Σε ερωτήσεις των σπουδαστών του «Κέντρου Αθλητικού Ρεπορτάζ» απάντησε για περίπου 1,5 ώρα ο Ειντουρ Γκούντγιονσεν. Ο Ισλανδός σταρ αναφέρθηκε στην ΑΕΚ, την Μπαρτσελόνα και στη μεγάλη του επιθυμία να επιστρέψει δυνατός στην ενεργό δράση.
«Υπάρχει πολύ πάθος και η ατμόσφαιρα στα γήπεδα είναι πάντα καλή. Μερικές φορές… περισσότερο καλή απ’ όσο πρέπει. Όταν έφτασα το καλοκαίρι και είδα την ανταπόκριση από τον κόσμο, αισθάνθηκα αμέσως την πίεση που υπάρχει. Μόνο 2-3 ομάδες και φυσικά την Εθνική σας, που κατέκτησε το Euro 2004. Ήταν ένα τεράστιο επίτευγμα και ενέπνευσε πολλές ομάδες σε όλο τον κόσμο. Τους έδωσε πίστη ότι μπορούν κι εκείνες να τα καταφέρουν».
Για την απόφαση του να ντυθεί στα κιτρινόμαυρα: «Το καλοκαίρι είχα 1-2 προτάσεις από την Premier League. Ένιωθα, όμως, ότι έχω κλείσει τον κύκλο μου εκεί. Από την άλλη, οι άνθρωποι της ΑΕΚ μου “πούλησαν” ωραία την ιδέα του να αγωνιστώ σ’ εκείνη. Ενδεχομένως και να έκαναν την κατάσταση να μοιάζει… ομορφότερη (γέλια). Δεν το μετανιώνω, όμως, που ήρθα στην ΑΕΚ και είμαι αποφασισμένος να υποστηρίξω μέχρι τέλους την απόφασή μου».
Για το συμβόλαιό του: «Όλοι ξέρουν την κατάσταση που επικρατεί στην ΑΕΚ. Εγώ διαπίστωσα στην πορεία πόσο δύσκολη είναι. Όλοι οι άνθρωποι του συλλόγου, όμως, δουλεύουν για να βρεθεί μια λύση. Έχω ένα χρόνο συμβόλαιο ακόμα και θεωρητικά θα μείνω. Τους πέντε τελευταίους μήνες, όμως, είμαι συγκεντρωμένος στο πώς θα επιστρέψω από τον σοβαρό τραυματισμό μου. Ελπίζω ότι αυτό θα γίνει σύντομα, θα είμαι ξανά υγιής και το καλοκαίρι θα μπορούμε να συζητήσουμε το καλύτερο για μένα και για την ΑΕΚ».
Για τον τραυματισμό του: «Έχω επανέλθει σχεδόν 100%. Αγαπώ πολύ το ποδόσφαιρο για να σκεφτώ να σταματήσω. Αυτό ήταν που με κράτησε και στο διάστημα της αποθεραπείας μου. Όταν τραυματίζεσαι τόσο σοβαρά, διαπιστώνεις πόσο σου λείπει αυτό που κάνεις. Και πόσο πολύ το αγαπάς. Δεν σκέφτομαι το τέλος της καριέρας μου. Προτιμώ να σκέφτομαι το επόμενο ματς που θα μπορέσω να ξαναπαίξω».
Για τον παίκτη που έχει ξεχωρίσει: «Πάνω απ’ όλους τον Γεωργέα. Αν ήταν 25 χρονών, θα έπαιζε στο εξωτερικό», ενώ από τους νεαρούς της ΑΕΚ είπε: «Υπάρχουν κάποιοι νέοι παίκτες με ταλέντο στην ΑΕΚ. Ο Μανωλάς, ας πούμε, μπορεί να παίξει σε υψηλότερο επίπεδο και είναι στο χέρι του να το καταφέρει -αν δουλέψει σωστά και σεβαστεί το ταλέντο του».
Για την επιστροφή του στα γήπεδα: Ούτε θέμα. «Μια ομάδα που σε πληρώνει, ή τελοσπάντων θα σε πληρώσει κάποια στιγμή (γέλια) πρέπει να τη σέβεσαι. Όταν ήρθα το καλοκαίρι και είδε την ανταπόκριση από τον κόσμο, αισθάνθηκα αμέσως που ήρθα. Ξέρω πως όταν ένας 33χρονος παίκτης τραυματίζεται τόσο σοβαρά, όλοι σκέφτονται “πάει, τέλειωσε, αυτός δεν θα ξαναπαίξει”. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο κίνητρο για μένα: Να τους αποδείξω πόσο λάθος κάνουν»
Για τη στιγμή που κλήθηκε να αντικαταστήσει τον πατέρα του σε ένα ματς της εθνικής Ισλανδίας: «Η ιστορία με την αλλαγή του πατέρα μου είναι όντως εντυπωσιακή, αλλά ξυπνάει δυσάρεστες αναμνήσεις στην οικογένειά μου. Δεν ξεκίνησα απ’ την αρχή, όπως ήταν προγραμματισμένο και τον αντικατέστησα, ώστε να παίξω λίγες μέρες μετά και σ’ ένα παιχνίδι της εθνικής Ελπίδων. Πήγα, έπαιξα και έσπασα το πόδι μου. Μου πήρε δυο μήνες να συνέλθω, αλλά τα κατάφερα».
«Ο πατέρας μου, ως πρώην ποδοσφαιριστής, ήταν πάντα δίπλα μου. Θυμάμαι τη μητέρα μου -που είναι η μεγαλύτερη θαυμάστριά μου- να γυαλίζει τα παπούτσια και να μου ετοιμάζει δείπνο μετά τις προπονήσεις. Είμαι περήφανος για τη χώρα μου. Είναι μικρή, αλλά με πολύ ταλαντούχους ανθρώπους. Και η εθνική μας έχει παίξει σε υψηλό επίπεδο, παρόλο που δεν έφτασε σε κάποιο Μουντιάλ ή Euro.
Όντως ταλαιπωρήθηκε και η Ισλανδία από την κρίση. Και μπορεί να φαίνεται ότι έχει τελειώσει, αλλά δεν είναι έτσι. Υπάρχουν ακόμη πολλοί άνθρωποι που παλεύουν καθημερινά. Δεν είμαι πολιτικός, αλλά ξέρω ότι ακόμα δεν είμαστε έξω από το πρόβλημα. Είμαι περήφανος, όμως, για όσα έχει καταφέρει η Ισλανδία και για το πώς ανταποκρίθηκε σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση».
Για την διεθνή καριέρα του: «Περισσότερο απόλαυσα τα έξι χρόνια στην Τσέλσι. Ένιωθα πολύ σημαντικός για τον σύλλογο και το πρωτάθλημα που κατέκτησα μαζί της ήταν ένα όνειρο που είχα από παιδί».
Για την Μπαρτσελόνα: «Μοιάζει περίεργο σε κάποιον που το βλέπει απέξω, αλλά όταν το ζήσεις από μέσα, το καταλαβαίνεις. Η Μπαρτσελόνα αντιπροσωπεύει όλη την Καταλωνία και όχι μόνο τη Βαρκελώνη. Βλέπεις ότι όλα τα παιδιά -σε όλα τα αθλήματα του συλλόγου- αρχίζουν να εκπαιδεύονται από παιδιά για να καταλάβουν τι σημαίνει να παίζεις για την Μπαρτσελόνα. Κι αυτό είναι που την κάνει διαφορετική».
Για τα ΜΜΕ: «Στην Αγγλία υπάρχουν πολλές εφημερίδες, αλλά ασχολούνται με όλους. Στην Ισπανία, κάθε μέρα 10 εκπομπές και 5 εφημερίδες ασχολούνταν με τα θέματα της Μπαρτσελόνα. Έβλεπες σε εφημερίδες της Βαρκελώνης 25 σελίδες για την Μπάρτσα και… μία στο τέλος για την Εσπανιόλ. Λόγω χαρακτήρα, δεν δίνω πολλές συνεντεύξεις. Νομίζω, μάλιστα, ότι κανένας δημοσιογράφος στην Ελλάδα δεν έχει το τηλέφωνό μου. Πάντως, αν δεν ήμουν ποδοσφαιριστής, θα ήθελα να γίνω αθλητικός συντάκτης. Νιώθω τυχερός που έπαιξα με συμπαίκτες και αντιπάλους τους μεγαλύτερους παίκτες στον κόσμο. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω, πάντως, θα έλεγα τον Βραζιλιάνο Ρονάλντο, τον Ροναλντίνιο και τον Μέσι. Τη σειρά… δυναμικότητας αποφασίστε την εσείς».
Για τον Ζοσέ Μουρίνιο: «Το μεγαλύτερο προτέρημά του είναι ότι δίνει τεράστια αυτοπεποίθηση στους παίκτες του. Είναι πάρα πολύ απαιτητικός και ξέρεις ότι αν δεν δίνεις το 100% στην προπόνηση, δεν πρόκειται να παίξεις. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι είπε την πρώτη μέρα στ’ αποδυτήρια. Θυμάμαι, όμως, ότι σκέφτηκα ένα πράγμα. Mε αυτόν θα πάρουμε τίτλους».
Για τον Πεπ Γκουαρντιόλα: «Δεν υπάρχουν τόσες διαφορές με τον Μουρίνιο, όσες πιθανότατα πιστεύει κάποιος. Αν έπρεπε να σκεφτώ κάποια βασική είναι πως ο Γκουαρντιόλα έχει παίξει ποδόσφαιρο και μπορεί να καταλάβει καλύτερα τα συναισθήματα των παικτών. Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον, είναι και οι δυο από τους κορυφαίους στον κόσμο».
