Με πρωταγωνιστή έναν εξαιρετικό Ιθαν Χοκ (ο οποίος θα έπρεπε -τουλάχιστον- να είναι στην πεντάδα Α’ Ανδρικού ρόλου φέτος) το νέο φιλμ του Πολ Σρέιντερ σηματοδοτεί κι ένα από τα καλύτερα της καριέρας του. Κι αυτό κάτι λέει, όταν έχεις καταθέσει μία τόσο συναρπαστική καριέρα (είσαι, για παράδειγμα, ο σεναριογράφος του «Ταξιτζή» του Μάρτιν Σκορσέζε).
Οι «Ακρότητες» έκαναν πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας (2017) κι από τότε όλοι μιλούσαν για μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Και μία από τις πιο υποτιμημένες – ίσως, γιατί το θέμα της ταινίας είναι πολύ σκοτεινό για τον κόσμο του Χόλιγουντ.
Στο επίκεντρο της ιστορίας ο καταρρακωμένος από ψυχικά βάρη και σωματικό πόνο αιδεσιμότατος Τόλερ – ένας μεσήλικας πρώην στρατιωτικός που, μετά τον θάνατο του γιου του στο Ιράκ, αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στον Θεό και τη λειτουργία μιας μικρής ιστορικής εκκλησίας στην επαρχιακή Νέα Υόρκη. Η κοσμοθεωρία του ανατρέπεται, και οι ενοχές γίνονται όλο και πιο δυσβάσταχτες, όταν μία κοπέλα από την ενορία του, η εγκυμονούσα Μαίρη, τού ζητά να συναντήσει τον άντρα της, έναν ακτιβιστή περιβαλλοντολόγο που επιμένει να διακόψουν την κύηση, πεπεισμένος πως έρχεται το τέλος του κόσμου.
Σκοτεινό, συμβολικό, δυσοίωνο, το φιλμ του Σρέιντερ μάς φέρνει αντιμέτωπους με το πόσο αξίζει η ανθρώπινη ζωή και ποιος είναι αυτός που ορίζει κάτι τέτοιο.
Διαβάστε 5 πράγματα για την ταινία και μη χάσετε την πρεμιέρα της:
Με αυτή την ταινία ο σπουδαίος Πολ Σρέιντερ κερδίζει την πρώτη υποψηφιότητα για Οσκαρ στην καριέρα του! Οι «Ακρότητες» (First Reformed) είναι η 21η μεγάλου μήκους ταινία του βετεράνου δημιουργού, ο οποίος καθιερώθηκε το 1976 ως σεναριογράφος του «Ταξιτζή» και του «Οργισμένου Ειδώλου» του Σκορσέζε, κι ως σκηνοθέτης του προλεταριακού δράματος «Θανάσιμη Απειλή» («Blue Collar»), πριν κατακτήσει το παγκόσμιο κοινό με το «Επάγγελμα Ζιγκολό», «Cat People», «Affliction», «Μέχρι Τέλους», «Mishima», «The Comfort of Strangers – μεταξύ άλλων. Κι όμως, μετά από μία τέτοια καριέρα, η Ακαδημία τώρα αναγνώρισε τον Σρέιντερ: φέτος κέρδισε την μοναδική του υποψηφιότητα στο σενάριο, για τις «Ακρότητες». Ο ίδιος σνόμπαρε το γεγονός: «Αν η ταινία μου δεν άρεσε στους κριτικούς ή στην ακαδημία, εγώ θα ήξερα ούτως ή άλλως ότι είναι μια καλή ταινία. Η επιβεβαίωσή μου δεν εξαρτάται ούτε από την ακαδημία ούτε από τους κριτικούς. Αλλά από την άλλη, είναι πολύ ενθαρρυντικό να καταλαβαίνεις ότι οι άνθρωποι αναγνωρίζουν αυτό που προσπάθησες να κάνεις. Είχα μια συζήτηση πριν από χρόνια με τον Σκορζέζε, γιατί ο Μάρτι ήταν σχεδόν εμμονικός με το να κερδίσει ένα Οσκαρ. Και του είπα “Μάρτι αν τα όσκαρ είναι η προτεραιότητά σου, είναι καιρός να αποκτήσεις καινούριες προτεραιότητες”. Κι όπως ένιωθα τότε, νιώθω και σήμερα. Μου είναι μια δύσκολη κουβέντα να κάνω, διότι ποτέ δεν σεβόμουν την Ακαδημία για τις επιλογές τους. Εν τούτοις είμαι εξαιρετικά ευγνώμων που με διάλεξαν. Οπότε είμαι μάλλον διχασμένος. Από την μια λέω, στ΄αλήθεια δεν έχει καμιά σημασία κι από την άλλη σκέφτομαι ότι όντως έχει σημασία».
O Iθαν Χοκ στην πιο θαρραλέα ερμηνεία της καριέρας του. Πολλοί τον παρομοίωσαν με τον Ντε Νίρο στον «Ταξιτζή», καθώς ακόμα κι ο ίδιος ο Σρέιντερ παραδέχθηκε ότι έβαλε τα ίδια ερωτήματα σε μια άλλη ταινία, με έναν ακόμα πολύπλοκο ηθικά ήρωα – εμμονικό, βασανισμένο και καταδικασμένο σε μια αιώνια εσωτερική μάχη. Ο Ιθαν Χοκ δεν πλάθει έναν άγιο. Αντίθετα. Καταφέρνει να δημιουργήσει έναν ατελή χαρακτήρα, έναν ιερέα με βρώμικα χέρια, που παλεύει με τους δαίμονες και τις ενοχές του προσπαθώντας να βρει το φως. Πάρα πολλοί αναγνώρισαν ότι αυτή είναι η καλύτερη και πιο τολμηρή ερμηνεία της καριέρας του. Κέρδισε το Independent Spirit Award Α’ Ανδρικού κι ακόμα 33 βραβεία κριτικών ενώσεων σε όλη την Αμερική. Καμία υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα, καμία υποψηφιότητα για Οσκαρ. Κι ένα αστείο trivia: όταν ήταν μικρός ο Ιθαν Χοκ, ήθελε να γίνει ιερέας.
Ο Σρέιντερ έγραψε μία ταινία για την αγωνία του για την περιβαντολλογική καταστροφή Τις δικές του ανησυχίες για την καταστροφή του πλανήτη εκφράζει ο Σρέιντερ μέσα από το σενάριό του. Βρήκε την ιδέα της «εγκυμονούσας Μαίρη» (ως μία σύγχρονη Παναγία), καθώς η Αμάντα Σίφριντ («Mama Mia!») ήταν όντως έγκυος στα γυρίσματα. Εγραψε την εγκυμοσύνη της στο σενάριο και έδωσε στην ιστορία του ακόμα έναν θρησκευτικό συμβολισμό.
Στις 10άδες όλων των κριτικών ενώσεων ως μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Κι όμως: ηχηρά απούσα από τα βραβεία. Μέσα στις προτιμήσεις των New York Times, Sight and Sound, The New Yorker, Rolling Stone, Hollywood Reporter, IndieWire. Σε μία έρευνα και ψηφοφορία όπου συμμετείχαν 200 κριτικοί από όλο τον κόσμο, η 10άδα των καλύτερων ταινιών της χρονιάς έβρισκε στην 1η θέση το «Roma» και στη 2η τις «Ακρότητες».
«Ιεροσυλία»; Αλλά, ναι, οι «Ακρότητες» θυμίζουν Μπρεσόν και Ταρκόφσκι. Mία ταινία που ακολουθεί την κινηματογραφική κληρονομιά σπουδαίων σκηνοθετών. Mπορεί να σας φανεί «ιεροσυλία», αλλά οι Ακρότητες θυμίζουν το σύμπαν εμβληματικών μεταφυσικών σκηνοθετών (Ντράγιερ, Μπέργκμαν, Ταρκόφσκι, Μπρεσόν). Κι αυτό, δεν είναι τυχαίο. Ο Σρέιντερ υπήρξε γιος αυστηρής οικογένειας Προτεσταντών Καλβινιστών, ασχολήθηκε με την ανάλυση και την κριτική κινηματογράφου (ανακάλυψε το σινεμά μόλις μετά τα 18 του) και, σε αντίθεση με την πλειονότητα των σύγχρονών του κινηματογραφιστών (Σκορσέζε, Κόπολα, Ντε Πάλμα, Σπίλμπεργκ), εκείνος γοητεύτηκε και σπούδασε τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο. O ίδιος πάντως δηλώνει πως έμπνευσή του για τις «Ακρότητες» ήταν η γνωριμία του με τον Πάβελ Παβλικόφσκι, μετά τη θέαση του «Ida».
