Τον καυτό Ιούλιο του 1965, λίγες μέρες μετά την αποπομπή του Γεωργίου Παπανδρέου από την πρωθυπουργία, οργανώνεται μια συγκέντρωση στο γήπεδο του Παναθηναϊκού για την καταδίκη της αποστασίας. Ξαφνικά, από μια άκρη του γηπέδου ακούγεται το σύνθημα «παρ’ τη μάνα σου και μπρος, δεν σας θέλει ο λαός».
Σε λίγα λεπτά το σύνθημα είχε αγκαλιάσει ολόκληρο το γήπεδο προκαλώντας αγωνία στα κομματικά στελέχη που προσπαθούσαν να επαναφέρουν την κατάσταση στην πεπατημένη της τότε πολιτικής ορθότητας.
Εκατό χρόνια μετά την άφιξη στην Ελλάδα της δυναστείας των Γλύξμπουργκ και ακριβώς πενήντα χρόνια από τον Εθνικό Διχασμό, το αυθόρμητο αντιμοναρχικό ξέσπασμα έσπαγε μια μακρόχρονη αναγκαστική σιωπή που είχε επιβληθεί δια πυρός και σιδήρου μετά το τέλος του Εμφυλίου.
Ο πρώτος εκπρόσωπος της δυναστείας, ο Γεώργιος Α΄, μετά από μια πρώτη ταραγμένη δεκαετία κατά την οποία βρισκόταν υπό την επιτήρηση των αντιπαθέστατων Δανών συμβούλων του, φαίνεται να προσαρμόστηκε σε έναν πελατειακό παλαιοελλαδίτικο δικομματισμό, αποδεχόμενος το 1875 την αρχή της δεδηλωμένης.
Δεν μετατράπηκε φυσικά σε έναν κοινοβουλευτικό ανώτατο άρχοντα ούτε παραιτήθηκε από τις κατά καιρούς παρεμβάσεις. Και δεν απέφυγε τον εξευτελισμό, όχι τόσο τον δικό του αλλά κυρίως των γιών του, που παρίσταναν τους πρίγκηπες στρατηλάτες κατά τον «ατυχή πόλεμο» το 1897.
