Η πρώτη μέρα του φάιναλ φορ της Βιτόρια ήταν διδακτική. Με τον μεγάλο τελικό της Κυριακής να βρίσκεται περισσότερες από 24 ώρες μακριά, είναι ευκαιρία να καταγράψουμε τα σημαντικότερα μηνύματα.
– Η διάρκεια σε έναν μαραθώνιο διάρκειας επτά μηνών αποτελεί αναμφίβολα ρυθμιστικό παράγοντα, όμως από την στιγμή που θα μπούμε στην τελική ευθεία για το φάιναλ φορ, πάνω απ’ όλα μετράει το μομέντουμ. Η Φενέρ ήταν το απόλυτο «τραίνο» της τελευταίας τριετίας στην κανονική διάρκεια, όμως στην Βιτόρια παρουσιάστηκε λόγω των τραυματισμών, μια… οφθαλμαπάτη.
– Η Εφές μας υπενθύμισε ότι με δυο πρώτης κλάσης δημιουργούς και με σωστή χημεία, που καθορίζεται από τον προπονητή και από τον βαθμό αφομοίωσης των ρόλων από τους υπόλοιπους, στο σύγχρονο μπάσκετ μπορείς να φτάσεις (τουλάχιστον) μέχρι τον τελικό της Ευρωλίγκας.
– Όταν αντιμετωπίζεις μια υπερδύναμη όπως η ΤΣΣΚΑ, που με οκτώ διαδοχικές συμμετοχές σε φάιναλ φορ (κι άλλες τόσες από το 2003 έως το 2010) έχει σπάσει κάθε πιθανό και απίθανο ρεκόρ στο κομμάτι της αξιοπιστίας, λες και είναι ομαδούλα της σειράς, τότε το πιθανότερο είναι να σε τιμωρήσει το ίδιο το μπάσκετ.
– Υπάρχει μια λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο «σέβομαι τον παρηκμασμένο (λόγω ηλικίας, τραυματισμών ή και τα δύο μαζί) σούπερ σταρ της ομάδας μου» και στο «του επιτρέπω να πιστεύει ότι βρισκόμαστε ακόμα στις μέρες της απόλυτης δόξας του. Η Ρεάλ την ξεπέρασε ολοφάνερα με τον Γιουλ και γι’ αυτό αύριο θα την δούμε στον τελικό της παρηγοριάς.
– Μια πόλη που ζει και αναπνέει για το μπάσκετ δεν είναι απαραίτητα η καταλληλότερη για την φιλοξενία ενός φάιναλ φορ. Ρωτήστε και την Βιτόρια.
