Κάποια μέρη είναι πολύ περισσότερο χαραγμένα στις μνήμες των ανθρώπων, παρά στους χάρτες τους. Ένα τέτοιο μέρος είναι και το νησί Mousuni, ένα από αυτά του ινδικού συμπλέγματος νησιών Sundarbans – ενός αρχιπελάγους 4.000 τετραγωνικών μιλίων που έχει χαρακτηριστεί ως περιοχή παγκόσμιας κληρονομιάς. Βρίσκεται στον κόλπο της Βεγγάλης, που μοιράζεται η Ινδία και το Μπαγκλαντές, σε μια περιοχή με ένα πλούσιο οικοσύστημα στο οποίο υπάρχει το μεγαλύτερο μαγκρόβιο δάσος στον κόσμο και ζουν μερικές εκατοντάδες είδη ζώων, συμπεριλαμβανομένης της απειλούμενης τίγρης της Βεγγάλης. Έχει περίπου 13 εκατομμύρια κατοίκους.
Όλα αυτά θα μπορούσαν να εξαφανιστούν σε λίγες δεκαετίες όμως. Η περιοχή έχει ήδη χτυπηθεί από την κλιματική αλλαγή. Το 70% της γης είναι μόλις λίγα μέτρα πάνω από τη στάθμη της θάλασσας. Σε ορισμένα μέρη της περιοχής, η θάλασσα προσχωρεί στη στεριά κατά 200 μέτρα το χρόνο. Ειδικότερα, το νησί Mousuni αντιμετωπίζει τις χειρότερες επιπτώσεις από το μεταβαλλόμενο κλίμα. Η διάβρωση των ακτών, οι πλημμύρες και οι ολοένα αυξανόμενες βίαιες καταιγίδες έχουν καταστήσει το μεγαλύτερο μέρος της γης άγονο. Την περασμένη δεκαετία, οι κάτοικοι του νησιού είδαν τα σπίτια τους και τα μέσα διαβίωσής τους να καταστρέφονται. Σήμερα εκεί μένουν κυρίως γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι, καθώς περισσότερο από το ήμισυ του ανδρικού πληθυσμού έχει μεταναστεύσει σε αστικές περιοχές για να εργαστεί. Το νησί που κάποτε ήταν μια αυτοσυντηρούμενη αγροτική κοινότητα, βρίσκεται τώρα στην πρώτη γραμμή του μετώπου της κλιματικής κρίσης.
Οι δημοσιογράφοι Lisa Hornak και Erin Stone ταξίδεψαν στο νησί Mousuni για να δουν πώς είναι η ζωή των κατοίκων που έχουν απομείνει σε αυτό. Στο μικρού μήκους ντοκιμαντέρ τους «Losing Ground», οι άνθρωποι αυτοί ομολογούν τον μεγαλύτερο φόβο τους: ότι θα αναγκαστούν να γίνουν οι επόμενοι κλιματικοί πρόσφυγες του πλανήτη. Δεν θα είναι άλλωστε οι πρώτοι, αφού το 1996, ένα νησί κοντά στο δικό τους, το Lohachara, έγινε το πρώτο κατοικημένο νησί στον κόσμο που βυθίστηκε στη θάλασσα και οι κάτοικοί του από τους πρώτους πρόσφυγες του κλίματος στον κόσμο.
«Ο θόρυβος της καταιγίδας και το νερό που έμπαινε στο σπίτι, μας τρόμαξαν», λέει η Geeta στον φακό του The Atlantic. Έπρεπε κάτι να κάνει. Πήρε λοιπόν τον μικρό της αδελφό αγκαλιά και πήγε στο ανάχωμα της περιοχής για να σωθούν. «Μπροστά τα μάτια μου, οι τοίχοι τους σπιτιού μας έπεσαν», διηγείται. Μια άλλη κάτοικος του νησιού, η Fluti, θυμάται ότι στην περίπτωσή της το σπίτι της δεν καταστράφηκε σε μια στιγμή, αλλά σταδιακά και δείχνει την ακτή όπου κάποτε έστεκε η γειτονιά της, πίσω από ένα τείχος. Ο ωκεανός το έριξε κι αυτό.
Ο Adalat Khan είναι ο κυβερνήτης του νησιού. Όπως λέει το νησί εξαρτάται από τη γεωργία και μέχρι κάποια στιγμή παρήγαγε 10πλασια ποσότητα αγαθών από όσο χρειαζόταν για να θρέψει τους κατοίκους του. Τα υπόλοιπα τα εξήγαγαν. Ο Shugda είναι ο σύζυγος της Geeta και είναι αγρότης. «Γεννηθήκαμε αγρότες. Δεν έχουμε την επιλογή να κάνουμε άλλη δουλειά εδώ. Με το ζόρι επιβιώνουμε», λέει.
