Οι καλές ειδήσεις για τον ελληνικό αθλητισμό ήρθαν από τη μακρινή Σανγκάη. Ο Σπύρος Γιαννιώτης κατέκτησε ένα χρυσό στα 10 χιλιόμετρα και ένα ασημένιο στα 5 χιλιόμετρα ανοιχτής θαλάσσης, κάνοντας όλους μας περήφανους.
Ο Έλληνας παγκόσμιος πρωταθλητής μίλησε στο novasports.gr για τη μεγάλη του επιτυχία, τις φιλοδοξίες του, αλλά και το μεγάλο του όνειρο, τους Ολυμπιακούς του 2012 στο Λονδίνο.
Τι σημαίνουν για σένα αυτά τα μετάλλια; Ξέρω ότι ειδικά για το χρυσό δούλευες πολύ και το ήθελες πολύ.
Είχα πάντα μια κρυφή σκέψη στο μυαλό μου, ότι μπορώ να φτάσω στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, με λίγα λόγια να γίνω ο καλύτερος! Το ξέρω ότι μπορεί να ακουστεί λίγο εγωιστικό, αλλά όταν κάνεις πρωταθλητισμό θέλεις να είσαι στην κορυφή. Με χαροποιεί ιδιαίτερα το ότι έφτασα σε αυτά τα μετάλλια, και ειδικά στο χρυσό στα 10 χιλιόμετρα, που είναι και ολυμπιακό άθλημα. Το σημαντικό για μένα είναι ότι πήρα την πρόκριση για το Λονδίνο και πάω σε μια τέταρτη Ολυμπιάδα, κάτι το οποίο ονειρευόμουν από μικρός, όταν ξεκινούσα. Όταν άκουσα τον εθνικό μας ύμνο ανατρίχιασα και βούρκωσα.
Το χρυσό μετάλλιο το χαρακτήρισες αναπάντεχο. Ήταν κάτι που δεν περίμενες την παρούσα στιγμή;
Το μόνο που είχα στο μυαλό μου όταν έφτασα στη Σανγκάη ήταν η εξασφάλιση μιας θέσης για την κούρσα των 10 χιλιομέτρων στους Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν σκεφτόμουν τίποτε άλλο. Μπορεί να είχα στο μυαλό μου ότι θα μπορούσα να καταφέρω κάτι καλό, αλλά δεν μπήκα στο νερό λέγοντας ότι θα βγω πρώτος. Όλη τη χρονιά δούλευα σκληρά και οι τελευταίοι αγώνες πριν από το παγκόσμιο στη Βραζιλία είχαν δείξει ότι μπορώ κάτι παραπάνω. Εγώ όμως δεν ήθελα να αποπροσανατολίσω τον εαυτό μου και μπήκα με στόχο τη δεκάδα.
Βέβαια στην πορεία, αφού είχα εξασφαλίσει το μετάλλιο και ένιωθα καλά και δυνατός, σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να πάω για κάτι παραπάνω, που ήταν το χρυσό. Όταν ξεκίνησα από την Ελλάδα, έλεγα ότι θα ήταν επιτυχία να ήμουν στο βάθρο.
Τώρα το χρυσό είναι σαν όνειρο! Αυτά τα δύο μετάλλια στη Σανγκάη μου δίνουν τεράστια ψυχολογική ώθηση και μεγαλύτερη όρεξη για τη συνέχεια.
Το γεγονός ότι είχες κολυμπήσει τις δύο προηγούμενες μέρες και ήσουν κουρασμένος έπαιξε ρόλο στην επίδοσή σου στα 5 χιλιόμετρα;
Υπήρχε πολλή κούραση, σωματική και ψυχολογική, μετά την κούρσα στα 10 χιλιόμετρα. Όμως δεν σκεφτόμουν ότι ύστερα από αυτό το χρυσό θα έπρεπε σώνει και καλά να κερδίσω και στα 5 χιλιόμετρα. Στον αγώνα υπήρχαν και φρέσκοι αθλητές, που δεν είχαν διανύσει 10 χιλιόμετρα, κι αυτό έκανε πιο δύσκολο το έργο μου. Παρ’ όλα αυτά, έκανα την κούρσα μου και ήρθε ένα ακόμη μετάλλιο.
Σε αυτό το πρωτάθλημα κέρδισα έναν τεράστιο αθλητή στην ανοιχτή θάλασσα, τον Γερμανό Τόμας Λουρτζ, πράγμα πολύ σημαντικό. Εγώ έκανα την κίνησή μου στα 800 μέτρα πριν από το τέλος και μπήκα μπροστά, ενώ ο Γερμανός έκατσε πίσω, πήρε τις ανάσες του για περίπου 400 μέτρα και μετά ήρθε δίπλα μου, όπου μου έκανε την αντεπίθεση και πήρε τη νίκη. Έπαιξε ρόλο και το νερό, που ήταν πιο ζεστό – στο τέλος είχα ανάψει και ένιωθα τα χέρια μου να καίγονται. Είναι σαν μπαίνεις σε σάουνα και να μην μπορείς να αναπνεύσεις.
Τα μετάλλια αυτά ανεβάζουν τον πήχη για τους Ολυμπιακούς ή μήπως αυτός ήταν ήδη ανεβασμένος;
Τα μετάλλια αυτά με γεμίζουν ευθύνες και μου δίνουν τεράστιο κίνητρο για τη συνέχεια. Όταν είσαι παγκόσμιος πρωταθλητής, πας στους αγώνες ως φαβορί, αν όχι για το χρυσό, σίγουρα για ένα από τα μετάλλια. Αυτό θα συμβεί του χρόνου στο Λονδίνο και είναι κάτι που με γεμίζει ευθύνες, αλλά πιστεύω ότι θα ανταποκριθώ, γιατί το αγαπάω αυτό που κάνω, είμαι συγκεντρωμένος στο αγώνισμά μου και το στόχο μου, είμαι συνειδητοποιημένος και σε ώριμη ηλικία. Εάν, λοιπόν, έχω την υγεία μου και κάνω την προπόνηση που πρέπει, μπορεί να έρθει ένα πολύ καλό αποτέλεσμα στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα δώσω το 101% των δυνάμεών μου για κάτι καλό στο Λονδίνο.
Είναι το ιδανικό κλείσιμο της καριέρας σου ένα ολυμπιακό μετάλλιο στη γενέτειρά σου, την Αγγλία;
Αυτό που νομίζω πως είναι το καλύτερο για την ψυχολογία μου είναι να μη σκέφτομαι τη μέρα μετά το «δεκάρι», αλλά να είμαι συγκεντρωμένος στον αγώνα. Δεν θέλω να σκέφτομαι αν θα σταματήσω ή αν θα συνεχίσω να κολυμπάω, γιατί κάτι τέτοιο θεωρώ ότι θα με βγάλει από το στόχο μου. Μπαίνω σε κάθε αγώνα σαν να είναι η τελευταία μου μέρα, κι έτσι θα μπω και στους Ολυμπιακούς. Άλλωστε δεν έχω περιθώρια και για άλλη Ολυμπιάδα. Το παγκόσμιο πρωτάθλημα σε αγωνιστικό επίπεδο είναι το ίδιο με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά είναι άλλη η αίσθηση και η αίγλη για έναν Ολυμπιονίκη.
Νιώθεις ότι δικαιώθηκες για τους κόπους τόσων χρόνων αλλά και για το ότι τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζετε πολλές δυσκολίες και ουσιαστικά παλεύετε μόνοι σας;
Νιώθω ικανοποιημένος γιατί είχα βάλει κάποιους στόχους στο ξεκίνημα της καριέρας μου και νομίζω ότι έχω πετύχει αρκετούς από αυτούς.
Ύστερα από χρόνια, όταν θα φέρνω στο νου μου τη Σανγκάη, θα λέω ότι σ’ εκείνο το παγκόσμιο πρωτάθλημα πήρα αυτό που άξιζα. Μετράω τέσσερα μετάλλια σε παγκόσμια πρωταθλήματα, κι αυτά ήρθαν προοδευτικά, μέσα από πολλή προπόνηση, λάθη και προβλήματα. Επιπλέον, όλα αυτά τα χρόνια έχω δείξει έναν σωστό χαρακτήρα μέσα κι έξω από το νερό και για μένα αυτό που μετράει είναι ότι έχω καταφέρει να γίνω σωστός άνθρωπος.
Θεωρείς τον εαυτό σου μια όαση χαράς και ελπίδας σε μια χώρα που σε όλους τους τομείς μαστίζεται από προβλήματα;
Το να πω ότι αποτελώ όαση είναι πολύ μεγάλη κουβέντα. Βέβαια, στους καιρούς που ζούμε, με τις δυσκολίες που έχει ο καθένας, το να ανοίξει το ραδιόφωνο ή το internet και να ακούσει/διαβάσει μια χαρμόσυνη είδηση για τη χώρα μας θα του δώσει κουράγιο, θα τον κάνει να σκεφτεί «κοίτα να δεις που υπάρχουν κι άνθρωποι που πετυχαίνουν προσπαθώντας». Σίγουρα, εάν μπορώ έστω και για ένα δευτερόλεπτο να δώσω χαρά σε κάποιους που έχουν προβλήματα, αυτό με κάνει πολύ περήφανο. Επιπλέον, έχω πάρει πολλά μηνύματα στο Facebook από κόσμο που δεν γνωρίζω και πραγματικά μερικά από αυτά όταν τα διαβάζω με πιάνει ανατριχίλα και λέω μέσα μου «εγώ έχω κάνει αυτό το πράγμα;». Εγώ θεωρώ ότι κάνω το καθήκον μου απέναντι στον εαυτό μου, στην ελληνική κολύμβηση και τον ελληνικό αθλητισμό. Αυτό μου δίνει δύναμη και συνεχίζω να προσπαθώ.
Πώς είναι για έναν ανθρώπινο οργανισμό να κολυμπάει 20 χιλιόμετρα σε 3 μέρες;
Σίγουρα δεν είναι εύκολο, αλλά για μένα, που έχω κάνει τόσο πολλή προπόνηση δεν είναι τόσο δύσκολο. Σκέψου ότι καθημερινά στην προπόνηση κολυμπάω 20 χιλιόμετρα, βέβαια όχι στην ίδια ένταση όπως στον αγώνα – τώρα, μάλιστα, τα έκανα σε τρεις μέρες, οπότε δεν μου φάνηκε τόσο δύσκολο. Θα σου πω κάτι, και δεν το λέω επειδή είναι το άθλημά μου: πολύ λίγοι μπορούν να το κάνουν. Πολλοί προσπαθούν αλλά λίγοι τα καταφέρνουν.
Η καθημερινή κούραση είναι απίστευτη. Κάθε μέρα γυρνάς σπίτι και πονάει όλο σου το σώμα. Εγώ είμαι εθισμένος στην κούραση. Εάν γυρίσω από την προπόνηση και δεν είμαι κουρασμένος, νομίζω ότι κάτι δεν έχει πάει καλά.