Toy Story 4 Review

Στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα.

Η μικρή Μπόνι, βρίσκεται στον παιδικό σταθμό και ο Γούντι, αναλαμβάνει να της φτιάξει ένα νέο παιχνίδι, από διάφορα πεταμένα υλικά. Το ”παιχνίδι” ακούει στο όνομα Φόρκι. Παράλληλα, κατά τη διάρκεια της οικογενειακής εκδρομής της Μπόνι, ο Γούντι βρίσκεται έξω απ’ το αυτοκίνητο με τα υπόλοιπα παιχνίδια και θα συναντήσει με παράδοξο τρόπο, την παλιά του φίλη, Λόλα.

Η τέταρτη συνέχεια του υπερεπιτυχημένου animation είναι εδώ και παρά τις ανησυχίες πως επρόκειτο για μια χλιαρή ξεπέτα εύκολου χρήματος, ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Η Pixar εδώ, έφτιαξε ένα ωραιότατο παιδικό παραμύθι, χρησιμοποιώντας όλους τους αγαπημένους γνωστούς ήρωες των Toy Story ταινιών, σε συνδυασμό με ένα σενάριο περιπετειώδες, που συνδυάζει αρμονικά το καθαρό παραμύθι με την πρέπουσα ανήλικη διασκέδαση και μορφή. Όλη η παλιοπαρέα του Σερίφη Γούντι και του διαστημάνθρωπου Μπαζ, είναι εδώ, ενώ η προσθήκη του αυτοαποκαλούμενου ”σκουπιδιού” Φόρκι, είναι αστεία, έξυπνη, ενώ εκεί που χρειάζεται προσθέτει την απαραίτητη δόση ανάλαφρου δράματος, προκαλώντας σκέψεις και προβληματισμούς στους μικρούς θεατές.

Γενικώς, έχουμε να κάνουμε με ένα παιδικό παραμύθι που σέβεται μικρούς και μεγάλους, καθώς αμφότεροι θα διασκεδάσουν και θα ευχαριστηθούν την καλοφτιαγμένη αυτή ιστορία, η οποία συνεχίζει την παράδοση των προηγούμενων ταινιών και κάνει το θεατή να βλέπει με άλλο μάτι τα άψυχα αντικείμενα και το μικρόκοσμο στον οποίο υπάρχουν, όλα αυτά σε ένα fun περιτύλιγμα, με αρκετές δόσεις πετυχημένου χιούμορ, απόλυτα ταιριαστές στο ύφος του φιλμ. Πρόκειται για ένα ανάλαφρο trip μαζί με τους ήρωες-παιχνίδια, μέσα από όμορφες εικόνες που εναλλάσσονται, ενώ το animation είναι καλοφτιαγμένο, με άρτια σχέδια, design και λεπτομερή, γεμάτα background, χωρίς το CGI στοιχείο να χτυπάει έντονα, δίνοντας την αίσθηση του κλασσικού κινουμένου σχεδίου στην κίνηση και τις χορογραφίες, ενώ ήρωες όπως ο νέος χαρακτήρας Φόριυ, μοιάζει βγαλμένος από παλιά stop motion animation με πλαστελίνες. Πρόκειται σίγουρα για μια πολύ προσεγμένη δουλειά, με ένα σενάριο πολύ απλοϊκό στη σύλληψή του, αλλά που ξεδιπλώνεται πολύ ωραία, δίνοντας χρόνο στους χαρακτήρες για εξοικείωση, ενώ όλο το φιλμ χτίζεται έξυπνα, με αφορμή την οικογενειακή εκδρομή της μικρής, που μεταφέρει μαζί της, όλους τους ήρωες της ταινίας. Το φιλμ εστιάζει όπως είναι αναμενόμενο, στον σερίφη Γούντι και τον αστροναύτη Μπαζ, ενώ με σταθερό ρυθμό, η πλοκή γίνεται όλο και πιο περιπετειώδης, από σκηνή σε σκηνή, με τρόπο που αυξάνει συνεχώς το ενδιαφέρον μας.

Κατά τη διάρκεια της ταινίας, οι σεναριογράφοι βρίσκουν ευκαιρία να προβληματίσουν και γιατί όχι, να περάσουν στο θεατή εύκολα, αλλά εύστοχα μηνύματα περί της ενηλικίωσης (κάτι τέτοιο είναι όλη η πορεία του ήρωα Γούντι μέσα απ’ τις τέσσερις ταινίες), της κοινωνικοποίησης και της σχέσης με τον περίγυρο, της συνειδητοποίησης του εγώ σε σχέση με το εμείς, όλα αυτά δεμένα σε μια ελαφρώς δοσμένη και εν είδη παραμυθιού, υπαρξιακή περιπλάνηση. Όλα αυτά είναι στοιχεία, που αποδεικνύουν τη δύναμη του animation ως μέσο, μη έχοντας τίποτα να ζηλέψει απ’ το live action σινεμά, τα κινούμενα σχέδια και στην προκειμένη το Toy Story 4, διαθέτει ποίηση και λυρισμό, θυμίζοντας πως πρόκειται για μια τέχνη, που δεν απευθύνεται σε αποκλειστικά σε παιδιά, ειδικά δε η Pixar, ανεβάζει συνεχώς τον πήχη όλο και υψηλότερα, ενώ αντιστοίχως και δω, μέσα από μια οπτική απόλαυση χρωμάτων και CGI σκίτσων, κρύβεται μια βαθύτατα αληθινή και συγκινητική ιστορία με βάθος στο concept και τους χαρακτήρες. Εάν κάτι κλώτσησε ελαφρώς στο νέο Toy Story, είναι ίσως το κάπως προβλέψιμο φινάλε, ενώ κατά τη γνώμη μου, χρειαζόταν κάτι ίσως λίγο πιο σπιρτόζικο, που να κορυφώνει πιο έντονα την όλη δράση, χωρίς αυτό να μειώνει όλη την υπόλοιπη άξια προσπάθεια, καθώς εδώ έχουμε ένα απ’ τα καλύτερα και πιο εμπνευσμένα mainstream animation της χρονιάς, ιδανικό κλείσιμο ενός συνολικά, εξίσου ιδανικού franchise.