Για να μεταναστεύσει κανείς στην Αυστραλία πρέπει να συμπληρώσει τους απαραίτητους πόντους. Στις ΗΠΑ του Τραμπ θα πρέπει να αποδείξει την αξία του. Στη Βρετανία θα πρέπει να έχει όχι μόνο προσόντα, αλλά και να εγγυηθεί ότι δεν θα πάρει τις δουλειές των Βρετανών. Στη Γερμανία θα πρέπει να τον έχει ανάγκη η βιομηχανία της χώρας. Για κάποιους οι μετανάστες είναι ευπρόσδεκτοι μόνο υπό όρους, σχεδόν απαγορευτικούς.
Ο κοσμήτορας και αντιπρύτανης του Κολλεγίου Birkbeck του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Κώστας Δουζίνας, μιλάει στο Tvxs.gr για τους περιορισμούς στη μετανάστευση, την ενίσχυση του brain drain, την άνοδο της ακροδεξιάς αλλά και τους λόγους πίσω από τις αυξανόμενες μετακινήσεις των πληθυσμών.
Κάγκελα, τείχη, σύνορα και περισσότεροι περιορισμοί παντού
Η μεγαλύτερη κρίση των ημερών μας – η προσφυγική – είναι ακόμη νωπή. Μια κρίση που κόστισε τη ζωή σε χιλιάδες κατατρεγμένους από τον πόλεμο και την ανισότητα ανθρώπους, ένα διαζύγιο μιας αυτοκρατορίας με την Ευρώπη και τη θυσία των δημοκρατικών αξιών στο βωμό της ξενοφοβίας, του ρατσισμού και της ακροδεξιάς. Ωστόσο το πάθημα, δεν έγινε πολιτικό μάθημα ανθρωπιάς κι αλληλεγγύης. Κάγκελα, τείχη, σύνορα και όλο και περισσότερους περιορισμούς παντού βρίσκουν στο διάβα τους όσοι επιχειρούν το ταξίδι με βάρκα… την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή.
Μόλις πριν λίγες μέρες, η κυβέρνηση συνασπισμού της Γερμανίας κατέληξε σε συμφωνία για τη μεταρρύθμιση της μεταναστευτικής της πολιτικής. Σε μια Γερμανία που γερνά και δεν γεννά, οι εργοδότες αναζητούν ένα και πλέον εκατομμύριο εργαζομένους για να καλύψουν τις υπάρχουσες κενές θέσεις εργασίας στη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης, ενώ η πολιτική ηγεσία ψάχνει λύσεις για τη σταθεροποίηση του ασφαλιστικού συστήματος. Την ίδια στιγμή το ακροδεξιό AfD ανδρώνεται και εδραιώνεται, καταγγέλλοντας με οξεία αντι-ισλαμική ρητορική την «εισβολή» ενός και πλέον εκατομμυρίου προσφύγων που βρίσκονται ήδη στη χώρα και ρίχνει κοινοβουλευτικά κάστρα που παραδοσιακά ανήκαν στους χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ και τους χριστιανοκοινωνιστές συμμάχους της. Ποια θα μπορούσε να είναι η συμβιβαστική λύση; Το άνοιγμα των συνόρων αλά καρτ. Μετανάστευση εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού, που γνωρίζει τη γερμανική γλώσσα, που διαθέτει ήδη ένα κομπόδεμα – εγγύηση παραμονής στη χώρα και που έχει λιγότερες πιθανότητες να προέρχεται από τη νέα κοιτίδα προσφύγων και οικονομικών μεταναστών.
