Creed II Review

Μαθαίνοντας γιατί παλεύουμε.

Backstage o Apollo Creed ετοιμάζεται να βγει στην αρένα και να συνεχίσει την προσπάθειά του στη διεκδίκηση του τίτλου του Παγκόσμιου Πρωταθλητή Βαρέων Βαρών. Ο Rocky Balboa ψύχραιμος όπως πάντα, εισέρχεται στη σκηνή κάνοντάς του μια πολύ σημαντική ερώτηση: “Γιατί παλεύεις;”. Αυτός είναι και ο βασικός πυρήνας γύρω από τον οποίο περιστρέφεται η δεύτερη ταινία Creed και όγδοη προσθήκη στη σειρά ταινιών Rocky.

Στην καρέκλα του σκηνοθέτη βρίσκουμε αυτήν τη φορά τον –σχετικά- νεοφερμένο Steven Caple Jr., με σενάριο που συνυπογράφει ο ίδιος ο Sylvester Stallone, μαζί με τον Juel Taylor. Στην εν λόγω προσθήκη λοιπόν, ο Adonis Creed (Michael B. Jordan), γιος του Apollo Creed, θέλοντας να ξεπεράσει τη φήμη του πατέρα του και να δημιουργήσει ένα ηχηρό όνομα, παλεύει για την πολυπόθητη ζώνη του πρωταθλητή. Η ζωή του με την Bianca (Tessa Thompson) βρίσκεται σε ένα πολύ όμορφο ερωτικό απόγειο, όμως η σχέση του με τον προπονητή και φίλο του, Rocky Balboa, θα έρθει σε ρήξη όταν ο Adonis πάρει την απόφαση να παλέψει με τον Viktor Drago (Florian Munteanu), γιο του διαβόητου Ivan Drago (Dolph Lundgren), ο παλιός αντίπαλος του Rocky, που στην τέταρτη ταινία είχε σκοτώσει στο ρινγκ τον Apollo. Ο Rocky, ακόμα συντετριμμένος και γεμάτος τύψεις, αρνείται να μπει σε μια διαδικασία που θα του θυμίσει αυτήν την τραγική στιγμή στη ζωή του, αφήνοντας τον Apollo στη μοίρα του, παλεύοντας όχι μόνο με μποξέρ, αλλά και με τη νέα του ζωή και φυσικά, τον ίδιο του τον εαυτό.

Το “Creed II” σίγουρα δεν προσφέρει τη συναισθηματική φόρτιση που είχαμε –θαυμαστές και μη της σειράς Rocky- στην πρώτη ταινία, αλλά προσπαθεί εξαιρετικά τίμια να βάλει γερές βάσεις σε ένα ανανεωμένο πλέον franchise και να παλέψει για τη δική του ταυτότητα. Η ταινία δηλαδή στηρίζεται εν μέρει στην όποια αγάπη του κοινού για τον Rocky και την κινηματογραφική του ιστορία, αλλά όχι εξ ολοκλήρου, μιας και χωρίζεται στις σκηνές του ρινγκ και τη ζωή του Adonis, ευτυχώς ισόποσα, με αποτέλεσμα να κυλάει αβίαστα και να προσφέρει ένα χολιγουντιανό θέαμα. Η αφήγησή του δεν ξεφεύγει από την πεπατημένη και ο ρυθμός του δεν αποπροσανατολίζει τον θεατή. Η προσπάθεια να ξεδιπλωθούν διάφορα σεναριακά κουβάρια που θα χαρίσουν ένα κάποιο βάθος στην ιστορία του πρωταγωνιστή και θα βοηθήσουν το κοινό να νιώσει πιο εύκολα τον πόνο του και τη μάχη του, είναι αξιότιμη, με υπερβολές μεν, αλλά απολαυστική παρ’ όλα αυτά.

Η επιτυχία των νέων ταινιών Creed έγκειται φυσικά και στο cast της, με τον πρωταγωνιστή Jordan να έχει μια ιδανική χημεία –για τα δεδομένα μιας τέτοιας ταινίας- τόσο με τον Stallone, όσο και με την Thompson. O Jordan αποδίδει έναν Creed ενοχλημένο, χαμένο και διαθέσιμο να παλέψει για τα πάντα, αρκεί να ξεκαθαρίσει τι είναι αυτό το “πάντα”, και αυτή του η προσπάθεια, όπως και ο σωματικός και ψυχολογικός πόνος του, βρίσκει τον δρόμο για τον θεατή, όχι καθηλωτικά, αλλά σίγουρα αποτελεσματικά. Η Thompson στέκεται επάξια σε αυτήν την προσπάθεια και καταφέρνει να δώσει πυγμή σε έναν δευτερεύων χαρακτήρα, χωρίς κι αυτή να θαμπώνει, αλλά σίγουρα να τραβάει τα βλέμματα όταν χρειάζεται. Όσο για τον Stallone, είναι ξεκάθαρη η αγάπη του γι’ αυτήν την κινηματογραφική σειρά και το ύφος και η ταπεινοφροσύνη του χαρακτήρα του, δεν λείπουν σε καμία προσθήκη. Μπορεί σε αυτήν την ταινία να μην αποζητάς απεγνωσμένα έξτρα σκηνές με τον Rocky, σίγουρα όμως προσμένεις τις σκηνές με τον Rocky και τον Adonis. Θες να τους βλέπεις μαζί και η ταινία το γνωρίζει αυτό και το χρησιμοποιεί όσο πρέπει. Δεν το εξαντλεί, ούτε και το τσιγκουνεύεται.