Ου φονεύσεις.
Η υπόθεση του κατά συρροή δολοφόνου TedBundy, που κατά τη δεκαετία του ’80, διέπραξε μια σειρά από ειδεχθή εγκλήματα κατά γυναικών, ενώ η σύζυγός του, αρνούνταν ψευδώς επί χρόνια, πως είχε γνώση του θέματος.
Στη διάρκεια τη δεκαετίας του ’80, ο κατά συρροή μανιακός δολοφόνος TedBundy, συντάραξε την αμερικάνικη κοινωνία με μια σειρά αποτρόπαιων δολοφονιών κατά γυναικών, με τη σιωπηλή συγκάλυψη της συζύγου του. Τα χρόνια πέρασαν, η υπόθεση αποτελεί μια ανατριχιαστική μακρινή ανάμνηση, ενώ τα αμερικάνικα στούντιο την επαναφέρουν στο προσκήνιο, με μια κινηματογραφική μεταφορά τύπου docu–fiction, σκηνοθέτη τον τηλεοπτικό JoeBerlingerκαι πρωταγωνιστή στο ρόλο του Bundy, τον ZacEfron. Πρόκειται για ένα αξιόλογο φιλμ, χρονικό καταγραφής της δίκης του Bundy, καθώς και μια σκιαγράφηση της προσωπικότητας του δολοφόνου, σε στιγμές πιο προσωπικές και ιδιαίτερες, ενώ όσοι περιμένουν ένα θρίλερ που να δείχνει τις δολοφονίες τύπου slasherή bodycount, θα απογοητευτούν. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα κοινωνικό φιλμ, με στοιχεία δικαστικού δράματος και προσωπικές στιγμές του Bundyμε τη σύζυγό του, έτσι ώστε το ενδιαφέρον, να μετατοπιστεί κυρίως στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων και όχι κάτι πέραν αυτού.
Ο Berlingerεδώ, αποφεύγει να παρουσιάσει μια απόκοσμη απεικόνιση του Bundy και τον προσγειώνει σε έναν χαρακτήρα καθημερινό, απλοϊκό, καταγράφοντας ένα ρεαλιστικό πορτρέτο του χαρακτήρα, ενώ παράλληλα τρέχουν οι εξελίξεις της περίφημης δίκης του. Το σενάριο και η σκηνοθεσία στέκονται και αλληλοσυμπληρώνονται ομαλά, στρέφοντας το ενδιαφέρον πάνω στο χαρακτήρα του Bundyκαι της συζύγου του, ενώ μεγάλη έμφαση δίνεται στη δίκη και στα εκεί τεκταινόμενα, με ένα σταθερό ρυθμό, που κυλά χωρίς να κουράζει και με άρτιες κεντρικές ερμηνείες απ’ το πρωταγωνιστικό δίδυμο. Ο ZacEfron, εκτός του ότι εμφανισιακά μοιάζει πάρα πολύ στον Bundy, κάνει μια ισχυρή προσπάθεια καταγραφής των συναισθημάτων του χαρακτήρα, μέσω μιας εσωτερικής ερμηνείας, που δεν εξαντλείται σε άσκοπες εντάσεις, αλλά η δυναμική της βρίσκεται ακριβώς στις σιωπές της. Το σενάριο ωστόσο δεν βοηθά ούτε τον Efron, ούτε το φιλμ στο σύνολό του να κάνει το βήμα παραπάνω, καθώς μένει σε μια στατική καταγραφή του κεντρικού χαρακτήρα και μια εξίσου στατική και κάπως ξερή απεικόνιση της δίκης του, κάτι που κάνει εξαρχής προβλέψιμα τα πράγματα, παρά την προσεγμένη σκηνοθεσία και υποκριτική, ενώ η ταινία τελειώνει χωρίς εκπλήξεις, αφήνοντας μετέωρα συναισθήματα και feeling.
Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει πως σαν προσπάθεια το φιλμ δεν είναι αξιόλογο, απέχει όμως απ’ το να είναι κάτι μεγαλύτερο, έχοντας εξαρχής ξεκινήσει με χαμηλωμένα στάνταρ, τα οποία δικαιώνει ωστόσο. Εξίσου καλή ερμηνεία ανάλογης του Efron, έχουμε και απ’ την LilyCollins, που με το μελαγχολικό της βλέμμα και τους χαμηλούς της τόνους, κατάφερε ν’αποδώσει την αίσθηση της ένοχης σιωπής για το δολοφόνο σύζυγό της. Η ατμόσφαιρα μας βάζει κατευθείαν στο κλίμα της εποχής, καθώς η δεκαετία του ’80 έχει αποδοθεί πιστά και ευρηματικά σαν αισθητική, ενώ το ύφος παίζει ανάμεσα σε biopicκαι ένα ντοκιμαντερίστικο στυλ κινηματογράφισης, που κολλάει μεν, αλλά η όλη προβλεψιμότητα, κρατάει όλους τους εδώ παράγοντες σε στάσιμα νερά, ικανοποιητικά μεν, αλλά στάσιμα. Γενικώς το φιλμ ικανοποιεί και είναι πιστό στα αληθινά γεγονότα, ωστόσο υπάρχει η αίσθηση πως θα μπορούσαν να γίνουν παραπάνω αισθητικές και σεναριακές προσθήκες, ώστε να έχουμε κάτι παραπάνω από πλευράς αποτελέσματος, καθώς πρόκειται για φιλμ που δεν μένει εύκολα στη μνήμη, αν και καλοδουλεμένο σε όλους τους τομείς.
IGN Greece
Spies in Disguise – Trailer #2- Ο ‘μονομάχος’ Russell Crowe παραλίγο να γίνει Aragorn στο “Lord of the Rings”
- Έρχεται σειρά “Ju-On: The Grudge” στο Νetflix
Πηγή: IGN Greece
