Το να ζει κανείς στη σημερινή Γερμανία, την οικονομική ατμομηχανή της Ευρώπης, έχει ασφαλώς πολλά πλεονεκτήματα, αλλά τουλάχιστον ένα σοβαρό μειονέκτημα για τους εργαζόμενους και τη μεσαία τάξη: τα ενοίκια είναι πλέον πολύ ακριβά και ακριβαίνουν χρόνο με το χρόνο. Σε αυτόν τον τομέα η Γερμανία έχει μετατραπεί σε μια χώρα της κερδοσκοπίας, όπου η απληστία των μεγοϊδιοκτητών και των πολυεθνικών επιχειρήσεων διαχείρισης ακινήτων, καθώς και η δημοφιλία των μεγάλων της πόλεων, έχει εκτινάξει τις τιμές των ενοικίων στα ύψη, σε σημείο ώστε η κατάσταση να μη θεωρείται βιώσιμη, ακόμη και για τα βαλάντια της πολύκλαυστης μεσαίας τάξης. Το ζήτημα θεωρείται πολύ σοβαρό και έχει εξελιχθεί σε πρώτης τάξεως κοινωνικό και πολιτικό θέμα, δημιουργώντας ήδη τις πρώτες σοβαρές αντιδράσεις.
Κοινωνικοποίηση 3.000 διαμερισμάτων
«Έρχεται ο σοσιαλισμός;» αναρωτήθηκε μια γερμανική εφημερίδα τον Απρίλιο το 2019. Στην πραγματικότητα, το ομοσπονδιακό κρατίδιο του Βερολίνο έχει ξεκινήσει μια εκστρατεία αποϊδιωτικοποίησης προωθώντας την επαναγορά διαμερισμάτων από τις εταιρείες διαχείρησης ακινήτων, ώστε να πέσουν οι τιμές ενοικίασης και τα διαμερίσματα αυτά να προσφερθούν προς ενοικίαση στους κατοίκους σε λογικές όμως τιμές. Οι εταιρείες αυτές αγόρασαν μαζικά και φθηνά αυτά τα διαμερίσματα κατά τη δεκαετία του 1990, αμέσως μετά την επανένωση της Γερμανίας και του Βερολίμου. Περισσότερα από 3.000 διαμερίσματα προβλέπεται να περάσουν έτσι στην ιδιοκτησία του δήμου Βερολίνου, ώστε να προσφερθούν στη συνέχεια με φθηνά ενοίκια στους κατοίκους. Για τα σύγχρονα γερμανικά δεδομένα αυτό ακούγεται σαν ιδέα ενός αριστερού hipster, σαν μεταμοντέρνος σοσιαλισμός. Στην πραγματικότητα είναι μια ένδειξη ότι η κατάσταση που επικρατεί στον ιδιωτικό τομέα των επιχειρήσεων διαχείρισης ακινήτων έχει εξελιχθεί προ πολλού σε ανεξέλεγκτες και επικίνδυνες ανισορροπίες. Ειδικά στο Βερολίνο, που έχει εξελιχθεί σε μια παγκόσμια μητρόπολή και σε ανεπίσημη πρωτεύουσα της Ευρώπης.
Το στεγαστικό πρόβλημα στο Βερολίνο
Κατά την τελευταία δεκαετία το Βερολίνιο έχει εξελιχθεί σε “Ελ Ντοράντο” για φθηνή και τρελή ζωή, γεμάτη μπαρ, κλαμπ και νοσταλγικά καμπαρέ, ενώ προσφέρει συνεχώς και ευκαιρίες εργασίας, οι περισσότερες ωστόσο “ευέλικτες”, δηλαδή όχι και τόσο καλοαμοιβόμενες. Γι’ αυτό και προσελκύει περίπου 50.000 νέους μόνιμους κατοίκους το χρόνο, όχι μόνο από τη Γερμανία, αλλά από όλη την Ευρώπη και αλλού. Την τελευταία δεκαετία η πρωτεύουσα της Γερμανίας προσέλκυσε μισό εκατομμύριο νέους κατοίκους, ο πληθυσμός της ξεπέρασε για πρώτη φορά από το 1940 τα 4 εκατομμύρια, ενώ ο πληθυσμός της μητροπολιτικής περιοχής Βερολίνου-Βραδενβούργου έφθασε τα 6 εκατομμύρια. Ως αναμενόμενο οι νεοφέρμένοι σε μια πόλη, όπου δεν παρατηρείται οικοδομικός οργασμός, αύξησαν τη ζήτηση κατοικιών, για αγορά και ενοικίαση, γεγονός που πίεσε τις τιμές των ακινήτων και των ενοικίων προς τα πάνω. Μέσα σε μια δεκαετία τα ενοίκια στο Βερολίνο διπλασιάστηκαν, ενώ οι μέσες αμοιβές των εργαζόμενων αυξήθηκαν κατά μέσο όρο κατά 15-20%, δημιουργώντας ένα αγεφύρωτο χάσμα.
