδιά προσφέρθηκαν προς τιμήν τους να πάνε με δικά τους έξοδα. Θέλω να τους δείξω ότι δεν αρκεί μόνο η προσπάθεια των γονέων να βοηθήσουν οικονομικά. Χρειάζεται και το κάτι παραπάνω, το οποίο σας το ανέλυσα νωρίτερα».
Το σημαντικότερο είναι οι παραστάσεις που θα πάρουν τα παιδιά. Όχι μόνο στο εξωτερικό, αλλά και στην Ελλάδα. Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα δεν υπάρχει η κατάλληλη υποδομή, ώστε οι προπονητές να διευρύνουν τις γνώσεις τους. Η ομοσπονδία για να ανεβάσει το επίπεδο των προπονητών έχει λύσεις; Γιατί καλό είναι να παίρνουν τα παιδιά παραστάσεις, αλλά αν δεν βελτιώνονται οι προπονητές, δεν θα βγουν νέα ταλέντα.
«Η ομοσπονδία έκανε το καθήκον της δημιουργώντας έναν κύκλο επιμορφωτικών σεμιναρίων για τους προπονητές. Δημιούργησε μία βάση για την επιμόρφωση των προπονητών και θέλησε να επικυρώσει όλο αυτό το πρόγραμμα που έκανε με την δημιουργία μιας σχολής προπονητών. Αν δείξω και στον πιο καλόπιστο άνθρωπο τον φάκελο της επικοινωνίας, που έχουμε με την προϊσταμένη αρχή, θα θυμώσει τόσο πολύ που δεν ξέρω τι μπορεί να κάνει. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Ένα πράγμα θα σας πω: Η αίτηση για τη διοργάνωση της σχολής υποβλήθηκε στις αρχές του Νοεμβρίου του 2012. Έχουμε Ιούλιο του 2014 κι ακόμα δεν έχει γίνει η σχολή!!! Αυτό δεν τιμά κανέναν. Ούτε τον ελληνικό αθλητισμό, ούτε την ομοσπονδία, ούτε την προϊσταμένη αρχή. Για το που υπάρχουν ευθύνες ας το αναζητήσουν αυτοί που είναι υπεύθυνοι. Το να έχει ένα άθλημα 120 «προπονητές» που να έχουν πάρει τις βασικές γνώσεις, να έχουν επιμορφωθεί και να μην έχουν από το νόμο την απαιτούμενη άδεια άσκησης επαγγέλματος και να γίνεται και παραεργασία και φοροδιαφυγή. Κυρίως, όμως, να κινδυνεύουν τα παιδιά, θεωρητικά πάντα, από πάρα πολλά πράγματα όταν προπονούνται από ανθρώπους που δεν έχουν τις ειδικές γνώσεις που θα πάρει ένας προπονητής από επίσημη σχολή της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού. Αυτό στην Ελλάδα του 2014, που έχει διοργανώσει Ολυμπιακούς Αγώνες, που έχει όλες αυτές τις διακρίσεις, που έχει ανεβάσει τον πήχη του ελληνικού αθλητισμού, είναι απαράδεκτο. Το χειρότερο για το άθλημα μας είναι ότι έχουν διοργανωθεί τον τελευταίο χρόνο σχολές για δεκάδες μη Ολυμπιακά Αθλήματα. Η διοργάνωση έγινε πάραυτα, ενώ από τον Νοέμβριο του 2012 εκκρεμεί η απάντηση σε μας και έως σήμερα δεν έχει δοθεί η έγκριση για να γίνει αυτή η σχολή. Λυπάμαι πάρα πολύ. Επειδή, όμως, δεν αφήνω την τύχη του αθλήματος σε ξένα χέρια, εάν δεν δοθεί η άδεια αυτή, με την βοήθεια της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας θα διοργανώσουμε την τελική σχολή και θα πάρουν πιστοποίηση από την Παγκόσμια Ομοσπονδία. Κι όποιος θέλει να αμφισβητήσει την εγκυρότητα και την νομιμότητα αυτής της σχολής, ας έρθει να το κάνει αναλαμβάνοντας τις ευθύνες».
Μήπως θα έπρεπε η ομοσπονδία στους ήδη υπάρχοντες προπονητές να τους επιβάλει να παρακολουθούν κάποια σεμινάρια, ώστε να επιμορφώνονται;
«Το κάναμε με τα σεμινάρια που διοργανώσαμε. Όλοι οι προπονητές των σωματείων, πλην ελαχίστων περιπτώσεων, ήρθαν και παρακολούθησαν τα σεμινάρια. Για ορισμένους που τα «ξέρουν όλα» δεν μπορεί να υπάρξει εξαναγκασμός. Κι επειδή παρακολουθώ σαν μέλος της Ολυμπιακής Επιτροπής και σαν άνθρωπος του αθλητισμού σφαιρικά τον αθλητισμό, μπορώ να σας πω πως σε άλλα αθλήματα το ενδιαφέρον των προπονητών είναι πάρα πολύ μεγάλο. Οι προπονητές από μόνοι τους διαβάζουν, μελετούν και μέσω ίντερνετ. Ο κυβερνοχώρος προσφέρεται για έρευνες κι αναζητήσεις, μπορείς να βρεις τα πάντα. Δεν ξέρω κατά πόσο οι δικοί μας προπονητές το κάνουν. Εμείς, σαν ομοσπονδία, είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε αυτά τα εφόδια (σεμινάρια και σχολή) για να μπορέσουν να ασκήσουν και ουσιαστικά, αλλά και τυπικά τα καθήκοντά τους. Είναι υποχρέωσή μας. Βέβαια να υποχρεώσω κάποιον να έρθει, δεν θα το κάνω. Είμαι οπαδός της ιδέας, πως αθλητισμός με το στανιό δεν γίνεται. Νομίζω ότι υπάρχει και όρεξη και θέληση, αλλά θα πρέπει να τους δώσουμε τα μέσα. Θυμάμαι ότι στα σεμινάρια υπήρχε πολύ μεγάλη ανταπόκριση. Και πλέον αυτά τα σεμινάρια είναι υποχρεωτικά για τη συμμετοχή τους στην υπό έγκριση σχολή προπονητών. Για να τελειώνουμε και το θέμα αυτό, εξαρτάται για το πόσο θέλει ο προπονητής να διαβάσει και να προσπαθήσει να γίνει από μόνος του καλύτερος. Δεν είναι ομαδική δουλειά. Εξαρτάται και από τον καθένα ξεχωριστά. Αν θέλει να τα δώσει όλα και θέλει να το κάνει σωστά».
Φωνάζετε συνέχεια και λέτε για αξιολόγηση των ομοσπονδιών. Είναι κάτι που λείπει στον αθλητισμό;
«Ζητάω πάντα αξιολόγηση των ομοσπονδιών και δεν θα σταματήσω ποτέ να ζητάω. Αν οι τεχνοκράτες ή τα πολιτικά πρόσωπα δεν αφήνουν τους τέσσερις τοίχους και την βάση τους για να δουν τα προβλήματα, τότε δεν μπορούν να έχουν πλήρη εικόνα των αθλημάτων και των προβλημάτων τους. Στην θητεία μου έχω γυρίσει τέσσερις φορές όλες τις αίθουσες στην Ελλάδα για να έχω εικόνα και να κάνω αξιολόγηση αν και όταν μου ζητάνε κάτι. Πρέπει να ελέγξουν τις ομοσπονδίες. Να αξιολογούν τι επιτυχίες έχουν κάνει οι εθνικές ομάδες, πόσα σωματεία και αθλητές υπάρχουν, αν χειρίστηκαν σωστά τα χρήματα. Αν χρωστάνε και που χρωστάνε οι ομοσπονδίες. Μόνο έτσι θα υπάρξει αξιολόγηση. Ειδάλλως θα λέμε ότι ακόμα και το διηπειρωτικό να κατακτήσουμε θα μας γίνει μείωση και αυτή η συζήτηση θα εξακολουθεί να γίνεται για πάντα. Ποτέ κανείς πλην του κυρίου Μπιτσαξή δεν τόλμησε να κάνει αξιολόγηση. Με τα όποια λάθη έγιναν, δεν λέω ότι δεν υπήρχαν λάθη, αλλά έγινε κάποια αξιολόγηση. Αλλά σας φαίνεται λογικό και το θέτω το ερώτημα σε όσους διαβάζουν αυτή τη συνέντευξη. Αυτή η Ελλάδα μπορεί να κάνει πρωταθλητισμό σε 29 αθλήματα; Έχει αυτή την ικανότητα; Δεν πρέπει να δώσει κάπου προτεραιότητα; Πού θα δώσει σημασία; Σε ένα άθλημα που έχει 10 σωματεία και 80 αθλητές ή σε ένα άθλημα που παίρνει δεύτερη θέση στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, τρίτη θέση στο ατομικό και πρωταγωνιστεί συνέχεια; Αυτά δεν είναι κριτήρια που πρέπει να υπολογιστούν; Δεν είναι λύση αν περικοπούν οι προϋπολογισμοί να πούμε ότι κόβουμε το 50% από όλες τις ομοσπονδίες».
Όλοι οι Έλληνες καμαρώνουν την Εθνική ομάδα των ανδρών. Ειδικά με τον άθλο της Αυστρίας, αλλά και στην Ιαπωνία δείξαμε ότι δεν ήταν ένα πυροτέχνημα. Παρατηρούμε, όμως, ότι από πίσω η διαφορά είναι μεγάλη. Δεν υπάρχει η εικόνα ότι θα έχουμε κάποιον αθλητή που θα φτάσει τόσο ψηλά.
«Αυτή τη στιγμή έχουμε υλικό που μπορεί να εξελιχθεί. Αρκεί, βέβαια να φτιάξει μία τέτοια νοοτροπία και να προσπαθήσει να ανέβει γρήγορα και να καλύψει το χαμένο έδαφος. Ανάμεσα στην ομάδα του Σβέσχατ και του Τόκιο και στην Εθνική εφήβων υπάρχει ένα υλικό το οποίο το ξεχνάμε. Είναι οι Νέοι άνδρες και οι Νέες γυναίκες. Τα παιδιά αυτά είναι πάρα πολύ αξιόλογα και τα περισσότερα παίζουν σε πρωταθλήματα του εξωτερικού και μπορούν να έχουν καλά αποτελέσματα. Αλλά επειδή ο αθλητισμός σημαίνει αξιοκρατία για να φύγει κάποιος θα πρέπει να τον κερδίσεις. Περιμένουν να αρπάξουν την ευκαιρία για να παίξουν στην Εθνική ομάδα. Στη Μόσχα, στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα πριν μερικά χρόνια, πήγε ο Δημήτρης Παπαδημητρίου έκανε την απίθανη νίκη στην οικοδέσποινα Ρωσία και κερδίσαμε. Τότε όλα τα μέσα μιλούσαν για τον αθλητή αυτόν και την υπέρβαση που έκανε. Θέλω να σας πω έχουμε τα προσόντα. Το θέμα είναι το timing, η σωστή νοοτροπία και η πολλή δουλειά. Τα παιδιά της ομάδας του Σβέσχατ και του Τόκιο και τα παιδιά που αποτελούν την προεθνική ομάδα των ανδρών και των γυναικών έχουν αυτή την νοοτροπία. Απλώς είναι θέμα χρόνου. Οι έφηβοι και οι πιο μικροί σε ηλικία το αναλύσαμε και είπαμε τι πρέπει να γίνει. Δεν είμαι τόσο απαισιόδοξος. Δεν βλέπω τόσο μεγάλο το κενό. Γιατί κάνω και τις συγκρίσεις. Σε άλλες χώρες που έχουν ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό, όταν αυτοί οι αθλητές φεύγουν πάντα παρατηρείται μία πολύ μεγάλη κοιλιά. Πάρτε για παράδειγμα την Σουηδία και την Ολλανδία. Πού είναι αυτή τη στιγμή;».
Η γενιά των Ρηνιώτη, Λαγογιάννη, Μάκρα μήπως «πληρώνουν» την εξαιρετική παρουσία των Κρεάνγκα, Γκιώνη και πιο παλιά του Τσιόκα; Μήπως λόγω αυτών των τεράστιων αθλητών έχουμε “κάψει” την επόμενη γενιά;
«Θα σας θυμίσω ένα απλό παράδειγμα: Ο τερματοφύλακας ο Βασίλης Κωνσταντίνου, που ζούσε τόσα χρόνια υπό την σκιά του Οικονομόπουλου στον Παναθηναϊκό, ήταν ένας από τους καλύτερους τερματοφύλακες της Ευρώπης, γυάλιζε υπό την σκιά του Οικονομόπουλου. Ναι, είναι ακριβώς όπως τα λέτε, όμως, ο αθλητής πρέπει να είναι πάντοτε έτοιμος για να αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλλιά. Νομίζω πως και οι Λαγογιάννης, Μάκρας, Ρηνιώτης, Παπαδημητρίου και οι Κωνσταντινόπουλοι, που δεν θέλω να τους αδικήσω γιατί είναι πάρα πολύ καλοί αθλητές κι ας είναι πιο μικροί, έχουν τα προσόντα. Επειδή έχω ξεκινήσει κι από αθλητής και προπονητής σάς λέω ότι το μάτι μου βλέπει ότι έχουμε μέλλον, απλώς βρέθηκαν στη σκιά των παιδιών αυτών, τα οποία είναι μία φωτεινή περίοδος για τον ελληνικό αθλητισμό κι όχι μόνο για το πινγκ πονγκ. Είμαι σίγουρος, ότι και αυτά τα παιδιά θα βρουν τον δρόμο τους, γιατί βλέπω ότι δεν έχουν πτοηθεί. Ίσα-ίσα προσπαθούν και είναι προς τιμήν τους να γίνονται συνεχώς καλύτεροι».
Παρατηρείται, όχι μόνο στο πινγκ πονγκ, αλλά γενικότερα στον αθλητισμό, ότι τα παιδιά μετά το λύκειο κάνουν «κοιλιά». Έχει σκεφτεί η ομοσπονδία να τους δώσει κάποιο κίνητρο για να συνεχίσουν με τον ίδιο ζήλο;
«Λίγες είναι οι δυνατότητες με βάση το νομικό πλαίσιο, που ισχύει στην Ελλάδα. Όταν υπάρχουν ιδέες και δημιουργικό πνεύμα τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Καταρχήν το μεγαλύτερο κίνητρο αυτή τη στιγμή, είναι οι επιτυχίες της Εθνικής ομάδας. Καθώς βλέπουν ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο κι όλα μπορούν να συμβούν. Από εκεί και πέρα η ομοσπονδία κάνοντας ένα πολύ μεγάλο βήμα από πέρυσι να μπορούν ταυτόχρονα σε μία αγωνιστική περίοδο να παίζουν και στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό ή να παίζουν σε δύο ομάδες στο εξωτερικό έδωσε ένα πολύ σοβαρό κίνητρο και αγωνιστικό, αλλά και οικονομικό στα παιδιά αυτά. Γιατί κακά τα ψέματα με την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, δεν έχουν τα οικονομικά κίνητρα, για να ασχοληθούν με ένα άθλημα που απαιτεί πάρα πολλές ώρες προπόνησης. Κι αν αφιέρωναν αυτές τις ώρες σε κάποια άλλη δουλειά, θα είχαν ένα εισόδημα για να ζήσουν. Με αυτή την προσπάθεια που κάναμε και κατά γενική ομολογία επαινέθηκε από όλους, τα παιδιά έχουν ένα παραπάνω κίνητρο. Κι αν δούμε τα συμβόλαια που κατατέθηκαν στην ομοσπονδία, από ομάδες του εξωτερικού βλέπουμε ότι έχουν ζήτηση. Γενικά είμαι αισιόδοξος. Το υλικό που υπάρχει κι έρχεται από πίσω έχει δυνατότητα. Θέλουμε και λίγο τύχη, αλλά θέλουμε και λίγη βοήθεια από πάνω. Την οποία, όμως, θα στεναχωρήσω την προϊσταμένη αρχή, δεν την έχουμε! Και δεν είναι πάντα οικονομικό το θέμα, ακόμα και μία προτρεπτική ενθαρρυντική παρακίνηση, είναι μία βοήθεια. Αυτή τη στιγμή φαίνεται ότι, λόγω και των οικονομικών προβλημάτων της χώρας, δεν έχουμε αυτή τη βοήθεια. Δεν τους αδικώ, αλλά είναι ένα παράπονο».
Η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει και τα νέα παιδιά για να βγουν έξω για να συμμετάσχουν σε κάποιο τουρνουά, πληρώνουν πολλά λεφτά. Γιατί δεν έχει διεξαχθεί ένα διεθνές τουρνουά στην Ελλάδα; Και τι απαντάτε σ’ αυτούς που κατηγορούν τον Μανώλη Κολυμπάδη ότι δεν το έχει μεριμνήσει, ώστε να παίζουν τα παιδιά με μικρό κόστος, αλλά και για να έχει η ομοσπονδία κάποια έσοδα;
«Θα σας απαντήσω σε δύο σκέλη: Το πρώτο θα είναι με ερώτηση. Εσείς που έχετε ασχοληθεί με χορηγίες βλέπετε ότι αν γινόταν ένα τέτοιο τουρνουά στην Ελλάδα θα υπήρχαν σπόνσορες τέτοιοι, που να μην έμπαινε οικονομικά μέσα η ομοσπονδία; Και δεύτερον: Βλέπετε στην Ελλάδα την πιθανότητα να προσφέρει κάποιος τις υπηρεσίες του δωρεάν, ώστε να μπορέσουμε να διοργανώσουμε το τουρνουά; Γιατί χρειάζεται έναν αριθμό εθελοντών και κάποιον αριθμό προσωπικού. Να μην το πληρώσουμε; Εγώ δεν ξέρω κανέναν που να δουλεύει αυτή την εποχή τσάμπα. Αν λοιπόν, ο Μανώλης Κολυμπάδης -μιας και το προσωποποιήσατε και καλώς το κάνατε, γιατί εγώ εκπροσωπώ την ομοσπονδία και σε μένα είναι οι ευθύνες- διοργανώσει ένα διεθνές τουρνουά και καταλήξει στο νοσοκομείο από το άγχος και την υπερκόπωση, καλύτερα είναι να μην το κάνουμε το τουρνουά. Δεν έχω δει καμία προσφορά από το χορηγικό κομμάτι, όπου έχω τελείως απογοητευτεί, αλλά δεν βλέπω και προθυμία από το στελεχιακό δυναμικό του αθλήματος να έρθει να δουλέψει εθελοντικά στην αρχή και επαγγελματικά σε δεύτερο στάδιο αν έχει επιτυχία, για να μπορέσουμε να κάνουμε ένα τέτοιο τουρνουά. Η χρησιμότητα του είναι προφανής. Θα δώσει δημοσιότητα στο άθλημα. Θα δώσει την ευκαιρία σε περισσότερο κόσμο να πάρει μέρος σε μία διεθνή διοργάνωση και επειδή όπως ξέρετε η Ελλάδα είναι ένας πολύ ωραίος και δημοφιλής τουριστικός προορισμός να μην έχουμε καμία αμφιβολία ότι αν κάναμε έναν φάκελο για την διοργάνωση ενός ανοιχτού διεθνούς πρωταθλήματος στην Ελλάδα μέσα στην τουριστική περίοδο, θα είχαμε πολύ μεγάλη συμμετοχή και ανταπόκριση. Μόνο που είναι αυτά τα προβλήματα που σας είπα. Στο παρελθόν είχα πάρα πολλές προτάσεις να το κάνω και όταν είπα παιδιά ελάτε να μαζευτούμε να κάνουμε μία τεχνική επιτροπή, να αναλάβει ο καθένας το κομμάτι του τότε αρχίσαμε και στρίβαμε δεξιά, αριστερά και εξαφανιζόμασταν. Είμαι ανοιχτός σε προτάσεις, σε προσφορές για να γίνει επιτέλους της όποιας βαθμίδας το πρωτάθλημα αυτό. Δεν σαν κρύβω ότι έρχονται σωματεία, από αυτά που διοργανώνουν τα αναπτυξιακά πρωταθλήματα, όπως στη Φλώρινα, στην Καβάλα, στη Δράμα, στην Πάτρα και μου λένε: Πρόεδρε θέλω να κάνω το πρωτάθλημα αυτό διεθνές. Και πάντα δίνω την ευχή μου. Πάντοτε, όμως, όταν ξεκινάει η προσπάθεια και βλέπουμε τις δυσκολίες που υπάρχουν, δηλαδή στην ανάγκη προσφοράς εργασίας, εκεί τα πράγματα στραβώνουν. Αυτή είναι η κυριότερη αιτία που δεν έχει γίνει ακόμα τουρνουά. Αν θέλετε, να επωμισθώ την ευθύνη, την επωμίζομαι στο μέτρο που μου αναλογεί. Αλλά η κατάσταση είναι αυτή και μόνο αυτή και τίποτα άλλο».
Στο εξωτερικό όταν γίνονται τα τουρνουά βλέπουμε πολλούς χορηγούς. Αν εμείς κλείσουμε τους πινγκπονιστικούς χορηγούς δεν αρκεί;
«Το μυστικό σ’ αυτή την περίπτωση είναι μία μόνο λέξη. Μία μαγική λέξη: Τηλεόραση. Αν ευοδωθούν οι προσπάθειες και τη φέρουμε στην επιτραπέζια αντισφαίριση τότε να υπογράψουμε συμβόλαιο και να πούμε στους ξένους ότι έχουμε τηλεόραση. Δεν έχει σημασία η κονσέρβα ή το live, αυτό έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Το θέμα είναι να έχουμε το συμβόλαιο να πάμε στους χορηγούς, έτσι ώστε όχι να κερδίσουμε χρήματα, αλλά όπως και η πολιτεία έχει αυτή την άποψη, να μη χάσουμε χρήματα. Να έρθουμε μία η άλλη. Αν είναι όμως να κερδίσουμε κι ένα ευρώ ας το κερδίσουμε. Κυρίως ο στόχος είναι να μην χάσουμε. Αν εσύ λοιπόν, από την εμπειρία που αποκόμισες τόσο καιρό, είσαι αισιόδοξος ότι μπορούμε να κάνουμε συνεργασία με την οποιαδήποτε τηλεόραση, γιατί αυτή είναι η μαγική λέξη και το επαναλαμβάνω και το ξέρεις πολύ καλά. Για να μπορέσουμε μετά να απευθυνθούμε στους χορηγούς. Γιατί όλα τα άλλα είναι τίποτα. Η ομοσπονδία έχει και την τεχνογνωσία, τις ικανότητες και όλο τον μηχανισμό να μπορέσει να διοργανώσει. Αν μπορούμε λοιπόν, να κάνουμε αυτή τη συνεργασία, αύριο το πρωί ξεκινάμε τις επαφές για να κάνουμε ένα διεθνές τουρνουά στην Ελλάδα. Όμως με τα μέχρι τώρα αποτελέσματα από τις επαφές σου, από τις επαφές μας, από τις επαφές μου δεν μπορώ να πω ότι μπορούμε να προχωρήσουμε. Μάλλον απογοητευμένος είμαι».
Ας γυρίσουμε στα εσωτερικά. Ένα πράγμα που επίσης κατηγορούν την ομοσπονδία είναι η παρακμή που παρατηρείται στις τελικές φάσεις. Λόγω της οικονομικής εγκυκλίου δεν προκρίνονται πολλά παιδιά, ενώ δεν δίνονται και αρκετοί αγώνες. Τα προκριματικά στα διπλά έχουν κοπεί, μικτά εγώ δεν έχω προλάβει ακόμα να παίξω. Μήπως θα έπρεπε να καταργηθεί η οικονομική εγκύκλιος και να δώσετε την ευκαιρία σε παιδιά να παίξουν πολλά παιχνίδια;
«Η εμπειρία μου λέει πως για την κάθε τομή που πρέπει να κάνεις, χρειάζεται να ωριμάσει πρώτα η ιδέα. Αν πηγαίναμε πριν από λίγο καιρό και λέγαμε στα σωματεία ότι θα κάνετε μετακινήσεις χωρίς να αποζημιώνεστε, θα γινόταν επανάσταση. Αυτή τη στιγμή όλο και περισσότεροι άρχισαν δειλά – δειλά να μιλούν για κατάργηση της οικονομικής εγκυκλίου. Φέτος σε ένα πολύ μεγάλο μέρος των πρωταθλημάτων έχουμε καταργήσει την οικονομική εγκύκλιο. Αυτό θα έρθει σιγά-σιγά και θα γίνει. Μόνο που δεν μπορεί να γίνει απότομα. Συμφωνώ ότι είναι πρόβλημα, γιατί πουθενά στην Ευρώπη οι ομοσπονδίες δεν καλύπτουν τα έξοδα μετακίνησης των σωματείων. Όταν ήρθε για παράδειγμα ένας ειδικός, που τον είχαμε φέρει για χορηγίες. Πριν βγει στην αγορά ήθελε να δει τη στελέχωση και την οργάνωση της ομοσπονδίας κι όταν του είπαμε ότι δίνουμε τόσες χιλιάδες ευρώ για αποζημιώσεις μετακινήσεων μάς κοιτούσε λες και είμαστε τρελοί. Αυτό δεν μπορείς να το περάσεις από την μία μέρα στην άλλη. Ωριμάζει! Κι όπως ωρίμασε η ιδέα να επιτρέψουμε στους αθλητές μας να παίξουν την ίδια χρονιά σε δύο διαφορετικές ομάδες από άλλες χώρες, έτσι ωριμάζει και στην οικονομική εγκύκλιο. Αλλά έγινε αυτό γιατί ήρθαν τα ίδια τα σωματεία και μας το ζήτησαν. Του χρόνου θα διευρυνθεί, ώσπου κάποια στιγμή θα καταργηθεί. Κι από εκεί και πέρα θα εξοικονομήσουμε χρήματα. Γιατί είναι άχαρο να είσαι ο καλύτερος πελάτης των τρένων, των πούλμαν των ταξί και όλων των μεταφορικών μέσων. Έχεις απόλυτο δίκαιο. Θα γίνει και είναι αναπόφευκτο».
Το μεγαλύτερο πρόβλημα που παρατηρείται στα εσωτερικά πρωταθλήματα και το αντιμετωπίζουμε και στην Α1 και στην Α2 και ολοένα μεγαλώνει είναι το πρόβλημα με τα αντικανονικά σερβίς. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν χρήματα για τη διαιτησία, αλλά και όταν υπήρχαν δεν έλυσαν το πρόβλημα. Με αποτέλεσμα να έχουμε φτάσει σε σημείο ότι στην ετήσια κοπή της πίτας της ομοσπονδίας θα πρέπει να τιμάται αυτός που κάνει κανονικά σερβίς, γιατί έχουν μείνει τόσο λίγοι! Η ομοσπονδία τι μπορεί να κάνει για να δώσει ένα οριστικό τέλος;
«Χαίρομαι πάρα πολύ για την ερώτηση αυτή. Είναι πάρα πολύ κρίσιμη. Επειδή γνωρίζεις ότι στην Εθνική ανδρών και γυναικών είμαι πάντα μαζί τους σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις, γιατί γίνονται και τα παγκόσμια συνέδρια. Θέλω να σε ενημερώσω και μέσα από εσένα να ενημερώσω όλο τον κόσμο του αθλήματος στην Ελλάδα, ότι αυτή τη στιγμή το κεφάλαιο διαιτησία, είναι αυτό που έχει φέρει τη μεγαλύτερη αναστάτωση στον χώρο του αθλήματος παγκοσμίως. Δεν υπάρχει άνθρωπος σε συνέδριο ή της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας ή της παγκόσμιας, που να μην σηκωθεί και να εκφράσει τα εντονότατα παράπονά του γι’ αυτή ακριβώς την ερώτηση. Άρα λοιπόν, φαίνεται, ότι έχουμε ένα γενικότερο πρόβλημα με τη διαιτησία. Και μου άρεσε αυτό που είπες. Ότι στην Ελλάδα λεφτά για την διαιτησία δεν έχουμε, αλλά και όταν είχαμε, αντιμετωπίζαμε τα ίδια προβλήματα. Σήμερα κιόλας (σ.σ. η συνέντευξη έγινε την περασμένη Τετάρτη), πήραμε ένα γράμμα από την παγκόσμια ομοσπονδία, όπου καλεί όλους τους διεθνείς διαιτητές για επανεπιμόρφωση κυρίως πάνω στο θέμα του σερβίς. Σε ένα τετραήμερο συνέδριο-σεμινάριο, για να μπορούν οι διαιτητές με επιτυχία να ανταποκριθούν στο διαιτητικό τους έργο, όσον αφορά τη νομιμότητα του σερβίς. Κακά τα ψέματα, όλα τα υπόλοιπα στο άθλημα μας είναι του αν έχεις καλή όραση και τίποτα άλλο. Το να μην μπορείς όμως να ερμηνεύσεις τη νομιμότητα και την ορθότητα του σερβίς, για μένα είναι ακατανόητο. Δεν είναι κάτι που συμβαίνει στην Ελλάδα, αλλά συμβαίνει σε παγκόσμιο επίπεδο. Τι να σας πω, ότι στο πρόσφατο Παγκόσμιο πρωτάθλημα, που ήμουν από το πρωί έως το βράδυ στην αρένα και δεν κουνήθηκα γιατί έγιναν καταπληκτικά παιχνίδια, υπήρξαν αθλητές, οι οποίοι έβγαζαν την μπάλα που λέει ο λόγος «μέσα από την τσέπη τους» και δεν τους μιλούσε κανένας; Ο διαιτητής αυτή τη στιγμή έχει καταντήσει στο να γυρνάει τα φύλλα του πίνακα των αποτελεσμάτων κι όταν γίνεται σόρι να το λέει. Εμείς παρά την φτώχεια μας σ’ αυτό το σεμινάριο-συνέδριο θα προσπαθήσουμε να στείλουμε όσους περισσότερους διαιτητές μπορούμε. Για να έρθουν στην Ελλάδα και να λύσουν το πρόβλημα. Δεν μπορεί αυτή η αδυναμία να συνεχιστεί εσαεί και να μην έχουμε διαιτητές. Κάποια στιγμή θα περάσει. Τουλάχιστον οι διαιτητές μας να μπορέσουν να βελτιωθούν».
Ωραία αυτά που είπατε και συμφωνώ. Αλλά μου είπατε ότι κάποια στιγμή θα λυθεί το πρόβλημα και θα έχουμε διαιτητές. Έως τότε θα επικρατήσει η ζούγκλα; Ξεκινάει το πρωτάθλημα φέτος θα έχουμε τα ίδια προβλήματα; Υπάρχουν κάποιοι επιδιαιτητές που έρχονται επειδή γουστάρουν το άθλημα, το αγαπάνε και χάνουν τον χρόνο τους αφιλοκερδώς. Όπως οι κ.κ. Ζαχαρόπουλος, Πορφύρης, Σιώκος, Στακιά. Σε αυτούς δεν πρέπει να δοθούν οδηγίες να έχουν περισσότερες αρμοδιότητες; Δεν θα πρέπει να τους δοθούν οδηγίες να τιμωρούν, έστω έξω από το παραβάν τους παρανομούντες; Το πρόβλημα είναι τεράστιο και επεκτείνεται. Δεν πρέπει να λυθεί σήμερα, για να μην πω χθες αυτό το πρόβλημα; Τι θα κάνει η ομοσπονδία γι’ αυτό;
«Δεν έχω να προσθέσω τίποτα σ’ αυτά που λες. Εμείς πριν αρχίσει η αγωνιστική περίοδος θα κάνουμε αυτό που πρέπει να κάνουμε. Θα μαζέψουμε τους διαιτητές, όσους μας βοηθούν αυτή τη στιγμή, ασκώντας χρέη επιδιαιτητή, θα τους πούμε ποιες είναι οι αρμοδιότητές τους και ποια τα καθήκοντά τους. Θα τους υπενθυμίσουμε την ανάγκη να εφαρμόζονται οι κανονισμοί κι όχι μόνο να εφαρμόζονται, αλλά να επιβάλλεται η σωστή εφαρμογή των κανονισμών, από πλευράς τους. Να επιβάλλεται! Αυτό που είπα πρόσφατα θα το πω και σε σας. Δεν θέλω τον επιδιαιτητή, σ’ αυτή την περίοδο της φτώχειας μας να κάθεται στην γραμματεία και να βλέπει τους αγώνες. Θέλω τον διαιτητή να είναι πάνω στα τραπέζια και να ασκεί αυτό που μόλις είπες. Αυτό θέλω. Δεν έχω να προσθέσω τίποτα. Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε πριν την έναρξη της περιόδου για να κατευθύνουμε τους διαιτητές προς αυτή την κατεύθυνση. Από εκεί και πέρα κι ο παράγοντας άνθρωπος πρέπει να ανταποκριθεί και να σκύψει πάνω στο πρόβλημα. Δηλαδή να πιπιλάω το μυαλό ενός διαιτητή να κάνει αυτά που πρέπει και ο ίδιος δεν θέλει, δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Και από την άλλη πλευρά, δεν έχω περιθώρια να κάνω επιλογή διαιτητών. Γιατί ελάχιστοι έμειναν εραστές του αθλήματος και με την ευκαιρία τους ευχαριστώ πάρα πολύ. Συμφωνώ απολύτως και γνωρίζω το πρόβλημα. Θα κάνουμε σαν ομοσπονδία αυτό που πρέπει να κάνουμε και εύχομαι να βελτιωθεί η κατάσταση».
Ας πάμε τώρα στο κεφάλαιο Εθνική ομάδα. Σε λίγους μήνες διεξάγεται το Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Σαν έφορος των Εθνικών ομάδων και σαν πρόεδρος τι περιμένετε;
«Αυτό που περιμένει όλος ο κόσμος. Να υπερασπίσουμε τη θέση μας. Καταρχήν ο φόβος μου, το άγχος μου και η καθημερινή μου σκέψη είναι το πώς τα αποτελέσματα του 2013-14 δεν θα αντιμετωπιστούν ως μία φωτοβολίδα. Όλα δείχνουν ότι δεν είναι φωτοβολίδα. Υπάρχει μία σταθεροποίηση, μια μονιμοποίηση της ομάδας μας στις ισχυρές ομάδες του αθλήματος. Όμως δεν θέλω να υπάρχει εφησυχασμός. Θέλω να υπερασπιστούμε και γιατί όχι να πάμε και παραπάνω! Γιατί τρώγοντας έρχεται η όρεξη. Γιατί δεν θέλω να πω το πόσο κοντά είμαστε στα παιχνίδια με την Γερμανία. Που έχουμε ξαναέρθει κοντά στο Μάντσεστερ όταν ήρθαμε 6οι στον κόσμο, που είχε ο Τσιόκα 1-0 σετ και 20-13. Έχω εμπιστοσύνη στα παιδιά και ξέρουν καλύτερα από εμάς ποιες είναι οι ευθύνες τους. Βλέπω ότι τα περισσότερα παιδιά αρχίζουν και 10 μέρες νωρίτερα την προετοιμασία από αυτή που πρέπει, όχι γιατί οι υποχρεώσεις των σωματείων αρχίζουν νωρίτερα, αλλά γιατί θεωρούν ότι πρέπει να κάνουν καλή προετοιμασία φέτος. Έχω εμπιστοσύνη στον προπονητή μας, από τον οποίο είμαι ευχαριστημένος και πρέπει να το ομολογήσω. Δεν το έχω κάνει μέχρι τώρα δημόσια και πρέπει να το πω. Είναι ένας προπονητής που δουλεύει με κέφι, με μεράκι και κυρίως διαβάζει, συζητάει με τους συναδέλφους του, επιμορφώνεται, ακούει, ψάχνεται. Κι όλα αυτά τον κάνουν σοφότερο και καλύτερο. Το κυριότερο είναι ότι είναι φίλος με τα παιδιά. Είναι μία ομάδα που δεν δημιουργεί ποτέ προβλήματα. Αλλά επειδή κάνουμε αθλητισμό πρέπει να πούμε ότι υπάρχουν και οι καλές μέρες και οι κακές μέρες. Το θέμα είναι οι καλές να είναι περισσότερες από τις κακές. Και οι κακές μέρες να μην είναι στα πρωταθλήματα στόχους. Εγώ νομίζω ότι και στην Πορτογαλία θα πάμε καλά. Ο αθλητισμός είναι προσπάθεια. Θα προσπαθήσουμε και ό,τι βγει»!
Μιας και μιλήσατε για τον κύριο Βατσακλή, για ένα πράγμα που κατηγορούν την ομοσπονδία είναι ότι δεν υπάρχει δεύτερος προπονητής, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν πολλά νέα παιδιά στο ΣΕΦ. Ακόμη και για την πρώτη ομάδα δεν υπάρχουν πολλά χέρια.
«Δίκαιο έχετε, αλλά στο χωριό μου λένε «έλλειψη χρημάτων στάση εμπορίου». Εκεί τελειώνουν όλα. Θα πρέπει να ήμουν ανόητος και άσχετος, αν δεν αναγνώριζα ότι ο Βατσακλής έχει επωμιστεί έναν τεράστιο όγκο δουλειάς, δυσανάλογο με τις φυσικές του ικανότητες. Όχι τις τεχνικές του. Αυτή τη στιγμή ο Κώστας έχει υπό την επίβλεψή του 20 άτομα, άντρες-γυναίκες και νέες-νέους. Δεν μπορεί κανείς να πει ότι μπορεί να ανταπεξέλθει με επιτυχία σε όλο αυτό το έργο. Όμως η πραγματικότητα είναι ότι έτσι όπως περικόπτεται ο προϋπολογισμός της ομοσπονδίας, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει η δυνατότητα για δεύτερο προπονητή».
Στο πρωτάθλημα είδαμε ότι δύο εξαιρετικοί παίκτες ήρθαν στην Α1. Πόσο ανεβάζει το ελληνικό πινγκ πονγκ αυτό;
«Διάβασα το ρεπορτάζ σας στην ιστοσελίδα σας ότι έγινε Pro A η Α1 Εθνική της Ελλάδας. Πέραν από την κάποια δόση υπερβολής, είναι η πραγματικότητα. Φαίνεται ότι το πρωτάθλημα της Α1 έχει αρχίσει και γίνεται θελκτικό για ορισμένους παίκτες. Πρώτον γιατί αυτοί οι παίκτες μπορεί να βρήκαν οικονομικά κίνητρα στην Ελλάδα κι ας μην κρυφτούμε γι’ αυτό και δεύτερον γιατί μπορεί να είδαν ότι υπάρχει ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα και αυτοί οι παίκτες μπορούν να βελτιωθούν αγωνιστικά. Κάθε τέτοια κίνηση, όπως και οι δικοί μας παίκτες γίνονται δεκτοί στο εξωτερικό, έτσι και τώρα λέμε ότι το πρωτάθλημα μας αναγνωρίζεται. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όλα ξεκινάνε από τις επιτυχίες της Εθνικής. Όταν γίνονται γνωστοί, ανεβαίνει και το ελληνικό πρωτάθλημα. Έρχονται ξένοι παίκτες και θα έρθουν κι άλλοι. Γίνεται γνωστό το πρωτάθλημα και αναγνωρίσιμο και επιτέλους έρχεται και η πολυπόθητη συνεργασία με την τηλεόραση, μετά έρχονται οι χορηγοί! Όλα είναι μία αλυσίδα όπως βλέπετε».
Προσωπικά είστε 32 χρόνια στον αθλητισμό. Το γεγονός ότι ψηφιστήκατε αρχηγός αποστολής των Ολυμπιακών Αγώνων της Ευρώπης ήταν τιμή για εσάς;
«Για να μην κρυβόμαστε. Ξέρουμε πως ψηφίζονται τα συλλογικά όργανα και πως υπάρχουν συσχετισμοί. Η λογική των συσχετισμών δεν έλειψε ποτέ. Όταν σου γίνεται η τιμή από το σύνολο των μελών που αυτό σημαίνει ότι είσαι πέραν και πάνω από συσχετισμούς, αυτό για μένα είναι μία τεράστια τιμή και μία βαθιά αναγνώριση για την μέχρι τώρα παρουσία μου στα κοινά του αθλητισμού. Διότι ποτέ δεν φανατίστηκα, δεν πολώθηκα και πάντοτε είχα το θάρρος να πω τι γνώμη μου, είτε ήταν αρεστή στον συσχετισμό μου είτε όχι. Ναι, είναι τεράστια τιμή για μένα. Είναι η δεύτερη φορά που συμβαίνει. Η πρώτη ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας που συγκέντρωσα 26 ψήφους στους 32 και ήμουν αρχηγός αποστολής και τώρα που πήρα 23 ψήφους στους 32. Θέλω να σας πω ότι η διάκριση-ανάμνηση αυτή των Ολυμπιακών Αγώνων που μπήκα πρώτος στο ΟΑΚΑ στην τελετή έναρξης δεν την ανταλλάσσω με τίποτα στον κόσμο. Θα έδινα όλα μου τα υπάρχοντα για να την επαναλάβω και θεωρώ ότι κάνοντας ένα ισοζύγιο της παρουσίας μου στον αθλητισμό τα θετικά είναι πολύ περισσότερα από τα αρνητικά».
Αν γυρνάγατε τον χρόνο πίσω τι θα αλλάζατε;
«Αυτή η ερώτηση είναι φονική. Αν ξεκίναγα τώρα με την εμπειρία που έχω, δεν θα ήμουν τόσο ευκολόπιστος και δεν θα έδινα τέτοια εμπιστοσύνη και αγάπη σε πρόσωπα που δεν την άξιζαν. Θα ήμουν πάντοτε του τόσο, όσο. Επειδή, όμως, ο δρόμος είναι μοναχικός, τον βαδίζω μόνος μου. Τα λάθη είναι για να μας κάνουν σοφότερους και τα πληρώνω μόνος μου».
Τέλος, επειδή νομίζω ότι έχουμε εξαντλήσει όλα τα θέματα θα ήθελα να μου πείτε σε τίτλους ότι σε ένα χρόνο από τώρα αν κάναμε μία συνέντευξη τι θα θέλατε να έχετε πετύχει;
«Εγώ βάζω ένα ορόσημο έως το 2016. Θέλω η Εθνική ομάδα να σταθεροποιηθεί, στο δυνατό υψηλότερο επίπεδο. Να συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πρώτες δυνάμεις παγκοσμίως! Και θα το πω, θα το εκμυστηρευτώ. Είναι ένας ανομολόγητος στόχος! Θέλω ένα ολυμπιακό μετάλλιο για να κλείσω την καριέρα μου».
Επομένως στηρίζεστε κυρίως στον Παναγιώτη Γκιώνη;
«Έτσι όπως είναι η «μουράκλα», όπως την αποκαλείς στο site σου, έχει τεράστιες δυνατότητες. Είναι ένα παιδί από πολύ μικρό, όταν είχαμε και τις οικονομικές δυνατότητες, να έχουμε ψυχολόγους κι άλλους επιστήμονες, μου έλεγαν ότι αυτό το παιδί είχε σπάσει και ρεζιλέψει τα κομπιούτερ. Οι δυνατότητες του δεν έχουν τέλος, δεν έχει ταβάνι κι αυτό το πιστεύω. Εκείνο που με ενθουσιάζει και με συγκινεί (σ.σ. σ’ αυτό το κομμάτι της συνέντευξης ο κ. Μανώλης Κολυμπάδης αρχίζει και δακρύζει!!!) είναι ότι όχι μόνο ο Γκιώνης, αλλά όλα τα παιδιά αυτής της Εθνικής πιστεύουν και σε μένα κι αυτό δημιουργεί μία «ερωτική σχέση»! Και μόνο που η ομάδα τρώει σε ταβέρνα αρκετά συχνά και όλοι μαζί κάνουμε το καλαμπούρι μας είναι σημαντικό και νομίζω ότι δεν συμβαίνει σε άλλη ομάδα. Αυτός είναι ο κρυφός μου πόθος, βέβαια τώρα που σας το είπα δεν είναι κρυφός. Αν πάρω ένα ολυμπιακό μετάλλιο τότε θα φύγω, θα πω ότι τα έχω πετύχει όλα και ότι είμαι. ευλογημένος!»
Είχα πει ότι θα ήταν η τελευταία ερώτηση, αλλά δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι μιλώντας γι’ αυτά τα παιδιά. δακρύσατε! Τι ήταν αυτό που σας συγκίνησε τόσο;
«Ο λόγος είναι ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ τις στιγμές του Σβέσχατ και της Ιαπωνίας, που όταν τελειώνει το παιχνίδι έρχεται όλη η ομάδα και σε δείχνει, ε. (σ.σ. τα δάκρυα είναι εμφανώς εντονότερα!!!). τι άλλο μπορεί να θελήσει ένας πρόεδρος. Όταν οι παίκτες σου έρχονται και σου λένε ένα ευχαριστώ με όποιον τρόπο αυτοί μπορούν είναι πάρα πολύ σημαντικό. Και να ξέρετε στη ζωή αυτή είναι δύσκολο να ακούσεις ευχαριστώ και από αυτά τα παιδιά το έχω ακούσει πάρα πολλές φορές και είναι ο κυριότερος λόγος, αν όχι ο μοναδικός που είμαι ακόμα στις επά