Robin Hood Review

Τα ματωμένα βέλη της ελευθερίας.

Ένας μάχιμος Σταυροφόρος, μαζί με τον διοικητή του, είναι οι υποκινητές μιας κοινωνικής επανάστασης-εξέγερσης, ενάντια στην τυραννική Αγγλική βασιλική μοναρχία. Με το πέρας του καιρού, ο μύθος του ένοπλου επαναστάτη τοξοβόλου, γνωστού ως Ρομπέν των Δασών, θα γιγαντωθεί, ενώ στη μέση βρίσκεται και ένα ”παράνομο” ερωτικό ειδύλλιο.

Με την τελευταία απόπειρα κινηματογραφικής καταγραφής του θρυλικού Βρετανού ήρωα, φέροντος το όνομα-προσωνύμιο ”Ρομπέν των δασών”, να είναι πίσω στο 2010 και με την υπογραφή του Ridley Scott, η νέα αυτή φιλμική εκδοχή του μυθικού επαναστάτη-τοξοβόλου του Αγγλικού Μεσαίωνα, έρχεται να προστεθεί σε ένα γενικότερο κλίμα αναβίωσης ή και συντήρησης κλασσικών φολκορικών μύθων, με σκοπό να μας συγκινήσει. Με την υποψία ότι παραγωγοί και ο τηλεοπτικός σκηνοθέτης Otto Bathurst, στοχεύουν σε μια σύγχρονη action-υπερηρωική εκδοχή του ήρωα με προοπτικές για sequel, προσπαθούν να δημιουργήσουν μια καθαρή καταιγιστική περιπέτεια, με έμφαση στις σκηνές δράσης, τους στερεοτυπικούς καλούς-κακούς, με το ερωτικό ειδύλλιο του ήρωα με την Marion να δεσπόζει στο ενδιάμεσο, ώστε να έχουμε ένα χορταστικό λίγο απ’όλα, που θα ικανοποιήσει τους πάντες.

Δυστυχώς η ικανοποίηση αυτή δεν έρχεται σχεδόν καθόλου, καθώς το Robin Hood μοιάζει ανήμπορο να προσφέρει κάτι το έξτρα ή καινοτόμο σε οπτικό και σεναριακό κομμάτι, μένοντας πίσω απ’τις εξελίξεις του μοντέρνου σύγχρονου σινεμά, που πλέον από μόνο του είναι σκληρό και αδυσώπητο στις συγκρίσεις του, με φιλμ που παρά των καλών προθέσεων, προσφέρουν μια απ’τα ίδια και μάλιστα όχι στην καλύτερη εκδοχή. Δεν γνωρίζω το όραμα του σκηνοθέτου O.Bathurst για την εν λόγω version του Robin Hood, όμως εδώ μας δίνει ένα φιλμ με ελάχιστες καλές στιγμές, που είναι κυρίως τα τοπία της Βρετανικής υπαίθρου και κάποια πλάνα Μεσαιωνικών δρόμων του Nottingham, που ούτως η άλλως, θα κινούσαν το ενδιαφέρον του ματιού από μόνα τους. Εδώ όμως κρίνουμε το σινεμά στο σύνολο, σε επίπεδο αισθητικό, υποκριτικό, γραπτό-σεναριακό, όπου ο κ.Bathurst, δεν τα καταφέρνει, καθώς η ταινία μοιάζει παλαιομοδίτικη και γραμμένη με αρκετή προχειρότητα, στην εξέλιξή της, καθώς χαρακτήρες, διάλογοι και εναλλαγές σκηνών, λειτουργούν και αλληλεπιδρούν επίπεδα μεταξύ τους, μοιάζοντας ανολοκλήρωτα. Ένα σενάριο και μια ιστορία που δίνει πολλές δυνατότητες για περαιτέρω εμβάθυνση σε πρόσωπα και πράγματα, εδώ δεν εκμεταλλεύεται, ενώ κάποιες καυστικές προσθήκες που προσπαθούν να περάσουν, όπως οι αναγωγές σε πολιτικούς και καταστάσεις του σήμερα, ή η διαφθορά των Ιερατείων, η λαική καταπίεση απ’τις πλούσιες μάζες, προσπερνώνται με τρόπο επιφανειακό και βεβιασμένο,χωρίς να πείθουν για την εις βάθος αναζήτηση της ουσίας.

Ο χαρακτήρας του Robin Hood, παιγμένος με φιλότιμο απ’τον Taron Egerton, δυστυχώς δεν καταφέρνει να μας συγκινήσει ή να μας πείσει για τις προθέσεις και υπεράνθρωπες ικανότητές του, με αποκλειστική ευθύνη του σεναριακού team και όχι του ηθοποιού, που δείχνει να μην έχει σαφείς οδηγίες για το πως να κινηθεί υποκριτικά, παίζοντας μόνος του με ασυντόνιστο αποτέλεσμα. Στα ίδια νερά κινούνται και οι υπόλοιποι (αξιόλογοι κατά τα άλλα) ηθοποιοί, με τον Jamie Foxx να μοιάζει έξω απ’τα νερά του, ενώ ο ο Ben Mendelsohn, στο ρόλο του αδίστατκου Σερίφη του Nottingham, μοιάζει πολύ μονοκόματα και επίπεδα κακός, δίχως βάθος. Γενικώς, το φιλμ προσπαθεί να καλύψει τα κενά, με γρήγορες χορογραφίες δράσης και συνεχούς σύγκρουσης, με ταχύτατο μοντάζ που μπερδεύει και σε σημεία ζαλίζει, ενώ υπερβολικό μοιάζει, το στοιχείο του Superman, που έχει δοθεί στον κεντρικό ήρωα, στοιχείο που γίνεται εντονότερο με το πέρας της ώρας και σε συνδυασμό με κάποια μη επιτυχημένα ειδικά εφέ, κρίνεται ως foul.

Γενικώς και δυστυχώς, υπάρχει έντονο το στοιχείο της μη έκπληξης και τυπικότητας που ακολουθείται μέχρι το φινάλε, ενώ ο O.Bathurst δεν υποστηρίζει ούτε οπτικά το εγχείρημά του, ώστε να έχει κάτι μας κεντρίσει, παρά τις υψηλές του ταχύτητες και απόπειρες για χορογραφίες με μονομαχίες, που υπάρχουν σε μεγάλο βαθμό στο φιλμ. Κατά τη διάρκεια του φιλμ, σκεφτόμουν πόσο πολύ η εν λόγω ιστορία προσφέρεται, για αλληγορικές προεκτάσεις, για εμβάθυνση στους ήρωες, για κριτική σκέψη μέσα απ’τα γεγονότα, παράγοντες που εδώ προσπερνώνται προς χάριν μιας εύκολης διανομής στις αίθουσες, που μπορεί να δελεάσει κάποιους λάτρεις της τοξοβολίας με τα βέλη που πέφτουν βροχή, όχι όμως και αυτούς που ψάχνουν μια ουσιώδη ανάγνωση του θρύλου του Ρομπέν των Δασών.