Από την Παρασκευή 4η Ιανουαρίου του 2013 λοιπόν αρχίσαμε, μέρα με την μέρα, ολοένα και περισσότερο, να νιώθουμε μόνοι, μικροί και λίγοι σε αυτό το άθλημα.
Και ας μην ήσουν ποτέ ο φίλος των δημοσιογράφων.
Και ας μην ήσουν ποτέ ο άνθρωπος των λόγων και της προβολής. Σου άρεσαν τα έργα.
Ελάχιστα από αυτά που έκανες για όλους εμάς είδαν το φως της δημοσιότητας. Δεν ήθελες και επέμενες. “Ας μιλήσουν τα παιδιά, αφήστε με εμένα” μας έλεγες όταν έπαιζες στην Εθνική, στην Ορεστιάδα, στον Ηρακλή…
Ακόμη και όταν έπαιζες στον Μίλωνα, πριν από τρία χρόνια ούτε τότε μπήκες στην διαδικασία να μας μιλήσεις “ΣΤΟ ΦΙΛΕ”.
Και ας είχαν μιλήσει για σένα και οι …πέτρες στην εκπομπή που είχαμε ετοιμάσει. Και που να ήξερες αλλά και να ήξερα ότι στις 8 Ιανουαρίου του 2013 όλοι αυτοί θα μίλαγαν για σένα και εσύ θα τους έβλεπες από ψηλά.
Πάντα έβαζες μπροστά τους άλλους ασχέτως αν από πίσω όλη την δουλειά την είχες κάνει εσύ. Για όλα αυτά μας λείπεις. Γιατί είσαι, ναι, είσαι, δεν έχω κάνει λάθος, ο μεγαλύτερος αθλητής εντός και εκτός γηπέδων. Τόσο απλός, τόσο σεμνός, μα τόσο σπουδαίος. Αλλά να ξέρεις ότι η σύζυγος σου, η Έλενα, όσο και το παιδί σου, ο Στράτος σου, συνεχίζουν στην λεωφόρο της σεμνότητας που εσύ τους οδήγησες… Και εμείς απλά κάθε τέτοια μέρα μνήμης απλά θα φωνάζουμε με όση δύναμη έχουμε το “ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΑΣ ΝΙΚΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ…”
