Η Αθήνα έχει μακραίωνη ιστορία και διαχρονικά αποτελεί παγκόσμιο φάρο πολιτισμού και ανάτασης του ανθρώπινου πνεύματος. Μέσα από τη διήγηση του Πελοποννησιακού Πολέμου, ο μεγάλος ιστορικός της αρχαιότητας Θουκυδίδης περιλαμβάνει αρκετές πληροφορίες για τα σεισμικά φαινόμενα εκείνης της εποχής. Αυτό, όμως, δεν χαρακτηρίζει ολόκληρη την ιστορική διαδρομή της Αθήνας για δύο λόγους.
Ο πρώτος είναι ότι η Αθήνα γεωγραφικά βρίσκεται σε περιοχή σχετικά χαμηλής σεισμικότητας σε σύγκριση με άλλες περιοχές της πατρίδας μας. Ο δεύτερος λόγος έγκειται στο ότι η Αθήνα μετά τους κλασικούς χρόνους παρήκμασε σταδιακά και σχεδόν απουσίασε από την ιστορία για περισσότερα από 1.000 χρόνια. Συνεπώς, για μεγάλο χρονικό διάστημα οι όποιοι σεισμοί έγιναν στην περιοχή της διέφυγαν την ιστορική καταγραφή. Ας δούμε, όμως, μερικά χαρακτηριστικά συμβάντα σεισμών.
Περίοδος κλασικής αρχαιότητας
Οι πρώτες ιστορικές πληροφορίες για τους σεισμούς της Αθήνας προέρχονται από την περιγραφή του Θουκυδίδη: Την ίδια εποχή [χειμώνας 427-426 π.Χ.] έγιναν και πολλοί σεισμοί στην Αθήνα, στην Εύβοια και στη Βοιωτία, ιδιαίτερα στον βοιωτικό Ορχομενό. Δεν προκύπτει, όμως, αν οι σεισμοί υπήρξαν βλαβεροί. Σε άλλο σημείο ο Θουκυδίδης λέει: Στην αρχή του καλοκαιριού που ακολούθησε, την πρώτη μέρα του καινούριου φεγγαριού, έγινε μερική έκλειψη του ήλιου και σε λίγες μέρες, τον ίδιο μήνα, σεισμός. Αλλά δεν είναι σαφές αν ο σεισμός έγινε στην Αθήνα ή σε άλλο μέρος της χώρας. Η έκλειψη αυτή έγινε στις 21 του δικού μας Μαρτίου του 424 π.Χ.
Το καλοκαίρι του 420 π.Χ. οι Αθηναίοι είχαν συγκαλέσει σύναξη του λαού για να ακούσουν αντιπροσωπεία των Αργιτών με σκοπό να αποφασίσουν αν θα κάνουν συμμαχία με το Άργος εναντίον των Σπαρτιατών. Ο Πλούταρχος λέει: «ἐβοήθησε δὲ τῷ Νικίᾳ σεισμός τις διὰ μέσου γενόμενος καὶ διαλύσας τὴν ἐκκλησίαν». Φαίνεται ότι λόγος της διάλυσης της εκκλησίας (δηλ. της συγκέντρωσης) δεν ήταν τόσο η σφοδρότης του σεισμού αλλά το ότι αυτός θεωρήθηκε ως διοσημία, δηλαδή αρνητικό σημάδι των θεών.
Η επικρατούσα συνήθεια στην Αθήνα ήταν οι διοσημίες να επιφέρουν διάλυση της εκκλησίας του δήμου. Μάλιστα υπήρχε τέτοια υπερβολή στη συνήθεια αυτή ώστε ο Αριστοφάνης, στους Αχαρνείς, σατιρίζει τη συνήθεια βάζοντας τον Δικαιόπολη να απαγορεύει να γίνει συζήτηση για το μισθό των Θρακών, επειδή έσταξε σταγόνα βροχής πάνω του και αυτό θεωρήθηκε διοσημία.
