Το Μυστήριο του Κυρίου Πικ / Le Mystere Henry Pick Review

Σε κάθε μυστήριο, υπάρχει πάντα μια λύση.

Μια νεαρή εκδότρια, ανακαλύπτει την περίεργη βιβλιοθήκη ”Απορριφθέντων Βιβλίων”, στην επαρχία της Βρετάνης. Εκεί ανακαλύπτει ένα αποκαλυπτικό βιβλίο, ονόματι ”Τελευταίες ώρες μια ιστορίας αγάπης”, κάποιου Henri Pick. Όταν εκείνη εκδόσει το βιβλίο, θα γίνει αμέσως best seller. Ο συγγραφέας Henry Pick,πρώην ιδιοκτήτης πιτσαρίας, μοιάζει αδύνατον να έχει γράψει κάτι άλλο πέρα από λίστες με ψώνια. Ένας κριτικός λογοτεχνίας, σίγουρος πως πρόκειται για απάτη, θα διερευνήσει το θέμα, με τη βοήθεια της κόρης του Henri Pick.

Το μυστήριο του κυρίου Πικ, αποτελεί ένα φιλμ, βγαλμένο απ’τη μακρόχρονη κινηματογραφική παράδοση του γαλλικού σινεμά των τελευταίων δύο δεκαετιών, που αφορά ένα πολύ συγκεκριμένο στυλ ελαφριών κοινωνικών-δραματικών κομεντί, ειδωμένων μέσα απ’το ιδιαίτερο πρίσμα των Γάλλων δημιουργών, με ότι αυτό συνεπάγεται. Το είδος αυτό, έχει γίνει συνώνυμο του νεότερου γαλλικού κύματος, μια σχολή που στο παρελθόν μας έχει δώσει μεγάλα δείγματα υψηλού σινεμά, με σκηνοθέτες όπως τον Ζαν Λυκ Γκοντάρ, τον Αλέν Ρενέ, τον Ζαν Πιερ Μελβίλ ,η και προπολεμικά τον Ρενουάρ. Με ένα ένδοξο κινηματογραφικό παρελθόν, το παρόν γαλλικό σινεμά μοιάζει παγιδευμένο σε ένα είδος μανιέρας, με πάρα πολλές ταινίες του σωρού που είναι έως και πληκτικές. Το παρόν φιλμ δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία, καθώς πρόκειται για μια ταινία που γνωρίζει τους κανόνες του entertaining cinema, ενώ, παρότι δεν πρόκειται, ούτε είναι φτιαγμένη για να χαρακτηριστεί αριστούργημα, υπηρετεί την ψυχαγωγία του θεατή με σεβασμό, αρκετές αρετές και με τον σκηνοθέτη Remi Bezancon, γνώστη του υλικού του.

Κεντρικό σημείο του φιλμ, αποτελούν οι έρευνες για την ταυτότητα του Henri Pick, συγγραφέα του best seller, έτσι ώστε όλη πλοκή να στήνεται γύρω από αυτό, με κάποιες ελαφρές πινελιές από Agatha Christie στους τόνους και την επίλυση του μυστηρίου, μοιρασμένα σε σωστές δόσεις ώστε να διατηρείται το απαραίτητο σασπένς στο θεατή, σχετικά με το ποιος έγραψε το βιβλίο, μετατρέποντας το φιλμ σε ένα είδος who dunnit, μέσα απ’ τη γαλλική κινηματογραφική ματιά. Η ανάπτυξη χαρακτήρων αποτελεί ένα απ’ τα ατού του φιλμ, καθώς ο εκφραστικότατος Fabrice Luchini είναι έξοχος στο ρόλο του διαθέτοντας εκτόπισμα που κεντρίζει το ενδιαφέρον, ενώ από κοντά ακολουθούν οι Camille Cottin και Alice Isaaz, σε χαρακτήρες στέρεα δομημένους και καλογραμμένους, συμπληρώνοντας τον καμβά σε μια δουλειά, συνολικά πολύ αξιοπρεπή για το είδος, φιλμ που δεν αντιμετωπίστηκε ως απλό προϊόν απ’ τους παραγωγούς, καθώς υπάρχει γνήσιο μεράκι και όρεξη για κάτι παραπάνω απ’ τα στάνταρ ως δημιουργία. Το σενάριο είναι επίσης καλογραμμένο, διατηρώντας το μυστήριο στο θεατή με διάφορα ευρήματα, σχετικά με το ποιος έγραψε το βιβλίο, στοιχείο που το φιλμ βασίζει πολλά και εν τέλει πετυχαίνει το στοίχημα, ενώ με καυστικό τρόπο, έξυπνα οι δημιουργοί σατυρίζουν τον εξυπνακισμό και την αλαζονεία των κριτικών λογοτεχνίας και τέχνης, όπως επίσης και την αθέατη, αρνητική όψη των εκδοτικών οίκων ως επιχειρήσεις.

Παίζοντας ανάμεσα στο κωμικό και χιουμοριστικό ύφος και στο ύφος μιας ταινίας ”ντετεκτιβικής” έρευνας, το φιλμ διαθέτει αρκετές στιγμές εύστοχου και καυστικού χιούμορ, αλλά και άλλες πιο κλισέ στιγμές που δεν βγάζουν το κάτι παραπάνω στο γέλιο, ωστόσο το όλο fun της υπόθεσης που παράγεται από συζητήσεις σχετικά με τη λογοτεχνία και αναφορές στον Ντοστογιέφσκι, τον Πούσκιν και άλλους συγγραφείς, παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον και βρίσκεται σε ανοιχτό διάλογο ,με το θεατή, παρά τις κάποιες αστοχίες του. Αρνητικό σημείο αποτελεί, η ερωτική σχέση των πρωταγωνιστών, που παρουσιάζεται επιδερμικά, με τρόπο κάπως γρήγορο και άτσαλο, χωρίς να παρουσιάζει ρεαλισμό και μάλλον χαλά τις ισορροπίες, ενώ σε κάποια σημεία έχουμε κάποια κλισέ στον τρόπο κυρίως της σκηνοθετικής αφήγησης, που βάζουν το φιλμ στον αυτόματο πιλότο, στερώντας του την παραπάνω πρωτοτυπία που ίσως άρμοζε, μνη ξεφεύγοντας από κάποια τετριμμένα. Γενικά ωστόσο, έχουμε μια καλοφτιαγμένη και ανάλαφρη γαλλική δραμεντί, με καλό σκηνοθετικό ρυθμό, καλογραμμένο σενάριο και χαρακτήρες, ενώ οι χιουμοριστικοί τόνοι σε συνδυασμό με το μυστήριο, δικαιώνουν το θεατή για τη βραδινή του ψυχαγωγία.