Toν Ιανουάριο του 1996, ο πολυεκατομμυριούχος κληρονόμος Τζον Ντι Πον πυροβόλησε και σκότωσε τον ολυμπιονίκη παλαιστή Ντέιβιντ Σουλτς, τον οποίο φιλοξενούσε και προπονούσε στην έπαυλή του. Οι τελευταίες λέξεις του προς το θύμα πριν πατήσει την σκανδάλη ήταν: «έχεις κάποιο πρόβλημα μαζί μου;»
Η αφετηρία της ιστορίας βρίσκεται λίγο μετά του ολυμπιακούς του 1984 εκεί όπου τα αδέλφια Μάρκ και Ντέιβ Σουλτς κέρδισαν και οι δυο χρυσό μετάλλιο στην ελληνορωμαϊκή πάλη. Αμέσως μετά όμως ξεχάστηκαν, ζούσαν φτωχοί, προπονιόντουσαν μόνοι στο γυμναστήριο της γειτονιάς για τους επόμενους ολυμπιακούς και το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Ο Ντέιβ είναι παντρεμένος, πατέρας δύο παιδιών, ο Μαρκ, χειρότερος αθλητής από τον αδελφό του, έμοιαζε να κουβαλάει το κόμπλεξ ότι εκτός από την πάλη, δεν έχει τίποτα άλλο στη ζωή. Τότε ο Τζον ΝτιΠοντ, ένας εκκεντρικός δισεκατομμυριούχος που ζει στο μεγαλειώδες κτήμα Foxcatcher Farm, στην σκιά της ηλικιωμένης μητέρας του, θα τους προτείνει να μετακομίσουν εκεί, να φτιάξουν ομάδα και να προπονηθούν υπό την καθοδήγησή του, και να κερδίσουν το χρυσό για «την πατρίδα».
Αυτή την ιστορία έψαξε, μελέτησε και έγραψε το σενάριο της οσκαρικής του ταινίας «Foxcatcher», ο Μπένετ Μίλερ. Διαβάστε πώς μια «πραγματική ιστορία» και κάποια «αληθινά γεγονότα» μπορούν να μεταμορφωθούν σε κάτι πολύ πιο βαθύ και συναρπαστικό.
Ο Τζον Ντι Πον ήταν η απόδειξη ότι όταν είσαι πλούσιος, η Αμερική (κι όχι μόνο) κάνει τα στραβά μάτια. Κληρονόμος μιας πάμπλουτης οικογένειας από τις αρχές του 20 αιώνα, επιχειρηματιών στη βιομηχανία χημικών, ο Ντι Πον ήταν ένα βαθιά συμπλεγματικό μικρό παιδί, απαξιωμένο από την μητέρα του, το οποίο μεγάλωσε σε επικίνδυνα διαταραγμένο ενήλικο, ο οποίος αποκαλούσε τον εαυτό του «ο Δαλάι Λάμα των Ηνωμένων Πολιτειών», ή «το Παιδί Ιησούς». Υπάρχουν μαρτυρίες ότι, για παράδειγμα, πίστευε ότι στο κτήμα του υπήρχαν τεράστια μηχανικά δέντρα που κινούνταν με την δική τους θέληση, οι δαγκωματιές των αλόγων στα ξύλα του στάβλου του έκρυβαν μηνύματα από αρειανούς, υπήρχαν έντομα κάτω από το δέρμα του και φαντάσματα κρυμμένα στους τοίχους του σπιτιού του. Είχε απειλήσει με όπλο έναν από τους παλαιστές που φιλοξενούσε στο κτήμα του θέλοντας να χτίσει την καλύτερη ομάδα ελληνορωμαϊκής πάλης που γνώρισε ποτέ η Αμερική, είχε κατηγορηθεί από έναν άλλον για σεξουαλική παρενόχληση, είχε ανατινάξει μια νεογέννητη αλεπού με εκρηκτικά.
Γιατί επέλεξε έναν κωμικό, τον Στιβ Καρέλ, για το ρόλο του Ντι Πον; «Ήξερα ότι ο Στιβ μπορεί να υποδυθεί παράξενους κι εκκεντρικούς χαρακτήρες. Όμως όταν τον γνώρισα συγκλονίστηκα – αντιλήφθηκα πόσα πολλά επίπεδα υπήρχαν σε αυτόν, αλλά και ότι το πώς ήταν στην προσωπική του ζωή δεν είχε καμία σχέση με την κινηματογραφική του εικόνα. Είναι ένας πολύ ιδιωτικός άνθρωπος και σκέφτηκα πως όταν κάποιος κρατά τόσο κλειστές και προσωπικές πλευρές του εαυτού του, θα μπορούσε να κατανοήσει κάποιον σαν στον Ντι Πον. Σε κάθε περίπτωση δεν ήθελα να έχω κάποιον ηθοποιό που θα περίμενες να δεις σε αυτόν τον ρόλο, γιατί η φύση του ήρωα είναι απρόβλεπτη. Κανείς δεν πίστευε ότι ο Ντι Πον ήταν ικανός να κάνει ό,τι έκανε».
Έχασε το Όσκαρ, κέρδισε την αιωνιότητα ενός ρόλου. Κι ο Καρέλ αποδείχτηκε συγκλονιστικός (κι ας έχασε τελικά το Όσκαρ): μας έκανε να ξεχάσουμε την κωμική του φύση, μελέτησε ώρες βίντεο με τον Ντι Πον, δούλεψε τη στάση του, μεταμορφώθηκε κυριολεκτικά σε «Ντι Πον» χάνοντας βάρος, αποκτώντας με μια ψεύτικη μύτη, μα κυρίως μέσα από τον τρόπο που παίζει, μιλά, κινείται, στέκεται, αναπνέει. «Δεν είδα τον Ντι Πον σαν τέρας» δήλωσε. «Ήταν ένας πολύ θλιμμένος πολύ βαθιά προβληματικός άνθρωπος».
Μαρκ Ράφαλο & Τσάνινγκ Τέιτουμ Παρόλο που γνωρίζουμε τις σπουδαίες ερμηνευτικές δυνατότητες του Ράφαλο («Zodiac», «Spotlight»), ο Τέιτουμ («Magic Mike») ήταν περίεργη επιλογή. Όμως και οι δύο ηθοποιοί φόρεσαν τους ρόλους των δύο αδελφών με εξαιρετική δεξιοτεχνία, μελέτη και φυσικά… σκληρή προπόνηση! Για 6 μήνες έκαναν ώρες προπόνησης κάθε μέρα, κάτι που τους διέλυσε. Ακόμα και κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, μπορεί να δούλευαν 12ώρα, αλλά μετά θα συνέχιζαν την προπόνηση. Σύμφωνα με τον Τέιτουμ, στο τέλος της μέρας έκλαιγαν. Σε ένα γύρισμα μάλιστα, ο Τέιτουμ παρακάλεσε τον Ράφαλο να είναι σκληρός «Χτύπα με να τελειώνουμε». Κατέληξε στο νοσοκομείο με σπασμένο τύμπανο στο αυτί.
«Foxcatcher»: όταν το αμερικανικό όνειρο γίνεται εφιάλτης. Όπως και το «Κάποτε», η προηγούμενη ταινία του Μίλερ, έτσι και το «Foxcatcher» μοιάζει να μη διηγείται απλά την ιστορία ενός τρελού, αλλά να αφουγκράζεται μία σκληρή αλήθεια για την ίδια την Αμερική. Η λογική του «νικητή», του «πρώτου», η διαστροφική συχνά απαίτηση για «το χρυσό». Και πόσες ταπεινώσεις ή θυσίες είσαι διατεθειμένος να κάνεις για αυτό. Η επιτυχία που είναι συνώνυμη με το χρήμα – τόσο που ακόμα κι ένας ημίτρελος άνθρωπος, αν είναι πλούσιος, συνεχίζει τη φρενήρη συμπεριφορά του ανενόχλητος. Ο Ντι Πον ήταν κρυφά γκέι. Και με κάποιο τρόπο η αγάπη του για την πυγμαχία, ένα «κατώτερο» άθλημα όπως του λέει η μητέρα του, έχει περισσότερο να κάνει με την δυνατότητα που του δίνει να τυλίγει χέρια του γύρω από τα κορμιά των αθλητών του, να δικαιολογεί την επιθυμία του για σωματική επαφή με τους άντρες γύρω του, μια επιθυμία τόσο έντονη όσο και δύσκολο να παραδεχτεί την υπαρξή της ακόμη και στον ίδιο τον εαυτό του.
