Ο σταθερός και ηγέτης Γκιλιέρμε και ο ιδιαίτερα ποιοτικός Βαλμπουενά. Ο Ντουρμισάι που δεν είναι έκπληξη και η αδυναμία της άμυνας με τη μπάλα ψηλά…
Με την προετοιμασία να βρίσκεται σε ιδιαίτερα πρώιμο στάδιο, ασφαλή συμπεράσματα προφανώς και δε γίνεται να εξαχθούν είτε για την δουλειά του Μαρτίνς (που έδειξε και πέρυσι τι μπορεί να δημιουργήσει), είτε σε ατομικό επίπεδο για ποδοσφαιριστές αφού με τις διπλές προπονήσεις στην ημερήσια διάταξη θα ήταν άδικο να περιμένει κάποιος θαύματα Ιούνιο μήνα…
ο Ολυμπιακός του πρώτου ημιχρόνου είχε ουσιαστικά μόνο δυο παίκτες από αυτούς που πέρυσι πήραν χρόνο συμμετοχής. Τον Γκιλιέρμε και τον Τσιμίκα. Είχες άλλους με ελάχιστο χρόνο πέρυσι, Παπαδόπουλο, Ανδρούτσο, Σολδάνο. Επίσης είχε νέους (Τζολάκης, Μασούρας, Μπα, Βαλμπουενά, Μπρούνο, Κάιπερς).
Κοινώς… χημεία μηδέν. Άδικο να αναζητούμε συνεργασίες στο επιθετικό κάτι αυτοματισμούς και αλλά τέτοια που τέτοια εποχή μοιάζουν και δικαιολογημένα με… ανέκδοτα για παίκτες και προπονητές.
Ο σταθερός, σοβαρός και ηγέτης στη μεσαία γραμμή Γκιλιέρμε ξεχώρισε. Ο Μασούρας δείχνει ότι αξίζει ευκαιρίες. Ο Μπρούνο μπορεί να δώσει λύσεις, ενώ ο Βαλμπουενά χωρίς να είναι ούτε στο 50% από πλευράς ετοιμότητας οπότε πήρε τη μπάλα έδειξε απλώς ελάχιστα απ όσα θα προσφέρει στην ομάδα του.
Στο δεύτερο ημίχρονο η είσοδος Ντουρμισάι και Γκερέρο έκανε περισσότερο επιθετικό τον Ολυμπιακό. Ο πρώτος είχε θράσος, ξέρει ότι έχει στοιχεία και τα βγάζει στο χορτάρι. Ο Ισπανός. Ποτέ δεν έπαψε να είναι μαχητής. Η εικόνα του Σολδάνο δεν ήταν καλή…
Τοροσίδη και Βούκοβιτς δεν είχαν ιδιαίτερη δουλειά στο κέντρο της άμυνας κι αν κάτι ξεχώρισε εκεί ήταν κάποιες πάσες του αρχηγού που βοήθησε στην ανάπτυξη από την πίσω ζώνη.
Ο Ποντένσε είναι σταθερά θετικός και με ενέργεια όταν μπαίνει στο γήπεδο. Ενώ ο Ανδρούτσος χρειάζεται παιχνίδια για να βρει ρυθμό. Γιατί ποιότητα σαφώς και έχει.
Σημείο προβληματισμού για τον Μαρτίνς ήταν αναμφίβολα ο τρόπος που δέχτηκε τις φάσεις (όπως και το γκολ άλλωστε) ο Ολυμπιακός. Σε όλες τις περιπτώσεις αυτό έγινε με σέντρες. Είτε στην καρδιά της περιοχής όπως στη φάση του γκολ, είτε στο δεύτερο δοκάρι. Κοινώς παρανομαστής το γεγονός πως οι «ερυθρόλευκοι» δεν λειτούργησαν ανασταλτικά όταν η μπάλα ήταν ψηλά. Είτε σε ροή παιχνιδιού είτε σε στατικές φάσεις…
