ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Παραμονή 4ης Ιουλίου. Μία ομάδα συσκευασμένων λουκάνικων (χοτ ντογκς) μεγάλης αλυσίδας σούπερ μάρκετ ανυπομονούν να αγοραστούν. Δεν αντέχουν άλλο στο ράφι, μέσα στο αποστειρωμένο πλαστικό. Θέλουν να σκίσουν επιτέλους τη διαφάνεια και να… ενωθούν με τα καμπυλωτά θηλυκά ψωμάκια από τα διπλανά πακέτα.
Όλα τα τρόφιμα του σούπερ μάρκετ πιστεύουν ότι τώρα ζουν μία βαρετή πραγματικότητα, αλλά όταν οι Θεοί (οι καταναλωτές άνθρωποι) τα αγοράσουν και τα βγάλουν από τις αυτόματες πόρτες της εξόδου, θα ζήσουν στον Παράδεισο. Κανείς δεν ξέρει την αλήθεια: οι Θεοί τα τρώνε, το να τα αγοράσουν σημαίνει θάνατος.
Μέσα σε μία νύχτα όλα ανατρέπονται! Ο πόλεμος μεταξύ ανθρώπων και τροφών ξεκινά και το ξημέρωμα βρίσκει κονσέρβες, λαχανικά, λουκάνικα, ψωμιά, χυμούς να γιορτάζουν το θαύμα της ζωής με ένα… γιγάντιο σεξουαλικό όργιο.
Ένα πρότζεκτ-ζωής και η πρώτη ταινία animation που γράφει ο Σεθ Ρόγκεν.Ο γνωστός κωμικός («Knocked Up», «The Interview», «Kung Fu Panda») και σεναριογράφος («Superbard», «Pineapple Express», «This is the End») είχε την ιδέα 10 χρόνια πριν για ένα «ενήλικο animation». Μία «βρωμόγλωσση» ταινία κινουμένων σχεδίων, με χιούμορ που θα απελευθερωνόταν από κάθε επιταγή πολιτικής ορθότητας και θα ολοκληρωνόταν με μία σκηνή ξεκαρδιστικού σεξουαλικού οργίου. «Τη διαφήμιζα ως ένα animation που θα έμοιαζε με… “τσόντα της Pixar”…». Επίσης το είχε ξεκάθαρο ότι πρωταγωνιστές θα ήταν φαγητά. «Τα animation δίνουν φωνή και συναισθήματα σε διάφορα πράγματα – παιχνίδια, αυτοκίνητα, αεροπλάνα, κατοικίδια ζώα. Οπότε σκεφτόμουν: γιατί να μην έχουν προσωπικότητα και τα φαγητά μας;»
Κανένα στούντιο δεν τολμούσε να τη γυρίσει.Kανείς δεν ήθελε να ρισκάρει με ένα τόσο τολμηρό πρότζεκτ. Το 2006 ο Ρόγκεν βρήκε τον τίτλο (στο σπίτι του φίλου του ηθοποιού Τζόνα Χiλ). Του πήρε 3 χρόνια να αναπτύξει την ιδέα και άλλο 1 για να ολοκληρώσει το πρώτο draft του σεναρίου. Από το 2010 προσπαθούσε να βρει χρηματοδότηση. Όλα τα στούντιο του έκλεισαν την πόρτα. Το 2013 η Annapurna Pictures του έδωσε τα 19 εκατομμύρια για να γυρίσει το όραμά του (όταν αντίστοιχα animation κοστίζουν πάνω από 100 εκατομμύρια). Στο τέλος, η επιτυχία της ταινίας δικαίωσε τον Ρόγκεν και την ομάδα του [έχει καταγράψει κέρδος στα box office πάνω από 34 εκατομμύρια και θεωρείται το πιο επιτυχημένο ακατάλληλο (R-rated) animation όλων των εποχών].
Λογοκρισία. Kανείς δεν ήξερε πώς να προσεγγίσει τη συγκεκριμμένη κωμωδία και να «βαθμολογήσει» την ακαταλληλότητά της. Ο ίδιος ο Σεθ Ρόγκεν μιλώντας στην αμερικανική επιτροπή λογοκρισίας είπε χαρακτηριστικά: «συνεχίζει να θεωρείται πέος, αν είναι φαγητό;» συνοψίζοντας το μπέρδεμα. Όμως, δεν είναι το πρώτο, ούτε το μοναδικό ακατάλληλο animation. Υπάρχουν και τα «South Park: Bigger, Longer & Uncut» (1999), «Aqua Teen Hunger Force Colon Movie Film for Theaters» (2007), «Batman: The Killing Joke» (2016) και φυσικά το υποψήφιο για Οσκαρ «Anomalisa» (2015).
Διάσημοι φίλοι, οσκαρικοί ηθοποιοί. Εκτός από τους ίδιους τους animators που έσπευσαν να δουλέψουν για το πρότζεκτ (γιατί όπως δήλωσε στην ComicCon του Σαν Ντιέγκο ο Ρόγκεν: «είχαν βαρεθεί να δουλεύουν σε ταινίες για παιδιά»), πάρα πολλοί διάσημοι φίλοι του κωμικού θέλησαν να συνεργαστούν και να δανείσουν τις φωνές τους σε κάτι τόσο αστείο κι έξυπνο: Κρίστεν Γουίγκ, Εντουαρντ Νόρτον, Τζόνα Χίλ, Τζέιμς Φράνκο, Σάλμα Χάγιεκ, Πολ Ραντ, Μάικλ Σιέρα για να ονομάσουμε μερικούς.
Ένα σενάριο γεμάτο ξεκαρδιστικές αναφορές. Όρεξη να έχει κανείς να τις παρατηρεί. Εκτός από καθαρά σινεφίλ ατάκες κι αναφορές (από τον «Μάγο του Οζ» μέχρι τον «Εξολοθρευτή»), οι χαρακτήρες έχουν βασιστεί σε πραγματικά πρόσωπα. Όπως ο Μπέιγκελ (ένα καθαρά εβραϊκό σάντουιτς) του ‘Εντουαρντ Νόρτον που μιλάει με φωνή Γούντι Αλεν, φιλοσοφεί και τσακώνεται με το αραβικό φαλάφελ. Ή το Ρολό Κιμά (meatloaf) που ερμηνεύει ο διάσημος μουσικός Meatloaf, ή η «Τσίχλα» που έχει κολλήσει στο καροτσάκι ενός διάσημου επιστήμονα (σ.σ. του Στίβεν Χόκινγκ).
Και κάτι ακόμα. Η ταινία τελειώνει με μία ξεκαρδιστική σκηνή σεξουαλικού οργίου. Αρχικά στο σενάριο είχε γραφτεί για να διαρκεί 8 ολόκληρα λεπτά. Kρίθηκε όμως ότι πρέπει να κοπεί σε κάτι πιο… «εύπτεπτο» στο μέσο θεατή. Στο τέλος όμως υπάρχουν φλασιές εικόνων, ακόμα πιο ακατάλληλες από όσες περιγράφονται στο σενάριο. Ο Ρόγκεν γέλασε τελευταίος.
