Beautiful Boy Review

Στο βάθος, κήπος.

Η αληθινή ιστορία του Nic Sheff, ενός έφηβου χρήστη σκληρών ναρκωτικών ουσιών, που με τη συνεχή στήριξη και βοήθεια του πατέρα του David, προσπαθεί ν’ απεξαρτηθεί με απεγνωσμένο τρόπο, σε έναν διαρκή αγώνα για να κρατηθεί όρθιος. Ο Nic, μπαίνει σε ένα φαύλο κύκλο, φτάνοντας στα όριά του.

Ένα βαθιά κοινωνικό δράμα είναι το Beautiful Boy του, πρόσφατα αφιχθέντος στο Χόλιγουντ, Felix Van Groeningen, σκηνοθέτη που φαίνεται πως γνωρίζει καλά τη σωστή συνταγή ενός φιλμ που έχει σαν κέντρο της, την εξάρτηση των ναρκωτικών στις εφηβικές ηλικίες και την οικογενειακή υποστήριξη. Βασισμένο στην αληθινή ιστορία του νεαρού εθισμένου ήρωα και του μαχόμενου από κοντά πατέρα του, το φιλμ αυτό είναι μια μικρή κινηματογραφική όαση, μέσα σε έναν ανηλεή βομβαρδισμό ύπουλα προπαγανδιστικών φιλμ, με μηνύματα διόλου θετικής προέλευσης προς τις νεαρότερες ηλικίες, ενώ στην προκειμένη έχουμε, ευτυχώς, ακριβώς το αντίθετο. Ο Ολλανδός δημιουργός, χωρίς να δημιουργήσει κάτι αριστουργηματικό ή εντυπωσιακό, πατάει στο έδαφος και με πλήρη σεμνότητα και επίγνωση του υλικού του, σκηνοθετεί μια ταινία που σέβεται το θεατή, καθώς πρόκειται για μια κοινωνική ψυχογραφία που αφορά εις βάθος το σύγχρονο άνθρωπο, φτιαγμένο με τα πολύ βασικά μέσα ενός σινεμά απλού μεν, ωστόσο δε βαθιά σκεπτόμενου, που αντιμετωπίζει τον εθισμό στις ουσίες με σοβαρότητα και χωρίς λαϊκίστικο διδακτισμό και μελό ξεσπάσματα.

Η κάμερα παρακολουθεί την πορεία του νεαρού Nic στον εθισμό, κυρίως μέσα απ’τη ματιά του πατέρα του, μόνιμο στήριγμα του έφηβου γιου του, ενώ το φιλμ αρνείται να κρίνει ή να κατακρίνει με έντονο τρόπο τα δρώμενα που διαδραματίζονται επί της οθόνης, παίρνοντας διακριτικά και όπου χρειάζεται θέση, αφήνοντας ωστόσο στο θεατή να συμμετέχει και να κρίνει ο ίδιος τα γεγονότα, χρησιμοποιώντας την προσωπική του κρίση. Αυτή άλλωστε είναι και η πρέπουσα διαδραστική σχέση δημιουργού-θεατή, κάτι που τείνει να χαθεί απ’το μέσον, με το πέρας του χρόνου, όμως εδώ ο Ολλανδός σκηνοθέτης το τηρεί κατά γράμμα, παρακολουθώντας ταυτόχρονα το προσωπικό δράμα του νεαρού ήρωά του, στον αγώνα του για την απεξάρτηση, με σκηνές είτε έντονα φορτισμένες, είτε πιο ανάλαφρες ενδιάμεσα, που σπάνε τη μονοτονία και δεν αφήνουν το φιλμ να γίνει μονόπλευρο. Η σχέση πατέρα-γιου, τονίζεται ιδιαίτατα, όντας στο επίκεντρο της ιστορίας, με τον πατέρα να προσπαθεί να στηρίξει με κάθε προσπάθεια τον εθισμένο νεαρό, με κάποιες σκηνές ιδιαίτερα ρεαλιστικές και καλογυρισμένες, που συγκινούν και κρατούν εντός του κλίματος το θεατή, ενώ ο ρυθμός του φιλμ είναι σταθερός χωρίς μεγάλες αποκλίσεις ή προβλήματα στο μοντάζ και τη ροή, κάνοντας την φαινομενικά, απλή θεματολογία του φιλμ εύκολα παρακολουθήσιμη και όχι κουραστική.

Χωρίς να είναι κάτι εκθαμβωτικό λόγω επιμέρους λεπτομερειών, ή λόγω της εξαιρετικής του απλότητας, το Beautiful Boy, καταφέρνει εν τέλει να μιλήσει με ουσιαστικό τρόπο, για την εξάρτηση, για τα γονικά λάθη, καθώς όλοι στο φιλμ φέρουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης, αλλά και την εκμετάλλευση των εθισμένων ανθρώπων απ’ το κράτος και τους αντίστοιχους οργανισμούς. Ο Ολλανδός σκηνοθέτης, κάνει αξιόλογο κοινωνικό σινεμά, με μια κάμερα που βλέπει ουσιαστικά, μέσα απ’ τα μάτια του πατέρα, με σκηνοθεσία απλή, μινιμαλιστική, χωρίς φανφάρες και φτιασιδώματα, παράγοντας ουσιαστικό έργο και όχι Δυτικές φλυαρίες, ενώ εύσημα αξίζουν στους δύο πρωταγωνιστές, πατέρα και γιο, που με την εξαιρετική τους χημεία και τις ερμηνείες τους, μας γεμίζουν με συναισθήματα συμπόνοιας για τους δύο ήρωες, υπό την έννοια του συμπάσχοντος, στο όλο προσωπικό δρώμενο-δράμα. Ο Steve Carell, δίνει μια μοναδική ερμηνεία ως πατέρας του νεαρού, χωρίς την παραμικρή υπερβολή και με χαμηλούς και ήπιους τόνους, παραδίδει ένα χαρακτήρα ολοκληρωμένο και πολύπλευρο. Το ίδιο ισχύει και για τον νεαρό Jack Dylan Grazer (Το Αυτό) , σε μία πολύ ώριμη ερμηνεία ως τοξικομανής Nic, σκιαγραφώντας άψογα το πορτρέτο του πρωταγωνιστή, δείχνοντας επίσης κάποια πολύ καλά σημάδια για το ανερχόμενο υποκριτικό του ταλέντο.

Χωρίς ν’ αποτελεί αριστούργημα, καθώς δεν διαθέτει την απόλυτη στόφα μιας τέτοιας ταινίας με τεράστιο μέγεθος, χωρίς ωστόσο να νοιάζεται και πολύ γι’ αυτό, το Beautiful Boy, λέει αυτό που θέλει να πει με τρόπο τίμιο, ειλικρινή και ευθύ, ενώ το μεγάλο του ατού, είναι πως αυτό ακριβώς που θέλει να πει, αξίζει και με το παραπάνω.